Δρόμοι του νου και των λέξεων

Αρτεμισία Τζεντιλέσκι

All this happens and you are asleep? How do you do that? How do you justify... Not being there? How do you live life so deprived? How do you even survive? How do you tell yourself of letting life pass by? Acting like you were promised to come back. How do you even justify? How do you even beleive? Life full of excuses empty of feeling field with fear... fear of denial... and yet you let it pass by! So sad, so sad in fact... for you and I could be living side by side the dream life you let pass by. Come to me now... feel me, touch me, taste me... I am not forever, not to be taken forgantted I will expire; but meanwhile... I'll been living, briething and in your embrace possibly dancing what a way to die!

Οργισμένος νιώθω, να στέκομαι ανήμπορος στ' αδιέξοδο της διαίρεσης απλός θεατής στην καταστροφή που ξεδιπλώνεται μπροστά σε όλους μας, κι εσύ να κοιτάς πως να φυλαχτείς από το γείτονα κι εγώ από την ερωμένη κι εκείνη από μένα κι άλλη να θέλει να εξιλεωθεί  και ν' αποδείξει πως αξίζει και πάει να σώσει τον κόσμο, τον κόσμο της, απ' τον οποίο εγώ είμαι έξω, ή απλά μακριά, δεν έχει σημασία, απλά κουτσομπολιά να περνάει η ώρα, αφού εσύ κοιτάς να πάρεις καμιά μίζα, προσωρινά να βολευτείς, να διορίσεις και να διοριστείς, να πεις ψέματα για να την βγάλεις στην πλάτη αυτού που λέει αλήθεια, γιατί απλά είναι όλοι για την πάρτη τους κι αυτό που βλέπουν  το αγνοούν, αφού άλλα προβλήματα υπάρχουν άλυτα που και λύση να είχαν θλιβερά ανίκανα θα ήταν να αποτρέψουν το επερχόμενο τέλος... Κι εσύ προσπαθείς να σώσεις τον κόσμο! Έλα τώρα; Τον κόσμο σου; Αλήθεια γιατί τον λέμε κόσμο; Αφού εσύ εκεί... κατοικείς μό

The Lovers 2, 1928 by Rene Magritte Μη νομίσεις ποτέ πως όταν χανόμαστε στη σκέψη μου δεν υπάρχεις. Μη νομίσεις ποτέ στη κάψα του ήλιου, μα στη βροχή πως έπαψα να σ' αγαπώ. Κι αν νομίσεις πως... δε μ' αγαπάς πια, της σκέψη διώξε μακριά κι ίσως πονέσει πιότερο η σιωπή στη μοναξιά. Γι' αυτό... Μη νομίσεις ποτέ πως δε σε σκέφτομαι κι εγώ όταν με σκέφτεσαι εσύ. Μη νομίσεις ποτέ στο άδειο σου κρεβάτι, πως μέσα σου δεν είμαι.

Τις μέρες εκείνες που χάνω τη γραφή νιώθω μόνος, ταπεινός, χαμένος, διότι η γραφή είναι απεικόνιση της έμπνευσης και έμπνευση δεν έχω. Τις μέρες εκείνες που χάνω τη γραφή νιώθω βρώμικος, λίγος και καταφρονημένος, γιατί η έμπνευση για μένα είναι πηγή δύναμη και μέθη. Τις μέρες εκείνες που χάνω την γραφή πονάω, γυρνούν τα σπλάχνα μου και σφίγγεται η ψυχή μου γιατί εκείνες τις μέρες νιώθω σε έχω χάσει. Μα σαν έρθει πάλι η γραφή εσένα φέρνει πάλι κι ας μην έρχεσαι ποτέ μαζί η φλόγα σου ανάβει και οι φτέρνες μου καίγονται για να χορέψω πάλι βαλς κι ας είναι με κάποια άλλη. Οι άνθρωποι επιλέγουν τη μιζέρια τους και οι δικαιολογίες απαλύνουν τον πόνο και συχνά κάνουν να υποφέρουν άλλοι. Μου τελειώσαν οι δικαιολογίες οι φτέρνες πήραν φωτιά είναι ώρα για βαλς αυτοκρατορικό παρακαλώ!

