Δρόμοι του νου και των λέξεων

Κάθε σου όχι ακόμα μια αμυχή κάθε σου βλέμμα αντίληψη της φυλακής μου εκεί ακριβώς που μ' έριξες περιμένω την ελπίδα να αποθάνει για να αποδράσω.

  I will hunt you in the dark like a vampire put a stick through your heart only to desperately consume your deepest fears from your soul. I am fire, driven by desire. I am death, you're resurrection.  I will raise the dead, follow you to hell, bring darkness to your world lifted only by your love. I am fire, driven by desire. I am death, you're resurrection.

  Κοντά σου έμαθα στα παραμύθια να μη πιστεύω...

Βροχή από ασήμι, έκαναν τη νύχτα τεράστιο πυροτέχνημα χαρά και γιορτή όταν σε γνώρισα να λικνίζεσαι στις σκιές ανάμεσα στις καλαμιές που αγνάντευαν τη θάλασσα.

Περίεργη μοναξιά η νύχτα... σα φυλακή. Περίμενα άλλη μια τέτοια νύχτα όμως κάτι άλλαξε. Ροδάκινο, μοσχοβόλησε ροδάκινο κι ακούστηκε ο αχός μιας φωνής στην ερημιά. Θυμάσαι; Τέλειωνε ο χειμώνας πάνω απ' τη λίμνη κι εσύ με δάκρυα στα μάτια με πρωτοφίλισες κι ανάμνηση δώρο για το καλοκαίρι, ροδάκινο άρωμα οι χυμοί σου τ' άδειο μου κρεβάτι πότισαν. Ακόμα και η νύχτα, του μυαλού τα ταξίδια δε τα φυλακίζει... και το ροδάκινο καϊσι ήταν τελικά.

- Ρε είσαι να λέμε καλημέρα και καληνύχτα κάθε πρωί και βράδυ; - Τι ήμαστε ρε; Η οικογένεια Γουόλτονς; Καληνύχτα Τζων-Τζων; - Ποιοι είναι πάλι όλοι αυτοί; - Σωστά. Που να ξέρεις εσύ. Ήσουν μικρός τότε. - Τέλος πάντως, είσαι; - Τι πράγμα; - Να λέμε καλημέρα και καληνύχτα κάθε πρωί και βράδυ; - Μέχρι πότε; - Για πάντα! - Βαρετό δεν είναι; - Εγώ το βρίσκω συναρπαστικό. - Γιατί; - Γιατί μια μέρα ένας από τους δύο δε θα πει... Και με μπλόκαρε...! - Εγώ είμαι χορτοφάγος. - Σώπα! - Ναι, αλήθεια! - Έλα ρε...; - Ναι αλήθεια σου λέω. - Δε σε πιστεύω. Από πότες - Ουυυυ, έχει μια βδομάδα τώρα. - Μπράβο βρε! - Εσύ; - Εγώ είμαι σαρκοβόρο. - Σαρκοφάγο εννοείς. - Όχι. Σαρκοβόρο. - Δηλαδή; - Το σαρκοβόρο κυνηγάει την τροφή του. Το σαρκοφάγο όχι. Και τα δύο τρώνε κρέας. - Γουάου! Πες ένα παράδειγμα. - Ας πούμε αν ήμουν ζώο θα ήμουν λέαινα, όχι λιοντάρι. - Γιατί τα λιοντάρια δε κυνηγάνε; - Όχι. Οι λέαινες κυνηγούν και μόλις πιάσουν το θύμα τους πάει και ο λιοντάρης και ...

