Δρόμοι του νου και των λέξεων

Το ποιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να χρειασθεί να κάνεις για ένα φίλο είναι, να τον συγχωρήσεις (αν χρειασθεί). Όμως για όλα υπάρχουν όρια. Μετά από αυτά, μόνο συνειδήσεις.

Le Tende al Mare con Milo Manara Κοίταξα διακριτικά πίσω από το καβαλέτο μήπως και σε δω. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ήσουν εκεί. Ίσως σε άλλη αίθουσα σκέφτηκα και προχώρησα στον επόμενο θάλαμο της έκθεσης. Έριξα ένα αδιάφορο δήθεν βλέμμα στο χώρο και διάλεξα ένα πίνακα κοντά στην είσοδο της επόμενης αίθουσας. Αυτή ήταν και η τελευταία. Σίγουρα, θα σε βρω εδώ. Απέφυγα να κοιτάξω. Ήθελα να το καθυστερήσω. Στράφηκα προς τη μπαλκονόπορτα και βγήκα έξω. Εξάλλου μπορεί να είναι στο προαύλιο. Σάρωσα με το βλέμμα μου το χώρο και επικεντρώθηκα στα δύο συντριβάνια. Σχεδόν σε είδα να κάθεσαι μαζεμένη στην άκρη του ενός. Τα μαλλιά σου δεμένα χαλαρά κατρακυλούσαν στους λεπτούς σου ώμους καθώς είχες το κεφάλι στραμμένο ψηλά απολαμβάνοντας δροσερό νερό από ένα μπουκάλι. Χτυποκάρδι. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ήσουν εσύ. Όμως και πάλι όχι. Ήταν όμως κάποια άλλη. Πήγα με σταθερά βήματα στην τελευταία αίθουσα ξεχνώντας να κοιτάξω οτιδήποτε σε αυτή που ήμουν. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα σε δω. Μά...

Στη ζωή μου έχω γνωρίσει δύο λογιών ανθρώπους: Αυτούς που κάνουν τα πράγματα να σημβαίνουν και αυτούς που παρακολουθούν τι σημβαίνει και ακόμα και όταν σιχνά δεν καταλαβαίνουν τις εξελήξεις, σχολιάζουν, ασκούν κριτική, έχουν άποψη και συνήθως γκρινιάζουν για όσα σημβαίνουν.  Αν οι δεύτεροι δεν ήταν τόσο απασχολημένοι ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος για όλους.

- Μετανοιώνεις; - Για πιο πράγμα; - Που με ερωτεύτικες. - Μμμμ... - Λοιπόν; - Όχι. - Α! - Μετανοιώνω που δε βρήκα τη δύναμη να στο κρύψω. - Δηλαδή; - Ε να, πολύ πόνο γέννησε τελικά... Και στους δύο. Όμως αυτό δε το ήξερα τότε. - Αν μπορούσες να πας πίσω τώρα τι θα άλλαζες; - Δε θα ήθελα να το κάνω αυτό. - Γιατί; - Γιατί δε θα ήθελα να χάσω όσα έζησα. Όσα ένοιωσα, ειδικά στην αρχή. Και όσα ζω τώρα. - Να αλλά ο πόνος; - Απόλαυσα κάθε του στιγμή! Ίσως δε το καταλάβαινα τότε αλλά το ξέρω τώρα . Με άλλαξε, και άλλαξε τη ζωή μου. Όχι, δε θα άλλαζα τίποτα από τη δική μου πλευρά. Όλα τα όνειρα δε μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. - Και τα όνειρά μου; - Ίσως πρέπει κι εσύ ν' αλλάξεις. Όλα τα όνειρα δε μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. - Κάποια όμως μπορούν. - Ναι. Κάποια μπορούν. - Αν ήταν υποχρεωτικό να πας πίσω τώρα και να αλλάξεις κάτι, τι θα άλλαζες; - Θα κρυβόμουν, να μη πονέσεις.

Οι γυναίκες  είναι ο τρόπος που  επέλεξε η φύση για να  βοηθήσει τον άντρα να νικήσει  το φόβο του για το  θάνατο.  Είναι τότε που οι άντρες πεθαίνουν. 

Ήμαστε σε μια εποχή που μαθαίνουμε πως λειτουργεί το εργαλείο και όχι το σκοπό του..