Είναι κι εκείνες οι ημέρες που σα τρελός θέλω να σου γράψω αλλά θαρείς δε βγαίνει στο μολύβι. Είναι πάλι και κάτι άλλες, που είναι όλα έτοιμα στο μυαλό μου κι όμως ακόμα και η σκέψη να γράψω με προσβάλει. Είναι κάτι μέρες, που απλά αφήνομαι στη μουσική σαν σε κύμα πάνω να ταξιδεύω. Κι αν εκεί που με πάει ο καιρός, πάνω σε κάποιο στοιχάκι ακουμπίσω, ίσως το απιθώσω στο χαρτί.

Θα φύγω, ακούς; Λίγο πριν το χάραμα, κάτω απ' την ανθισμένη μποκαμβίλια που σκέπαζε την αυλόπορτα εκείνη που δεν πρόκαμα να ανταμώσω θα χάσει λίγο-λίγο τη σκιά μου σαν οι πρώτες ακτίδες τις αυγής θα ταπεινώνουν τις σκιές. Θα φύγω, ακούς; Και πίσω δε θα κοιτάξω γιατί δε θέλω να δω ούτε πια να θυμάμαι το άγγιγμα, τα όνειρα τα βλέφαρα που σκέπαζαν μέλι και θυμάρι στο βλέμμα και όλα εκείνα που είπες πως ποτέ δεν έγιναν παρά μόνο βρέθηκαν σκαμένα στ' αυλάκια του μυαλού μου. Γι αυτό θα φύγω χωρίς κανείς ν' αποζητήσει δίχως ανάμνηση ή σκέψη σαν να μην υπήρξα ποτέ για να μυρίσω γιασεμί και θάλασσα μαζί να γεμίσει χρώματα η ζωή μου στο πρώτο θρόισμα της πρωινής αύρας θα πετάξω μακριά.

Ψάχνω στα έγκατα της ψυχής εκείνη τη λεπτή γραμμή που την αλήθεια από το ψέμα ξεχωρίζει εκείνον τον τόπο όπου μέσα στο σκοτάδι κάποιος κήπος ανθίζει όταν άνθρωποι δε φοβούνται τα λάθη τους να δούνε.

I'll come in the dark when you least expect me I'll rise from the shadows you won't feel me don't worry there will be no pain you won't feel a thing just a little pinkprint right about before  your soul will leave your shell to elevate in the eternity called hell. I'll come in the dark though I don't want too you kept inviting although I warned you, oh yes I warned you so many times I pleaded your mercy I asked you not to. You kept on going tormenting my soul you summoned a demon and here I am but still there's time enough to let me go I don't require a thing just let me be just rest in piece before I unleash a nightmare you won't believe pain you cannot heal. I'll come in the dark when you least expect me I'll rise from the shadows you won't feel me don't worry there will be no pain you won't feel a thing just a little pinkprint right

Με είδες, δε σε είδα, δε με είδες, σε είδα τι στο καιρό, μπανιστήρι δίχως λόγω και σκοπό κι εγώ δε γουστάρω να παίζω, ούτε να μένω μισός κάτι που ποτέ σου δε κατάλαβες ούτε είχες την υπομονή να περιμένεις ούτε καν με αξιοπρέπεια, να αποστασιοποιηθείς. Μόνο μπουρλότα ήξερες να βάζεις σ' ένα πόλεμο που δεν υπήρξε ποτέ και τώρα λες δε καταλαβαίνεις πότε, πώς και γιατί πως όλα πλέον έχουν χαθεί παρά μόνο ακόμα σ' ενοχλεί, η κατάντια του να παρακολουθείς, κρυμμένη πίσω από τη κλειδαρότρυπα που σε σώζει από το μπαλαούρο που έχτισε η έπαρσή σου, προκειμένου να θάψεις τα αποκαΐδια που άφησαν πίσω τους τόσα χρόνια λανθάνουσας ιδιοτροπίας που φύτεψαν μέσα σου τα παιδικά σου χρόνια και όλα τα αρρωστημένα πρότυπα και εκείνα τα κοινότυπα πιστεύω σου, εμπόδια ικανά να αποτρέψουν, ναι!, να μετατρέψουν το σκουλήκι την πεταλούδα που άξιζες να γίνεις, όχι γιατί χρειάστηκε ποτέ να αισθανθείς ωραία αλλά γιατί, το πεπρωμένο σου ήταν να πετάς κι εσύ επέλεξες