Μια κρύα, συννεφιασμένη μέρα που καθόμουνα κοντά στην πόρτα σου περιμένοντας ακρόαση την προσυμφωνημένη ώρα, οι σκέψεις με πλημμύρισαν κι έγιναν πάλι γραφή-προάγγελος κακών μαντάτων... Πάνε χρόνια θαρρώ, που σ' άκουσα να λες... Θα επιλέξω είπες και τότε θα μ' αφήσεις.  Γιατί; Τόσο λάθος επιλογή θα είσαι εσύ;  Και πάλι γιατί; Γιατί να είσαι εσύ η λάθος επιλογή;  Κι από την άλλη αν είσαι, δε έχεις ευθύνη εσύ γι αυτό;  Και αφού πιστεύεις πως έτσι θα γίνει, γιατί δεν κάνεις κάτι;  Μοιάζει σα να προκαλείς, ένα μέλλον προαποφασισμένο.  Μοιάζει τελικά, σα να μην είναι, δική μου επιλογή.  Γιατί συχνά νομίζω πως να μ' απομακρύνεις προσπαθείς.  Κι εγώ δεν αντέχω άλλο πόνο. Δεν αντέχω, δε θέλω, δε μπορώ.  Γιατί βάρος πονάει να είμαι κι αν δεν αγαπάς δεν υπάρχω. Ναι θαρρώ πως θα είναι  απόφαση δική σου, μόνο θα μοιάζει όπως πάντα,  πως το φταίξιμο είμαι εγώ. Εξάλλου ...

Θα 'θελα... Τι;  Τίποτα... Σίγουρα; Όχι. Τι όχι; Ε... Δηλαδή ναι. Καλά. Τι καλά. Καλά! Έτσι απλά; Ναι έτσι απλά. Ε είσαι αναίσθητος! Τι;! Τίποτα. Πως τίποτα; Είπες ότι είμαι αναίσθητος! Ε αφού το άκουσες γιατί ρωτάς; Άργησα να το χωνέψω. Ωραία. Τι ωραία; Ωραία! Καλά. Τι καλά!!! Που το βλέπεις το καλά;;; ... Δε μου λες τρελάθηκες; Ναι, βγάλε με και τρελή από πάνω! Θέλεις να μου πεις τι συμβαίνει;  Τίποτα. Ε πως τίποτα; Έλα τώρα πες μου. Όχι. Αφού σ' αγαπάω. Όχι. Τι όχι. Δε με αγαπάς.  Γιατί; Γιατί άμα μ' αγαπούσες...  Ναι;... Θα μου έδινες αυτό που δεν έχω; Τι είναι αυτό;  Δεν ξέρω.  ...; Δηλαδή ξέρω... ... Τέλος πάντων. Καληνύχτα!   Έτσι απλά; Ναι έτσι απλά.  Όπως επιθυμείς. Καληνύχτα. ... ... Γουρούνι! !

Μια σταγόνα ελευθερώθηκε από το σύννεφο και ξανοίχτηκε τρεχαντηράκι του ουρανού να οργώσει τη γη. Στη αρχή κρύωνε και ρυτίδιασε, μετά πάγωσε κι έγινε χιόνι χορευτής που φλέρταρε με τον αγέρα για να προσγειωθεί απαλά στη στέγη ενός σπιτιού. Εκεί έγινε πάλι σταγόνα, γλίστρησε στο λούκι πήρε χρώμα κι αγκάλιασε το χώμα. Περπάτησε λιγάκι, ώσπου σπηλιά συνάντησε και μπήκε να ξαποστάσει. Από εκεί σκαρφάλωσε μέσα στον κορμό μιας ελιάς και πάλι αέρας έγινε στο σύννεφο ανέβηκε ξανά. Στην πραγματικότητα δεν πεθαίνουμε ποτέ. Απλά αλλάζουμε. Καταστάσεις, σύνθεση, ενεργειακό επίπεδο. Δε πεθαίνουμε ποτέ. Μεταλλασσόμαστε. Η αλλαγή είναι όμως επώδυνη. Τόσο, που διαγράφει τις μνήμες. Κι αν σκέφτεσαι να με ρωτήσεις τι έχω στο μυαλό μου θα σου πω, πως από τότε που την γνώρισα, δε ξέρω τίποτα, ούτε καταλαβαίνω. Ξέρει εκείνη για μένα. Αυτό όμως θα είναι μια άλλη ιστορία για όταν έρθει η ώρα της. Προβλέπω πως τίτλος θα 'ναι "Η σταγόνα που ξεχείλισε,,, ξανά" ή κάπως έτσι.