  Άρχισε να χιονίζει πάλι. Κι αυτή τη φορά μέσα του. Στη ψυχή του. Έξι χρόνια χειμώνας τώρα, έγινε η φυλακή του. Περνούσαν οι εποχές και κάθε που ήταν να γίνει καλοκαίρι χειμώνιαζε ξανά. Πίστευε φέτος θα έρθει καλοκαίρι. Όμως ήρθε ο πιο μεγάλος χειμώνας απ' όλους κι ακόμα το κρύο κρατερό δεν έλεγε να υποχωρήσει.Τα ξύλα είχαν σωθεί. Μπορούσαν να κρατήσουν μόνο λίγες εβδομάδες ακόμα.  Έπρεπε να προετοιμαστεί. Αν και φέτος δεν ερχόταν καλοκαίρι να είναι έτοιμος να πεθάνει. Πίστευε πως φέτος θα 'ρχόταν καλοκαίρι, μα τώρα πια ευχόταν να μην έρθει άλλο χιόνι.

Έγειρα κάτι να σου πω μα η πρώτη λέξη σκόνταψε στα χείλη κι αυτές που ακολουθούσαν μπούκωσαν και για μια στιγμή νόμισα τα μάγουλα θα σκίσουν μέχρι που ξεκίνησα να καταπίνω κάθε κουβέντα που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.  Ήθελα κάτι να σου πω μα το απορρόφησε η σιωπή όχι γιατί δεν ήσουν έτοιμη αλλά γιατί είχες δίκιο Το χώνεψα κι αυτό μαζί με τα λογάκια που είχα ετοιμάσει για σένα. Μόνο που εγώ ήμουν απροστάτευτος και κάπως άπειρος και ήμουν αυτός που έπρεπε να επιζήσω στη μοναξιά που πρόσθεσες σε όλη την ύπαρξή μου. Οι λέξεις έμειναν βουβές,  βουβές και οι αλήθειες  αφού κάνεις μας δε κατάλαβε,  της μοναξιάς συνήθειες. Και έχω τόσα να σου πω και τόσα άλλα θέλω, να με βασανίζουν σα συνωστίζονται σκέψεις που θα μείνουν ανείπωτες σα χείμαρρος που χτυπάει στο φράγμα.

Κοίταξε μαγεμένος το τοπίο. Στις παρυφές του δάσους φαίνονταν να πετάνε μαύρα πουλιά. Η ηλιόλουστη μέρα δημιουργούσε ιδανικές συνθήκες φωτισμού και το πανόραμα μπροστά του έκοβε την ανάσα. Με αργές κινήσεις, έβγαλε και συναρμολόγησε τον εξοπλισμό του. Ο στόχος τους ανυποψίαστος έπινε νωχελικά νερό σε μια γούβα στο χιόνι δίπλα στα πρώτα έλατα. Πήρε θέση. Η εικόνα καθάρισε άμεσα και ο στόχος απεικονίστηκε στο μάτι του. Κράτησε την ανάσα του στο τέλος της εκπνοής και το θήραμα έγινε αθάνατο. Courtesy of http://www.gemphoto.org

Έχω τη μυρωδιά σου στα χείλη μου να αναστατώνει ότι απέμεινε από τη νύχτα  που μου χάρισες προτού η αυγή  ξυπνήσει το σκοτάδι,  εγώ θα ταξιδέψω  και πάλι προς το φως  για να σε ανταμώσω...

