Δρόμοι του νου και των λέξεων

Στη φουρτούνα πάνω σε συνάντησα, λίγο πριν την τελευταία μου ανάσα ένοιωσα το άγγιγμα σου, ανάταση, σαν ψυχή με πήρες μαζί σου στην επιφάνεια της ζωής σου και με έσωσες. Με πότισες, με τάισες, μου έδωσες όλους τους χυμούς σου και μετά με παράτησες λίγο πριν με αποκτήσεις, και πίσω εκεί που με μάζεψες κι ακόμα πιο βαθιά στην άβυσσο με άφησες. Μα εγώ μεταλλάχτηκα, ένα έγινα με το σκοτάδι και μοιράστηκα. Σε χίλια κομμάτια ταξίδεψα τη νύχτα και σαν σουρουπώνει γίνομαι οι σκιές που αγκαλιάζουν το κορμί σου.

Ψάχνω στα έγκατα της ψυχής εκείνη τη λεπτή γραμμή που την αλήθεια από το ψέμα ξεχωρίζει εκείνον τον τόπο όπου μέσα στο σκοτάδι κάποιος κήπος ανθίζει όταν άνθρωποι δε φοβούνται τα λάθη τους να δούνε.

Είκοσι χρονών, αγωνία και θλίψη. Είκοσι χρονών, στέκι στο παράθυρο κοιτά, ανθρωπάκια περνούν, σ' ένα αύριο ποθούν, στης ζωής το άδικο δεν υποχωρούν. Αναμνησεις απ' το μυαλό του περνούν, σαν άστρα που λάμπουν πριν να χαθούν. Θεέ μου αν μπορούσα στ' όνειρο να ζούσα, το άδικο που κοιτούσα να το σταματούσα. Είκοσι χρονών, γέρασα πια, χτυπημένος χάνομαι από την διαφθορά. Είναι κρίμα μες τη μοναξιά, να σβήνει μια φωτιά.