I find peace when I look at you... Once we separated, I haven't found peace since, as my heart lost half of its piece.

Search bots and search engines. The relay on Artificial Intelligence (AI) algorithms and agents. You know how they work? Well, let me give you the easy version. They evaluate their inputs. They do that against our standards and best practices. Based on the quality of input they assign ranking points. Ranking points determine the order by which search results appear on the list. The more ranking points, the higher the position of the result in the list. Like us. Humans. We interact with and evaluate our inputs. And right now, right now, you are losing points my dear. You are falling in my list. Just like search engines. After all they are build based on our image. We are Gods! Blasphemy! Or not? Does it matter, at all?

Φουσκοθαλασσιά τα όνειρά μου γεμάτα στην άκρια της θάλασσας έγειρε να ξαποστάσει τις αντάρες της ζωής του. Σε μια γωνιά του πελάγου σας τράτα παλιοκαιρισμένη άραξε το κορμί του να γεμίσουν τα πνευμόνια παιδικές αναμνήσεις. Όσα δε θυμάται ο γέρος το παιδί μακάρι να ζήσει και πιότερα σιωπηλά μη σαλέψει και χαθεί το θαύμα. Η αγάπη η πρώτη, ο άγγελος που δε πίστεψε το βιός που δε δοκίμασε. Και σα ξυπνήσει την αυγή, νερό αθάνατο να πιεί στου Νέστου τις πηγές. Παρθένα ελατιά μυστήρια νήσος ο παράδεισος που χάθηκε. Ο ύπνος που πάντα εχθρός στη ζωή του χαμένος χρόνος πως να ξεδιψάσει το αχόρταγο μένος του να αναζητά το νόημα της. Ταπεινά και αθόρυβα μη ξυπνήσει κι ακόρεστη πείνα συνεχίσει εμπειρίες κι άλλες για να ζήσει. Φεγγάρι μαγικό και τ' άστρα συντροφιά, κι έχουμε καιρό, και κάθε εμπόδιο για καλό.

Εσύ όχι εγώ! Λίγη τροφή για σκέψη, από έναν άνθρωπο που καβάτζωσε μισό αιώνα έχοντας πάρει το μερίδιο της ζωής που διεκδίκησε και ίσως και λίγο παραπάνω. Και τι δε θα ‘δινα να ήμουν πάλι στην ηλικία σου! Κάθομαι και σκέφτομαι καμιά φορά αν γυρνούσα πίσω εκεί που είσαι, με τρόπο μαγικό,  τι θα έκανα πρώτιστα διαφορετικό; Καταλήγω τελικά πως θα προσπαθούσα να γίνω λιγότερο αναβλητικός. Να μπορέσω να διεκδικήσω λαίμαργα πιότερα, να μην αφήσω στιγμή να χαθεί χωρίς τουλάχιστον χαρά και ηδονή, να φτάσω πιο χορτάτος εδώ. Όμως για σκέψου μια στιγμή πως εγώ είμαι εσύ, και βρήκες το μαγικό, και γύρισες πίσω εκεί που είσαι τώρα και μπορείς να κάνεις το δικό σου… διαφορετικό. Πες πως δεν είσαι πρώτη φορά σε αυτή τη στιγμή σου. Ήσουν σα κι εμένα, απλά δε το θυμάσαι. Είχες παιδιά, οικογένεια, υποχρεώσεις, δουλειά, προβλήματα. Και το μέλλον; Μια συνεχής δύση προς το τέλος. Το σκοτάδι. Μόνο που σε εσένα δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Έγινε το μαγικό!