Καθόταν στο σαλόνι δίπλα σε ένα μεγάλο μακρόστενο αμπαζούρ με τα έντονα μοντέρνα χρώματα. Στο διπλανό δωμάτιο στο πικάπ έπαιζε ένας δίσκος. Καμπάνα παντελόνι, στενό πουκάμισο ξεκούμπωτο στο στήθος. Μακρυά φαβορίτα και βλέμμα να ατενίζει στο μπαλκόνι την Πατριάρχου Ιωακείμ καθώς ο ήλιος βασίλευε χαρίζοντας τα πιο όμορφα του χρώματα.  Στο χέρι του ένα μεγάλο ποτήρι ουίσκι VAT67 σκέτο δηλητήριο. Στο άλλο, ένα τσιγάρο να κάνει δαχτυλίδια καπνού που χορεύοντας ανέβαιναν στο ταβάνι. Εκείνη βγήκε από το μπάνιο με τα μαλλιά της τυλιγμένα σα φακίρης σε μια λευκή πετσέτα. Με μια άλλη λευκή πετσέτα είχε τυλιγμένο το κορμί τις αφήνοντας ξεσκέπαστους τους μηρούς της μέχρι ψηλά. Περπάτησε ανάλαφρα μέχρι το μπαρ με μάτια υγρά, μελιά μες τη σκανδαλιά. Πήρε ένα ποτήρι, έβαλε παγάκια και τον κοίταξε πονηρά καθώς κατρακυλούσαν κουδουνίζοντας δροσιά στο βαρύ ποτήρι. Απολάμβανε το βλέμμα του πάνω στο κορμί της. Ένοιωθε τα μάτια του να καίνε πάνω της όπου περνούσαν και έκανε το κάθε τ...

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που σε είδα. Καθόσουν στον καναπέ, τα πόδια πάνω στο τραπέζι μπροστά. Η φούστα σηκωμένη δήθεν τυχαία μέχρι το ύψος που μόλις φαινόταν η δαντέλα της αριστερής σου κάλτσας. Βλέμμα αυστηρό καρφωμένο ευθεία μπροστά παρατηρούσες με προσήλωση το κενό. Μια μικρή φλέβα είχε πεταχτεί στον κρόταφο σου και ρυτίδες σκέψεις είχαν απλωθεί επιθετικά γύρω από τα μάτια σου. Αχ τα μάτια σου, δυο σταγόνες μέλι θυμαρίσιο. Η μύτη ακόμα πιο αυστηρή. Όταν παίρνεις το αυστηρό σου ύφος, θαρρείς από τη μύτη βγαίνει όλο. Στόμα ερμητικά κλειστό. Μια γραμμή, σα κλειδωμένη αμαρτία. Ετοιμοπόλεμη αμαζόνα. Δεν άντεχα. Ήμουν τόσο κουρασμένος που έγειρα και κοιμήθηκα. Τότε, σ' ένοιωσα. Έφυγες από δίπλα μου. Με άφησες πάλι μόνο. Ξύπνησα στο κρύο μια ζεστή ημέρα.

Δε φταις εσύ. Εγώ φταίω. Τα είπαμε αυτά! Εγώ σου άνοιξα την πόρτα. Εσύ μπήκες. Γιατί να μη μπεις; Σε προσκάλεσα. Και μπήκες. Ήταν όμως η πόρτα της καρδιάς μου. Εσύ το είπες απ' την πρώτη στιγμή. "Ξέρεις πως η καρδιά δεν έχει να κάνει με τίποτα απ' όλα αυτά! Το ξέρεις ε; Έτσι!" Ήσουν τίμια μαζί μου. Το παραδέχομαι. Εγώ φταίω. Αλλά τα είπαμε αυτά. Φταίω που όταν εγώ αισθανόμουν εσύ σχεδίαζες. "Όλα στο μυαλό χημικές ενώσεις!" Που να ξέρω εγώ από αυτά. Εσύ μου είπες. Εγώ, χαζός, δε κατάλαβα. Τι χαζός, βλάκας δηλαδή και προφανής. Κι εδώ είναι το πρόβλημά μου. Εσύ γνώση είχες. Κι όμως μπήκες μέσα. Μέσα στο κεφάλι του χαζού. Και έκανες κομμάτια την καρδιά. Αυτή που δεν υπάρχει. Γιατί; Όμως εγώ φταίω. Τι σημασία έχει το γιατί. Κι αν απάντηση δοθεί πως θα κολλήσουν όλα όσα έχουν σπάσει; Εγώ φταίω για όλα. Εγώ που νόμισα θα γευτώ το όνειρο. Μα τα όνειρα δεν υπάρχουν και αυτό έπρεπε να το ξέρω πια. Μα τόλμησα και ονειρεύτηκα. Και τ...

