Δρόμοι του νου και των λέξεων

  Μιαν άλλη φορά σου είπα. Aπάντησες δε θα υπάρξει άλλη φορά. Σε ρώτησα γιατί και είπες, από εδώ και πέρα πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου. Το σκέφτηκα για λίγο και είπα... καλά. Θα μιλάμε όμως μου είπες! Αυτό με γέμισε απορίες που θα οδηγούσαν σε σκέψεις και ήμουν πολύ κουρασμένος εκείνη τη στιγμή. Είπα απλά... καλά, χωρίς να το σκεφτώ. Σε φίλησα και έφυγα.  Δε το θυμάμαι το φιλί, κανένα φιλί. Μόνο θυμάμαι πως υπήρξαν κάποια στιγμή, φευγαλέα όπως όλα ανάμεσά μας. Πάντα ο λάθος χρόνος και πάντα σύντομα, σχεδόν αβίαστα. Σα γάζα που τραβιέται απότομα από την πληγή. Χρατς! Μια κι όξω! Μετά από δυο μέρες βρήκα το κουράγιο να σκεφτώ. "Από εδώ και πέρα πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου". Αισθάνθηκα κάπως ραδιενεργός. Όταν λες τον εαυτό σου εννοείς το σώμα σου; Φοβάσαι μη σ' αγγίξω; Με δε σε αγγίζω, δε σε άγγιξα ποτέ. Όχι πρώτος. Φοβάσαι μήπως δεν αντέξεις και μ' αγγίξεις πάλι εσύ; Δεν είναι κάτι που έχεις σκεφτεί πρώτα; Πριν γίνει, πριν με δεις δε σκέφτηκες...

Κι ακούω βαλς... Και σε σκέφτομαι με ένα λευκό μακρύ φόρεμα κι ένα καπέλο λευκό με μεγάλο μπορ μπροστά σε άσπρο χτιστό παράθυρο, γαρνιρισμένο με αφέλειες από μποκαμβίλιες, με θέα το πέλαγο από ψηλά. Να γυρνάς να με κοιτάς πίσω από τα μεγάλα σου γυαλιά... Κι ακούω βαλς... Να το! Είδες; Με ταξίδεψες πάλι... Μόνο που εσύ ήσουν εδώ κι εγώ εκεί κι όλο το ταξίδι έγινε του μυαλού παιχνίδι. Κι ακούω βαλς... Μες το φθινόπωρο το καλοκαίρι αποζητώ αλλά εδώ εσύ εκεί εγώ. Στου μυαλού τα μονοπάτια διέξοδο αναζητώ να έρθω να σε συναντήσω στο φως να σε δω. Κι ακούω βαλς...  

Σαν ανάσα χάιδεψε το αεράκι το μέτωπό του. Να το. Ήρθε η άνοιξη. Μα πριν ξεφύγει άλλη σκέψη με μια ριπή ο Γρέγος έσβησε το καντήλι κι ο ναύτης άφησε την ανάσα του να φύγει ευτυχισμένη στον καιρό σα θαλασσόξυλο ταξίδεψε στην άβυσσο της απεραντοσύνης. 

Με τη στεναχώρια στο τέλος της ημέρας μένεις μόνος. Εκτός... Μα, όχι. Δεν υπάρχουν άνθρωποι να σηκώσουν τα δικά σου βάρη. Ούτε καν να σηκώσουν τα δικά τους. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν αντίληψη του τι τους συμβαίνει. Μόνο απαίτηση. Και η απαίτηση δημιουργεί την απώλεια και απώλεια την στεναχώρια. Και τότε; Με τη στεναχώρια στο τέλος της ημέρας μένεις μόνος. Κι αυτή η μοναξιά δεν έχει τέλος. Και μένεις μόνος και στεναχωρημένος, ώσπου στο τέλος συνηθίζεις, για παρέα, της ζωής σου τα κομμάτια ν' ανασκαλίζεις, να βρεις ποιος έφταιξε και τα λίγα γίνανε στάχτες που χάθηκαν στη δύση.

Κάτω απ' το ουράνιο τόξο εκεί στην βόρεια ανατολή όπου τα χρώματα της δύσης χαϊδεύουνε τη θάλασσα εκεί που οι φωνές των παιδικών χρόνων ακόμα αντηχούν στ' αφτιά μου εκεί που ονειρεύτηκα πρώτα την αγάπη εκεί ποθώ κοντά μου να σε πάρω να περπατήσουμε μαζί στις τόσες αναμνήσεις να νιώσεις απ' τα μέσα μου ποιος είναι αυτός που έλαχε ν' αγαπήσεις. Και στη πηγή κάτω απ' το μεγάλο πλατάνι να πιεις νερό να ξεδιψάσεις ν' ακούσεις τα αηδονόπουλα και στη σκιά του στην αγκαλιά μου να κουρνιάσεις. Και μέσα στα καταγάλανα νερά να ζεσταθείς καθώς ο ήλιος γέρνει πίσω απ' τον βράχο στην άμμο την ξανθιά όπου έγραψα το πρώτο μου τραγούδι ν' ακούσεις τα όνειρά του. Και μόλις πέσει το σκοτάδι την ώρα που ο γρύλος μοιρολογεί, να σε κεράσω ουσίες αλλιώτικες απ' ορεινά αμπέλια δαρμένα από αρμύρα, να ζαλιστεί η σκέψη σου κι αγάπη να πετάξει στο σώμα σου να μπει και την ψυχή να φτάσει.