Δρόμοι του νου και των λέξεων

Κάθε σου όχι ακόμα μια αμυχή κάθε σου βλέμμα αντίληψη της φυλακής μου εκεί ακριβώς που μ' έριξες περιμένω την ελπίδα να αποθάνει για να αποδράσω.

  Από την κόρη μου τεσσάρων ετών... Την πιάνω να κάνει πως μιλάει στο τηλέφωνο με κάποιον Γιάννη. Τελειώνει και κάνει πως δε με έχει δει. -Τι κάνεις εκεί; -Μιλάω στο τηλέφωνο. -Μπα! Με ποιον μιλάς; -Με το Γιάννη. -Και ποιος είναι ο Γιάννης; -Συνάδελφος από τη δουλειά καλέ μπαμπά! -Και που δουλεύεις; -Δασκάλα στο σχολείο -Και ο Γιάννης που ήταν τώρα που τον πήρες; -Στη δουλειά. -Κι εσύ γιατί δεν είσαι στη δουλειά. -Είναι Κυριακή και είμαι στο καφενείο και πίνω καφεδάκι; -Καλά, αφού είναι Κυριακή ο Γιάννης γιατί είναι στη δουλειά; -Για εκείνον είναι Δευτέρα. Το ταξίδι στο χρόνο αποδείχθηκε...

Κι είναι τόσα όσα θέλω να πω, θέλω να γράψω. Ίσως γιατί αισθάνομαι πως αν αρχίσω να μιλάω φωναχτά θα με πάρουν για τρελό αφού δεν υπάρχει κανείς για να με ακούσει. Κι αφού δεν υπάρχει κανείς γράφω, κι αφού γράφω δημοσιεύω κι αφού δημοσιεύω μπορεί να μ' ακούσει κανείς. Και όντως κάποιοι διαβάζουν, δε ξέρω αν ακούν όμως. Γιατί, πολύ ησυχία έχει εδώ. Σαν να μην ακούει κανείς. Υπήρξαν μερικοί λίγοι που κάτι ψιθύρισαν μια δυο φορές αλλά και πάλι ησυχία. Κι όπου πολύ ησυχία και μοναξιά. Κι είναι τόσα όσα θέλω να πω, θέλω να γράψω. Ίσως γιατί αισθάνομαι πως αν αρχίσω να μιλάω φωναχτά θα με πάρουν για τρελό αφού δεν υπάρχει κανείς για να με ακούσει. Κι αφού δεν υπάρχει κανείς γράφω, κι αφού γράφω δημοσιεύω κι αφού δημοσιεύω μπορεί να μ' ακούσει κανείς. Και όντως κάποιοι διαβάζουν, δε ξέρω αν ακούν όμως. Γιατί, πολύ ησυχία έχει εδώ. Σαν να μην ακούει κανείς. Υπήρξαν μερικοί λίγοι που κάτι ψιθύρισαν μια δυο φορές αλλά και πάλι ησυχία. Κι όπου πολύ ησυχία και μοναξιά. Κι είναι...

"Και μένα που η αγάπη μου είναι θάλασσα?  Και δεν καίει άλλα χαϊδεύει τα βότσαλα?" Εγώ μωρό μου βότσαλο δεν είμαι.  Ήλιος είμαι και η αγάπη μου φωτιά  που απ' τη δροσιά της θάλασσας σου  ζει και συννεφιάζει .  Μη βάζεις σύννεφα στον ουρανό μας

Στοίχος μου ο πόνος,  πεντάγραμμο ο χρόνος  και το σαράκι τρώει  απ' την ψυχή μου.  Σκορπιζόμαστε σε αποχρώσεις γκρίζες με την επίγνωση του όνειρου που δε ποτίσαμε φροντίζοντας τον εγωισμό μας.  Μόνο που ο χρόνος δε νικιέται και το πεντάγραμμο τελειώνει  και μαζί με το εγώ θα πεθάνει και το όνειρο.

Σκοτάδι, αποπνικτικά και στριμοχμένα είναι εδώ. Α! ξέχασα να σας πω... Είμαι μέσα σ' ένα κουτάκι, τόσο δα μικρό κι ερμητικά κλειστό! Ούτε χαραμάδα,  ούτε το φως κάνει να μπει μέσα. (ψιθυριστά) Λένε, ότι απ' όπου μπορεί να μπει φως, μπορεί να βγω εγώ. Είμαι υπόδικος. Για τα χειρότερα εγκλήματα... Εγκλήματα πάθους. Δεν επιτρέπεται να βγω. Είμαι φυλακισμένος. Και να 'μουν μόνο εγώ; Είναι κι άλλοι εγώ... Πολλοί. Κι αυτοί κλεισμένοι μέσα σε κουτάκια και όλα αυτά, το καθένα χωριστά,  εγκλωβισμένα σε κάποιο γυναικείο μυαλό. Θαμμένες αναμνήσεις που πρέπει να ξεχαστούν, να χαθούν πολύ καιρό σαν κιτρινισμένα γράμματα στο συρτάρι της γιαγιάς. Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ. Μόνο που δεν έχω κουτάκια πια. Εκεί στα βάθη της ερήμου του μυαλού μου υπάρχουν φωτεινές οάσεις και αιθέρια πλάσματα που ενώ ελεύθερα είναι να φύγουν από επιλογή μένουν για να μου θυμίζουν την ομορφιά του δρόμου που κάναμε μαζί. ...