Γιατί ήρθες; με ρώτησες κάποτε. Θυμάσαι; Σου είχα πει: Κάποτε είχα ξανάρθει... Θυμάσαι; Σε είχα αγαπήσει τότε. Θυμάσαι; Είχα έρθει για να εκπαιδεύσω το σώμα σου, να δώσω πνοή στις αισθήσεις σου. Θυμάσαι; Έφυγες όταν έμαθες. Θυμάσαι; Γιατί ο δάσκαλος εμφανίζεται όταν ο μαθητής είναι έτοιμος. Ο μαθητής παίρνει αυτό που χρειάζεται και προχωράει.Ο δάσκαλος μένει πίσω με τις αναμνήσεις. Γιατί ήρθες πάλι; με ρώτησες ξανά μετά από χρόνια. Ακόμα δε θυμάσαι πότε εμφανίζομαι; Στην πραγματικότητα όμως, ήμουν πάντα εδώ. Δεν ήρθα ποτέ. Ήμουν εδώ. Εσύ ήρθες. Ίσως είσαι έτοιμη να συνεχίσεις... Ίσως...

Προτείνεται να παίζει το κομμάτι χαμηλά κατά την ανάγνωση αν είναι δυνατόν από το διπλανό δωμάτιο. Ξάπλωσες και σήμερα μακριά μου σαν θολή ανάμνηση μες το φθινόπωρο για ένα καλοκαίρι που δε ζήσαμε ποτέ. Η μουσική ερχόταν απαλά από το διπλανό δωμάτιο. Όμως, ποτέ σου δε κατάλαβες, πως του μυαλού τα μονοπάτια δε φυλακίζονται και πριν προλάβει ο Μορφέας να σε πάρει, η μουσική ταξίδεψε την σκέψη σου στο σαλόνι, σε κάποιο άλλο σπίτι, το δικό μας σπίτι που όμως ποτέ δεν ονειρευτήκαμε μαζί. Κι εκεί στην άκρη, ένα μαύρο γυαλιστερό πιάνο. Ένα μπουκάλι και ένα ποτήρι με ουίσκι και παγάκια και στην άκρη ένα τασάκι κι ένα τσιγάρο να καπνίζει λικνίζοντας απαλά το χαρμάνι του μέχρι τον ουρανό. Τα μάτια σφιχτά κλειστά και δακρυσμένα όχι από στεναχώρια, μα από χαρά.  Μουσική που υπαγορεύει ο Θεός. Και σήμερα το βράδυ σε πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου.

Κι ακούω βαλς... Και σε σκέφτομαι με ένα λευκό μακρύ φόρεμα κι ένα καπέλο λευκό με μεγάλο μπορ μπροστά σε άσπρο χτιστό παράθυρο, γαρνιρισμένο με αφέλειες από μποκαμβίλιες, με θέα το πέλαγο από ψηλά. Να γυρνάς να με κοιτάς πίσω από τα μεγάλα σου γυαλιά... Κι ακούω βαλς... Να το! Είδες; Με ταξίδεψες πάλι... Μόνο που εσύ ήσουν εδώ κι εγώ εκεί κι όλο το ταξίδι έγινε του μυαλού παιχνίδι. Κι ακούω βαλς... Μες το φθινόπωρο το καλοκαίρι αποζητώ αλλά εδώ εσύ εκεί εγώ. Στου μυαλού τα μονοπάτια διέξοδο αναζητώ να έρθω να σε συναντήσω στο φως να σε δω. Κι ακούω βαλς...  

- Ρε φίλε από τότε που χειραφετήθηκαν οι γυναίκες το ίδιο σκηνικό. - Όπα όπα μεγάλε. Αυτό δεν είναι ένα θέμα, είναι πολλά. - Δίκιο έχεις. - Κάτσε να στα πω... - Για λέγε φιλαράκι... - Να βρε, αυτό που θέλουν και δε θέλουν αλλά τελικά θέλουν ίσως με τρελάνει. - Αφού ξέρεις ότι η γυναίκα θέλει το παραμύθι της. - Ότι το θέλει το θέλει. - Παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Παραμύθι ακόμα κι αν δε το πιστεύει κανείς. Ακόμα και αυτή! - Ναι αλλά εμένα δε μ' αρέσει. - Δε σ' αρέσει; Ωχ κατάλαβα. - Τι κατάλαβες για να έχουμε καλό ρώτημα; - Με την έτσι πάλι τραβιέσαι; - Γκουχ γκουχ! - Ποιος είσαι εσύ ρε φίλε; - Εμ... ο σερβιτόρος. Να σας φέρω κάτι; - Φέρε ένα ουίσκι. - Κάτσε ρε, Ιστορίες Μπύρας λέει από πάνω; - Ε; - Για κοίτα τον τίτλο. - Α. Καλά. Θύμισε μου πριν φύγουμε να το αλλάξω. - Και τι θα το κάνεις; - Ιστορίες Πείρας χα χα. - Α καλό. - Γκουχ γκουχ! - Άντε πάλι. Καν' τα δύο ρε φίλε και σβέλτα! Με πολλά παγάκια. - Μία ώρα να πάρει μια παραγγελία. Τς, τς, τς! ...

