O Δόκτορ (Διάλογος πάλι)
(Διαβάζεται με κλαυτή διάθεση της κηδείας, αυτή ακριβώς πριν το νευρικό γέλιο.) - Ώστε παραιτείστε Δόκτορ; - Ε, ναι. - Έτσι απλά; - Ε όχι ακριβώς! - Δηλαδή; - Ε να, έρχεται και αυτή η στιγμή... - Της παραίτησης; - Όχι βρε αδερφέ... - Ε τι; - Να ας πούμε πως τα "γιατί" που σε τρώνε τα απαντάς με ένα "έτσι". - Μετά συγχωρήσεως Δόκτορ αλλά εμένα για παραίτηση μου κάνει όλο αυτό. - Ωχ βρε αδερφέ. Κουράστηκα. Πρέπει να προχωρήσω παρακάτω. - Που παρακάτω; Στην επόμενη παραίτηση; - Γιατί το λες αυτό; - Κοίτα πίσω σου; - Που; - Πίσω στην πορεία σου μέχρι τώρα. - Τι να δω; - Τις επιτυχίες σου. - Ε ναι και; - Πέτυχες όπου δεν παραιτήθηκες. Σωστά Δόκτορ; - Χμ ναι σωστά. Ε και; - Δες τώρα τις αποτυχίες σου. - Γιατί; - Για να δεις ότι όσα δεν πέτυχες είναι εκείνα από τα οποία παραιτήθηκες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. - Που το πας που το φέρνεις. Όχι δεν είναι έτσι ακριβώς. - Ναι ξέρω Δόκτορ. Ποτέ δεν είναι. - Τι εννοείς πάλι; - Εννοώ ότι δεν λέ...