Απεγνωσμένα έψαξα να θυμηθώ αυτά που μας ενώναν. Στιγμιαίες αναμνήσεις χωρίς συναίσθημα αναλαμπές που μοιάζουν ξεθωριασμένες φωτογραφίες στο παλιό σεντούκι στο πατάρι. Κι όμως σαν χτες να ήταν τα χρώματα κι εικόνες έντονες, λαμπερές που αντηχούσαν βαθιά μες στην καρδιά σαν πρώτος έρωτας που χάθηκε σαν όνειρο μεσημέρι μες το κατακαλόκαιρο. Κι όπως η βροχή ξεπλένει τη χαρά του καλοκαιριού χάθηκες σα της σκόνη γλίστρησε στα φρεάτια παρασέρνοντας μαζί της τα τελευταία φθινοπωρινά φύλλα. Και έτσι, τα συναισθήματα έσβησαν σε σκοτεινό μονόδρομο στα έγκατα της γης και ήρθε πάλι ο χειμώνας για να σκεπάσει η παγωνιά και να επέλθει κάθαρση. 

La Maja Desnuda. Goya. Με ξαφνιάζει, ξαφνιάζομαι με την αμηχανία που αισθάνομαι όταν βλέπω την ιστορία να επαναλαμβάνεται και να έχει το ίδιο τέλος όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Αφού φοβούνται οι άνθρωποι να βγουν από οποιαδήποτε αίσθηση ασφάλειας, όσο κι αν πονάει η απώλεια της μη γύμνιας τους ακόμα κι όταν γυμνός τους κοιτώ.

Didn't you know Mr. Fields? ... She is without sins. Or, at least she thinks... But yes! Of course. I was put out for a moment. No worries. I frequently got in your place in the past. And? Became a nightmare. And? Nothing. Here I am. And how do you control your thinking. I don't. I just stopped thinking. But...? She has everything figured out, hasn't she? Yes. Indeed! So what's the point of thinking? Well, I can't deny that. That's it then. Have a nice day Mr. Fields. Have a nice day Mr. Rose. Απλά πενθώ για όσα στοχάστηκα... 

Κάπου πέρα από το λάθος και το σωστό υπάρχει ένας κήπος. Κάποτε θα σε συναντήσω εκεί... Ahmed Ramy (Σε ελεύθερη μετάφραση) “You once told me You wanted to save The world from all its wars – And I told you to First save yourself From the world, And all the wars You put yourself Through.” Ahmed Ramy

You are a child in the body of a woman, leaving in an adult world you don't understand. I know, I'm like that some times. Some times, but not all the time. You know what? The more you don't undertsand, the more it hearts. But being like a child all the time is why, I can't stop loving you.

Είναι τα βράδια που κάνω τις πιο όμορφες σκέψεις μου για σένα. Και βράδυ δεν περνά που να μην σ' ονειρευτώ. Ήταν τα βράδια που πάντα σε τρομάζουν και ξόρκισες το κακό κλείνοντας το στη σιωπή. Και τώρα βράδια ψάχνω να σε βρω μαζί σου να μοιραστώ το νόημα που κρύβουν οι νότες. Μελωδίες πλημμύρισαν το κελί μου και πάω να πνιγώ.

If they stop your art, the world may go back to renecance once again. Have a chance to realize beauty this time! If they shut down my science, they'll shut down your world back to stone age. So said thee...