Γυάλινη γέφυρα μας χωρίζει με ραγισμένο το γυαλί  από το τελευταίο διάβα μου. Αν θέλεις να με συναντίσεις θα πρέπει να ρισκάρεις, να πατήσεις στο κενό. Ότι κι αν νομίζεις η αλήθεια με το χρόνο ξεφτάει καθώς όλα αλλιώνονται και όλα καταρρέουν για να μπορέσεις εύκολα να τα αντιληφθείς.  Πριν κάποιους μήνες η αλήθεια δε χωρούσε στο μυαλό σου τώρα βολεύεται ότι τις έχει απομείνει. Φρόντισε την για να ζήσει.

Σου εύχομαι καλημέρες να φωτίζουν τη ζωή σου από εδώ και πέρα, γιατί εγώ σκοτάδι ήμουνα  φαίνεται κι ας ήμουν επιλογή δεύτερη πάντα στην πολύξερη ψυχή σου. Αποχωρώ γιατί δε με χρειάζεσαι ότι κι αν πιστεύεις εγώ τελείωσα να δώσω αυτό που ζητάς και δεν το ξέρεις δε γνωρίζω πως μόνο να μη υποφέρεις  απέτυχα να σου χαρίσω και το τέλος ίσως χαθείς... ξανά.

Το σούρουπο που πλησίαζε χαϊδευότανε με τους ήχους κάποιου μπεντίρ που ακουγόταν στο βάθος. Ο πρίγκιπας καθόταν στην βεράντα της κρεβατοκάμαρας του και προσπαθούσε ν' αφουγκραστεί το δείλι. Ο ήλιος έδυε στη Μέκκα και η πόλη μπροστά του έσβηνε σιγά-σιγά τους ήχους τις ημέρας, ενώ το μαγεμένο δάσος δίπλα από τα τείχη παρέδιδε την ημέρα στις οσμές τις νύχτας. Και έτσι οι φωνές των μικροπωλητών και οι μυρωδιές του παστουρμά και του σουτζουκιού δίναν τη θέση τους στη φρεσκάδα της φυλλωσιάς και το τραγούδι των γρύλων.  Μόνο το μπεντίρ φαινόταν αφύσικο μα τόσο ταιριαστό. Μουσική υπόκρουση στο γρυλοτράγουδο.  Κι όμως, όσο κι αν τ' ακούσματα ήταν τόσο ταιριαστά στα πριγκιπικά αφτιά οι αιτίες του ήταν απεχθείς και ανυπόφορες. Ο πρίγκιπας είχε μεγαλώσει και οι γιορτές που οργάνωνε ο πατέρας του προσπαθώντας να τον προξενέψει γι άλλη μια φορά του ήταν αδιάφορες και απόμακρες. Σήμερα δε ταξίδευε στη συνηθισμένη θλίψη του. Το επίκεντρο της σκέψης του ήταν δυο μάτια. Δυο μάτια τό...

- Εσύ θα ζηλεύεις μετά... - Σημασία έχει αν ζηλεύεις εσύ. - Εγώ όχι. Εγώ δε ζηλεύω ποτέ! - Θα ζηλέψεις. - ... - Και δεν έχει σημασία τόσο που θα ζηλέψεις. Σημασία έχει που θα πονέσεις. - ... ; - Και θα πονέσεις πολύ. - ... - Βλέπεις καμιά φορά, η λεοπάρδαλη κυνηγάει στο σκοτάδι... - Τι; - Τίποτα. - Τι λες; - Θα δεις.

Ο πρίγκιπας γινόταν είκοσι χρονών εκείνη την ημέρα και στο παλάτι από νωρίς είχαν αρχίσει οι ετοιμασίες για τους εορτασμούς. Στην πραγματικότητα ο πατέρας του οργάνωνε έναν χορό προς τιμή του μονάκριβου γιου του αλλά και προς τιμή των σχεδίων που είχε για αυτόν και κυριότερα για το βασίλειο. Σε αυτόν το χορό ήταν καλεσμένος ο άρχοντας του γειτονικού βασιλείου με το οποίο τα τελευταία χρόνια είχαν συνάψει μια ισχυρή συμμαχία μεγάλης σημασίας για την ειρήνη της περιοχής. Ο γείτονας βασιλιάς είχε μια κόρη και οι δύο άρχοντες σκεφτόντουσαν ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να επισφραγίσουν τη συμμαχία τους με έναν γάμο. Η κόρη δε αυτή, έλεγαν, ήταν πεντάμορφη και περιζήτητη οπότε και ο πρίγκιπας θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος. Βέβαια εκείνες τις εποχές οι γνώμη των νυμφίων ελάχιστα λαμβάνονταν υπόψη έτσι κι αλλιώς. Όταν ο άρχοντας ανακοίνωσε τα σχέδια του για το χορό το βράδυ ο πρίγκιπας δεν έφερε καμία αντίρρηση. Ήταν έξυπνος αρκετά για να γνωρίζει ότι αυτά τα θέματα είναι τυπικά, αφορούν τ...