Κοίταξαν και οι δύο βαθυστόχαστα τις μπύρες στη μπάρα. Πήραν ταυτόχρονα τα ποτήρια και τα αδειάσανε μονορούφι χωρίς να τσουγκρίσουν. Ο Γιώργος έγνεψε στον μπάρμαν να φέρει άλλες δύο ξανθιές. Τα μπυράκια ήρθαν ήπιαν μια γουλιά ο καθένας και συνέχισαν. - Λοιπόν; - Τι λοιπόν; - Και τι έγινε μετά; - Α, αυτό ήταν. - Τι; - Τελείωσε η ιστορία. - Βρε τον φουκαρά... - Ποιόν; - Αυτόν που δε ξέχασε. - Ναι. Κόλαση έγινε η ζωή του. - Κι ύστερα σου λένε πως η αγάπη είναι ωραίο πράγμα. - Έλα μου που συμβαίνει. - Την αφήνουμε φίλε. Δε συμβαίνει. Την αφήνουμε να συμβεί. Βλέπεις εμένα να μου συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Μόνο εσύ τη πατάς. - Μμμμ. Ξεχνάς εσύ στα νιάτα σου. - Στα νιάτα μου φίλε. Μεγάλωσα πια. - Εγώ πάλι όχι. Ούτε εσύ μεγάλωσες. Απλά κρύφτηκες. Κουράστηκες να πληγώνεσαι. Έβαλες μυαλό. Εγώ όχι και αυτό πληρώνω τώρα. - Ναι αλλά δεν είναι εγωισμοί και στην δική σου την περίπτωση. - ... - ... - Δεν είναι ακριβώς έτσι. - Πως είναι δηλαδή; - Εγώ δεν κάνω μούτρα βρε Γιώργο!...

- Αφού ξέρεις πως είναι οι άνθρωποι βρε Γιώργο! - Ξέρω; - Εγωιστές! Μη κάνεις το χαζό! - Ααα! Ναι. Ξέρω. Λοιπόν; - Ε να, πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - ... - Με παρακολουθείς; - Ε; Ναι, ναι! Συνέχισε. - Όχι άμα βαριέσαι να μου το πεις! - Όχι βρε παιδάκι μου. Σκέπτομαι αυτά που μου λες. Συνέχισε. - Α! - Ου! Συνέχισε! - Λοιπόν... Τι έλεγα; Ε να είδες τι μου κάνεις τώρα; - Τι σου κάνω ρε φίλε; Μόνος σου τα κάνεις. Βρε μήπως έχει δίκιο και είσαι όντως παρανοϊκός; - Ε τώρα τι θέλεις; Να τσακωθούμε και μεταξύ μας; - Λοιπόν έλεγες... πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Αν ναι. Λοιπόν, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Ναι; - Ο άλλος τον ξέχασε! - Τι; - Τον ξέχασε σου λέω. - Τι εννοείς; - Ε να, δε λέει ο λαός μάτια που δε βλέπονται... - Ναι... - Ε δε του μιλούσε για τόσο καιρό που τελικά τον ξέχασε. - Ας το καλό! - Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. - Σώθηκε δηλα...

Κάθε μέρα που περνά μάρτυρας γίνομαι σήψης και παρακμής και χάνω πιότερα την πίστη μου στον άνθρωπο που αρχών απόντων βυθίζεται βαθύτερα, γουρούνι, σε βούρκο προσωπικοτήτων μικρών που αδιάκριτα γενικευμένος σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας γιγαντώνεται.