Μη με παρεξηγείς.  Δεν έχω πρόθεση κακή  καμιά.  Άμυνες και αμηχανία είναι...  αφού...  μέσα μου κάθε φορά  οι αντιθέσεις με συγκλονίζουν  και φτάνεις πάντα αργά.  Γι’ αυτό...  όταν μου μιλάς,  να μιλάς καθαρά  και να λες αυτό που μέσα σου έχεις,  εκείνο που ακόμα σε παρακινεί  να θέλεις να μου μιλήσεις.  Αλλιώς θα μπερδεύομαι,  και πύρινα τείχη θα υψώνω  την καρδιά σου πάντα να ματώνω  και μαζί σου  αιώνια θα πονώ. 

Le Tende al Mare con Milo Manara Κοίταξα διακριτικά πίσω από το καβαλέτο μήπως και σε δω. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ήσουν εκεί. Ίσως σε άλλη αίθουσα σκέφτηκα και προχώρησα στον επόμενο θάλαμο της έκθεσης. Έριξα ένα αδιάφορο δήθεν βλέμμα στο χώρο και διάλεξα ένα πίνακα κοντά στην είσοδο της επόμενης αίθουσας. Αυτή ήταν και η τελευταία. Σίγουρα, θα σε βρω εδώ. Απέφυγα να κοιτάξω. Ήθελα να το καθυστερήσω. Στράφηκα προς τη μπαλκονόπορτα και βγήκα έξω. Εξάλλου μπορεί να είναι στο προαύλιο. Σάρωσα με το βλέμμα μου το χώρο και επικεντρώθηκα στα δύο συντριβάνια. Σχεδόν σε είδα να κάθεσαι μαζεμένη στην άκρη του ενός. Τα μαλλιά σου δεμένα χαλαρά κατρακυλούσαν στους λεπτούς σου ώμους καθώς είχες το κεφάλι στραμμένο ψηλά απολαμβάνοντας δροσερό νερό από ένα μπουκάλι. Χτυποκάρδι. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ήσουν εσύ. Όμως και πάλι όχι. Ήταν όμως κάποια άλλη. Πήγα με σταθερά βήματα στην τελευταία αίθουσα ξεχνώντας να κοιτάξω οτιδήποτε σε αυτή που ήμουν. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα σε δω. Μάταια

Δε θυμάμαι πότε η εικόνα σου ξεθώριασε ξαφνικά. Σαν χτες ήτανε που πόζαρες. Και τώρα, βρήκα εκείνη τη φωτογραφία σου, σ' ένα ερμάρι κλεισμένη από παλιά. Μόνο που έμοιαζε χτες, που σε είχα αγκαλιά. Σαν ανάμνηση παλιά, τα χρώματα τα λαμπερά κοιμήθηκαν θαρρείς μαζί με τις αναμνήσεις. Έτσι νοιώθω πως σε χάνω σιγά-σιγά, σαν την φωτογραφία που αποχωρεί σταθερά απ' το κιτρινισμένο της πια, σπίτι.

Μη, άλλο μη, με πονέσεις πια, το ξέρεις το έχεις ξανακάνει παλιά όμως η καρδιά κουράστηκε να περιμένει κουράστηκε να πονά, να υπομένει. Δε θέλω, δε μπορώ, άλλα να γράψω πια, το γνωρίζεις, λόγια περιττά δε γιάνουν μηδέ αλλάζουν τα πεπραγμένα σα το άρωμα του σώματος σου, που τόσο μας στερείς... Ανάσα για να πάρεις δε μπορείς.

Στη ζωή μου έχω γνωρίσει δύο λογιών ανθρώπους: Αυτούς που κάνουν τα πράγματα να σημβαίνουν και αυτούς που παρακολουθούν τι σημβαίνει και ακόμα και όταν σιχνά δεν καταλαβαίνουν τις εξελήξεις, σχολιάζουν, ασκούν κριτική, έχουν άποψη και συνήθως γκρινιάζουν για όσα σημβαίνουν.  Αν οι δεύτεροι δεν ήταν τόσο απασχολημένοι ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος για όλους.

- Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε να γίνω καχύποπτος. - Τα τελευταία χρόνια; - Ναι, και άργησα. - Ναι, άργησες. - Δε ξέρω τι έχει πάθει η γενεά μας. - Τι εννοείς; - Να οι προηγούμενες γενεές αντιμετώπισαν πολέμους, πείνα, κατοχή... Θαρρείς πως ήταν τίποτα! - Ήταν όμως τέρατα. - Ναι. Και δε λύγισαν, Συνέχισαν, αντιστάθηκαν και ξανάχτισαν τη ζωή τους. - Μμμ... - Λες και δε φοβόντουσαν. Τώρα όλοι είναι φοβισμένοι. - Ναι όλοι. - Είναι που ο κίνδυνος δεν είναι ορατός πια. - Ναι. Γιατί ο κίνδυνος ήμαστε εμείς πια. Όλοι μας. Κι ο φόβος μαζί. - ... - Γι’ αυτό και η καχυποψία.

- Μετανοιώνεις; - Για πιο πράγμα; - Που με ερωτεύτικες. - Μμμμ... - Λοιπόν; - Όχι. - Α! - Μετανοιώνω που δε βρήκα τη δύναμη να στο κρύψω. - Δηλαδή; - Ε να, πολύ πόνο γέννησε τελικά... Και στους δύο. Όμως αυτό δε το ήξερα τότε. - Αν μπορούσες να πας πίσω τώρα τι θα άλλαζες; - Δε θα ήθελα να το κάνω αυτό. - Γιατί; - Γιατί δε θα ήθελα να χάσω όσα έζησα. Όσα ένοιωσα, ειδικά στην αρχή. Και όσα ζω τώρα. - Να αλλά ο πόνος; - Απόλαυσα κάθε του στιγμή! Ίσως δε το καταλάβαινα τότε αλλά το ξέρω τώρα . Με άλλαξε, και άλλαξε τη ζωή μου. Όχι, δε θα άλλαζα τίποτα από τη δική μου πλευρά. Όλα τα όνειρα δε μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. - Και τα όνειρά μου; - Ίσως πρέπει κι εσύ ν' αλλάξεις. Όλα τα όνειρα δε μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. - Κάποια όμως μπορούν. - Ναι. Κάποια μπορούν. - Αν ήταν υποχρεωτικό να πας πίσω τώρα και να αλλάξεις κάτι, τι θα άλλαζες; - Θα κρυβόμουν, να μη πονέσεις.

See the source first! Can you now see? The world ain't not red and green. But can you realy see? Perception is reality and not what you believe for belief blinds your sight not letting you to see tells you what your choices should be so you will never be free. And you are so full of them, beliefs. So ask yourself... Can you now see?

Θυληκό πέρα για πέρα Maze from Lucifer the TV series παντοδύναμο από αδυναμία ύπουλα χτυπάς τους παραδομένους από δίψα να χορτάσεις αγάπη την αγάπη που τόσο λαχταράς σπιλώνεις απομακρυνόμενη  από το σκοπό σου. 

I want to protect but I cannot. I want to help... I cannot. I want to save you. Can't protect you from you, you know. I want to warn you, that I can do. Will you hear me? Oh I don't know. But I'll give you my hand should you care to grasp. Will you take it or burn it again, I don't know Can't save you from you, you know. Can't save you if you don't want. Can't save you at all. Don't care you don't  love me no more, as always the choice was yours. Still love you but I can't try anymore. We will meet again when all this comes to end and choices we've made will hount us in the dark or not.

Κάθε σου όχι ακόμα μια αμυχή κάθε σου βλέμμα αντίληψη της φυλακής μου εκεί ακριβώς που μ' έριξες περιμένω την ελπίδα να αποθάνει για να αποδράσω.