Πως γίνεται  ενώ ξέρω  κάθε φορά  να πιστεύω άλλα,  όταν έχω δει  να ξανακοιτώ και άλλο τοπίο  να προσδοκώ. Κι αφού,  τα μάτια μου  δε φταίνε  κι εικόνες δεν αλλάζουν  τότε για όλα υπεύθυνη είναι  μόνο η καρδιά.  Αν όμως η καρδιά δεν αισθάνεται και δε πονάει η θλίψη που συνοστίζεται αρρώστια του μυαλού φαίνεται θα είναι.

  Και τώρα πριν ξαπλώσω, θα σε ονειρευτώ. Μα "Τι τραγούδι να σου πω,  εκεί που πας;" Κι αναρωτιέμαι αν σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι τελικά. Κι αν τελικά μες το μυαλό μου, όσο θέλεις να νομίζεις είσαι. Αναρωτιέμαι αν ξέρεις ποια είσαι εσύ,  αρχή για μένα και τέλος στη ροή. Μια σκέψη που από αλλού ξεκίνησε και έφτασε αλλού. Είναι που πάω να χαρώ κι εσύ βρίσκεις και λυπάσαι. Γιατί χαρά σου δίνουν τα οξύμωρα κι εμένα η αγάπη. Κι έτσι αρχίζω απ' αλλού και σ' άλλα καταλήγω. Αλλά όσο ο χρόνος προχωρά μαραίνονται οι ώρες. Γι αυτό σου λέω τις στιγμές μη τις χαλάς με μπόρες. Θα έρθει μια μέρα που αληθινά θα ψάξεις μα θα με χάσεις. Όσο κι αν θα θέλω να είμαι εδώ θα έχω χαθεί, δε θα μπορώ. Αφού όλα έχουν τέλος, ζωή που χάνεται στου χρόνου το έλος. Μα εσύ προτιμάς να ζεις μονάχη, νικητής θαρρείς θα βγεις από τεχνητή διαμάχη. Κι έτσι περιμένοντας το παραμύθι θα χάνεσαι πάντα μέσα στου χρόνου τη λήθη. ...

...   Εκείνος πίστευε ότι όταν κάτι δεν πάει καλά μέσα του οφείλεται στα επιμέρους. Έτσι κάθε φορά όταν κάποιος πρότεινε μια άλλη οπτική γωνία, συχνά όχι αμέσως, αλλά όλο και συντομότερα καθόταν να το αναλύσει ή να μπει στη θέση του άλλου μήπως και δει αυτό που του υποδεικνυόταν. Όσο και αν τον ενοχλούσε αυτό που διαπίστωνε. Όχι το ότι είχε άδικο στην αρχική του γνώμη αλλά γιατί αυτό που δεν έβλεπε για τον εαυτό του ότι δεν ήταν όπως νόμιζε. Ήταν πολύ λιγότερο. Εκείνη τον είχε βοηθήσει συχνά να αλλάξει ή να βελτιώσει κάποια πράγματα. Μπορεί να μην το ήξερε, αλλά το είχε κάνει. Δυστυχώς όμως, ο τρόπος χειρισμού της πάντα ήταν επώδυνος. Όχι γιατί του αποκάλυπτε αλήθειες που ενδεχομένως δε του άρεσαν, αλλά επειδή ο τρόπος της ήταν άσχημος, λες και εισέπραττε κάποιου είδους ευχαρίστηση να ανακαλύπτει τις αδυναμίες του. Αυτό που τον χάλαγε περισσότερο ήταν το πόσο απόλυτη ήταν. Τόσο, που όταν πίστευε ότι ανακάλυψε κάτι το τραβούσε στα άκρα χωρίς να δίνει σημασία στα επιχειρήμα...