Δρόμοι του νου και των λέξεων

I am a ghost  casted away in the mist of darkness I weary grieving for you every night desperately longing for the morning light to cast the shadows away.

Είδα ένα όνειρο, πως ήρθε η άνοιξη, πως κάθε στεναχώρια πάγωσε στο χειμώνα, πως ανθήσαν τα λουλούδια και το καλοκαίρι στη γωνιά χαμογελάει ξανά. Είδα ένα όνειρο, γιομάτο παιδικά τραγούδια, πως θλίψη δεν υπήρχε πια, πως μάζεψα τα μαύρα, ρούχα χειμερινά, και τα 'ριξα στο σκόρο που είχα στην καρδιά. Είδα ένα όνειρο, πως ζούσα στη πατρίδα όπως την ήξερα παλιά, πως μύριζα την αλμύρα, κι ότι πονούσε την καρδιά χάθηκε στη λησμονιά. Είδα ένα όνειρο και δεν ήθελε να ξυπνήσω πια.

Είναι συχνά που νιώθω πρόσφυγας μέσα στην ίδια μου τη χώρα αλλά και στην αγάπη που καθημερινά με εξορίζει.  

Είναι στιγμές αμήχανες, που συνειδητοποιώ πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου. Είναι η ένταση απέραντη που ο έλεγχος χάνεται και το σώμα αμύνεται απέναντι στο άγνωστο γνωστό. Είναι που φεύγω αντί να σ' αγκαλιάσω από φόβο μη καείς και μην καώ.

Αγάπη είναι να κάνεις την καρδιά σου κομμάτια. Να την προσφέρεις σε αυτόν που αγαπάς. Να νιώθεις εμπιστοσύνη ότι θα την αγκαλιάσουν, Για να μη νιώθεις πόνο ούτε φόβο πια. Αν όμως αντί για αγκαλιά βρεις πίκρα και αδιάφορα φιλιά, τότε ο πόνος που δεν ένιωθες καίει την αγάπη σιγά-σιγά. Μαζεύεις τα κομμάτια και ράβεις την καρδιά σου ξανά μέχρι που η καρδιά μπάλωμα να γίνει να μην αγαπήσει ξανά.

Αυτό το ουφ στο μάτι του Χ που όλο ανεβαίνει και πνίγει σιγά σιγά και την ανάσα ακόμα και καίει την καρδια και κάθε της σκέψη για σένα κι ας νομίζεις πως η καρδιά ζαβή ανίκανη να σκεφτεί δε νοιώθει εγώ πονάω κάθε στιγμή που είμαι μακριά σου μάρτυρας ότι η καρδιά αισθάνεται και κλαίει κοντά μου.