Προσπάθησα να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου, και ανακάλυψα ένα κόσμο ασπρόμαυρο και μπερδεμένο, όπου το άσπρο του σήμερα γινόταν το μαύρο του αύριο, κι εκείνο που νόμιζες σταθερό ψευδαίσθηση αστάθειας ήταν. Ξεκίνησε όνειρο και κατέληξε εφιάλτης, βυθισμένος σε οράματα που δεν υπήρξαν ποτέ τελικά. Πόνο περίμενα όχι απογοήτευση. Σ' ευχαριστώ.

  Αν αντί να απαξιώνεις ανθρώπους του ανεβάσεις, τότε μόνο θα βρεις αυτό που ψάχνεις. για να θυμάμαι αυτά που ξέχασα κοντά σου

Οι γυναίκες  είναι ο τρόπος που  επέλεξε η φύση για να  βοηθήσει τον άντρα να νικήσει  το φόβο του για το  θάνατο.  Είναι τότε που οι άντρες πεθαίνουν. 

- Κάποτε είπα σε ένα φίλο: Εκείνος που ελέγχει την πληροφορία, ελέγχει και τον κόσμο όλο. Όμως ο φίλος μου πίστευαι ότι τα λεφτά ελεγχουν τον κόσμο όλο. Τελικά η πληρόφορία ήταν πάντα πίσω από τα λεφτά. Εκείνος το έπιασε ένα βήμα μετά και τα λεφτά ήρθαν και χάθηκαν. Αυτός δεν ήταν εκείνος τελικά. - Είχες δίκιο λοιπόν. - Όπως το πάρει κανείς. - Αφού μέσα έπεσες. - Ναι αλλά ούτε λεφτά έβγαλα ούτε ελέγχω τίποτα. - ... - Βλέπεις είχα άδικο. - Γιατί; - Γιατί πόνταρα σε λάθος άνθρωπο. - Δε μπορούσες μόνος σου; - Όχι. - Γιατί; - Γιατί το καρπούζι ήταν τεράστιο για να το φάω όλο μόνος μου. - Γκουχ, γκούχ! - Καλώς τον - Εδώ ήμουν όλη την ώρα. - Αλήθεια; Εσύ τον είχες προσέξει; - Όχι. Ποιος είσαι ρε φίλε; - Αααα! Γκουχ γκουχ! Παρατράβηξε το αστείο! Πάω να φέρω ποτά! - Άντε μπράβο! Κάνε τη δουλειά σου. Θα μπει μέσα το μαγαζί. - Ε δεν υποφέρεστε...! Γκουχ γκουχ!

Ήμαστε σε μια εποχή που μαθαίνουμε πως λειτουργεί το εργαλείο και όχι το σκοπό του..

  Άρχισε να χιονίζει πάλι. Κι αυτή τη φορά μέσα του. Στη ψυχή του. Έξι χρόνια χειμώνας τώρα, έγινε η φυλακή του. Περνούσαν οι εποχές και κάθε που ήταν να γίνει καλοκαίρι χειμώνιαζε ξανά. Πίστευε φέτος θα έρθει καλοκαίρι. Όμως ήρθε ο πιο μεγάλος χειμώνας απ' όλους κι ακόμα το κρύο κρατερό δεν έλεγε να υποχωρήσει.Τα ξύλα είχαν σωθεί. Μπορούσαν να κρατήσουν μόνο λίγες εβδομάδες ακόμα.  Έπρεπε να προετοιμαστεί. Αν και φέτος δεν ερχόταν καλοκαίρι να είναι έτοιμος να πεθάνει. Πίστευε πως φέτος θα 'ρχόταν καλοκαίρι, μα τώρα πια ευχόταν να μην έρθει άλλο χιόνι.

Έγειρα κάτι να σου πω μα η πρώτη λέξη σκόνταψε στα χείλη κι αυτές που ακολουθούσαν μπούκωσαν και για μια στιγμή νόμισα τα μάγουλα θα σκίσουν μέχρι που ξεκίνησα να καταπίνω κάθε κουβέντα που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.  Ήθελα κάτι να σου πω μα το απορρόφησε η σιωπή όχι γιατί δεν ήσουν έτοιμη αλλά γιατί είχες δίκιο Το χώνεψα κι αυτό μαζί με τα λογάκια που είχα ετοιμάσει για σένα. Μόνο που εγώ ήμουν απροστάτευτος και κάπως άπειρος και ήμουν αυτός που έπρεπε να επιζήσω στη μοναξιά που πρόσθεσες σε όλη την ύπαρξή μου. Οι λέξεις έμειναν βουβές,  βουβές και οι αλήθειες  αφού κάνεις μας δε κατάλαβε,  της μοναξιάς συνήθειες. Και έχω τόσα να σου πω και τόσα άλλα θέλω, να με βασανίζουν σα συνωστίζονται σκέψεις που θα μείνουν ανείπωτες σα χείμαρρος που χτυπάει στο φράγμα.

Σαν αστραπή έλαμψε μπροστά του αλλά δεν ήταν παρά μόνο μία πυγολαμπίδα! Σαν ταινία πέρασε μπροστά του κι όμως ήταν η ζωή μου μέχρι τώρα. Ιστορία χωρίς τέλος, γέλιο που ταξίδεψε ανάμεσα σε δάκρυα που δε πρόσεξε κανείς σα πετράδι που το θόλωσε ο καιρός και σκάλισε στην επιφάνεια του νερού ρυτίδες που χάθηκαν πριν αγγίξει το βυθό, για να κρυφτεί για πάντα περιμένοντας αληθινή αγάπη μάταια να το βρει. 

Πάλι μόνος κλεισμένος στο κελί μου χωρίς λόγια, χωρίς λέξεις, χωρίς όνειρα κι ελπίδα, να ψάχνω στο σκοτάδι που άφησε πίσω σου δάκρυα και πόνο και εφιάλτες ανάξιους να αποτυπωθούν στο χαρτί αφού μου πήρες ότι είχα ακόμα και την έμπνευση που σου είχα ζητήσει να λυπηθείς. Και χάθηκες μέσα σε μια παράνοια που γέννησες μονάχη, γεμάτη λάφυρα, μικρά φαντάσματα να τυραννούν τις κούφιες υποσχέσεις, τα ψεύτικα αισθήματα για μια πραγματικότητα που ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δε θα υπάρξει πρόδωσες την αγάπη, μ' απαρνήθηκες και έφυγες για την άβυσσο.

Κοίταξε μαγεμένος το τοπίο. Στις παρυφές του δάσους φαίνονταν να πετάνε μαύρα πουλιά. Η ηλιόλουστη μέρα δημιουργούσε ιδανικές συνθήκες φωτισμού και το πανόραμα μπροστά του έκοβε την ανάσα. Με αργές κινήσεις, έβγαλε και συναρμολόγησε τον εξοπλισμό του. Ο στόχος τους ανυποψίαστος έπινε νωχελικά νερό σε μια γούβα στο χιόνι δίπλα στα πρώτα έλατα. Πήρε θέση. Η εικόνα καθάρισε άμεσα και ο στόχος απεικονίστηκε στο μάτι του. Κράτησε την ανάσα του στο τέλος της εκπνοής και το θήραμα έγινε αθάνατο. Courtesy of http://www.gemphoto.org

Έφυγα ξαφνικά κι απότομα το βράδυ, προτού προλάβεις πάλι τη σκέψη μου να ορίσεις. Πέταξα ψηλά και ξένοιαστα και χάθηκα στη λήθη και ήταν όμορφα, γαλήνια μέσα στο σκοτάδι. Χάρηκα που ένοιωσα ελεύθερος ξανά! Μα πριν τελειώσει η νύχτα στη μνήμη έφερα το λόγο της χαράς και πάλι με μια αίσθηση νοσταλγική τη σκέψη μου όρισες κι άγγιξα πάλι τη μοναξιά στην οποία μας φυλάκισες και πήγα ν' αποθάνω.