Δρόμοι του νου και των λέξεων

I am not writing again. Luck of passion, empty of inspiration run out of substance. Just staying inside, waiting for the right time. It always comes, like waves after waves. It takes you from where you are, will drop you out some time. I'm just waiting, for now, counting time, passing by. Τα υφάδια της μοίρας κανείς δεν τα γνωρίζει, κάτσε πάνω στο κύμα κι όπου σε βγάλει. Όλα έρχονται σ' εκείνους,  που ξέρουν να περιμένουν σ' εκείνους που υπομένουν. Αυτόν τον κόσμο τον έχασα θαρρώ. Με ξεπέρασε ή έμεινα πίσω δε το γνωρίζω. Όμως κύκλους κάνει η ζωή, κι εγώ από παιδί, έχω μάθει να περιμένω.

Hello again, my dark friend, though I was in hope, that forgotten I was, seems we have to meet again.

When I was a kid, I didn't know a thing, about anything at all. Strangely enough, but as I grew, I found myself all alone. Everyone around me seems to know all leaving me in the ignorance of my own. So I started learning to improve, in hope I join them in the grove. While far away is where I go I started pretending that I know fearing not to be left alone. And since the little, I would learn would not be enough, I found it easier to play along. After time has passed away, I thought I mastered knowledge all the way. And now I'm proud to be among, all those who claim they own, the answer to the throne. What was the question?

Έκανα άλλη μια στάση στη ζωή μου, άθελά μου, γιατί έτσι έλαχε, κι ανέπλιστα μπορώ να πω, άρχισα να πιστεύω, σ' ένα αύριο δίχως σύννεφα, κάπως ν' αλφαδιάσω τη δική μου ζωή, μόνο και μόνο για να λεκιάσω, το υφάδι της δικής σου και πρωτού καταλάβω την αμαρτία που ποτέ δεν πίστεψα πως υπάρχει, έγινα κάτι ακόμα λιγότερο, βούισμα της μύγας στ' αφτιά σου, υπακούγοντας στα ελάχιστα αρχαίγονα της φυλής μου, απεγνωσμένα ψάχνοντας για ν' αποδείξω πως δεν ήμουν αυτό που πίστευα για μένα, δειλός να ζήσω για μένα, υπόδουλος στην τελευταία εξερεύνηση της ζωής, ψάχνοντας προφανώς να βρω την αλήθεια μες το ψέμα, που τόσο λαχταρούνε όλοι και πρώτιστα εγώ που αχόρταγος ρουφάω, αλλά αδυνατώ να προσφέρω, σ' ένα κόσμο που ελάχιστα καταλαβαίνω, όπως εσύ που μ' άφησες, λίγο κι αμεληταίο να ανασύρω το έλλειμά μου, αυτό για το οποίο ανησυχούσες πριν λίγο να κουβαλήσω τα κομμάτια μου, στο υπόλοιπο της θλιβερής ζωής μου, ανασύρωντας κάθε ξημέ...

Θυμάμαι μια εποχή, που το πάθος   με ήθελε ένα με την άρνηση. Θυμάμαι τα κύτταρά μου ξεκολλούσαν από την σάρκα, στη σάρκα σου να μπούνε, και τώρα που μου λείπεις ταξιδεύω σε κβαντικά πεδία και πάλι μέσα σου ζωή δίνω να γεννηθούν τα όνειρά σου, κι ας μην είναι τελειωμένα.

Την λάμψη του το πρόσωπό σου, την έκλεψε από τα μάτια σου, καθώς τα χρόνια πέρασαν με το τραγούδι στα χείλι σου τα μάτια σου περπάτησαν σε κάμποσα σκοτάδια, τα δάκρυα θαρρείς τα θόλωσαν για πάντα, για να μην είναι πια τα μάτια που εγνώρισα, αυτά που αγαπώ.

Την είδα να κάθεται στην πέτρα πάνω απ' το γυαλό, αγνάντι το μάτι της στο αέναω θαρρείς το μέλλον μελετούσε στον καιρό. Θυμάμαι όταν έπαιζε παιδί πάνω στην ίδια πέτρα πάνω απ' τ' άφρισμα δροσιά και νιάτα φάντζαν για πάντα. Την είδα σα το φάντασμα γύρω απ' την ίδια πέτρα με τ' ασπρα τα μαλάκια της και μια κατσαρή κορδέλα να ψάχνει τα χαμένα. Tώρα μόνο υπάρχει πάντα η ίδια πέτρα που έπαιζε κι αγνάντευε πάνω απ' το γαλάζιο κάποτε εκείνη η κοπέλα.

There are times I feel so empty when I look inside. I think of you only to realize I feel so sad, I still feel nothing. Then sorrow, and when I get closer, I see the darkness I so despise. Emptiness is a gift when having seen the abyss in your eyes, I fear the dark no more.

Ξαφνικά χάθηκε κάθε ήχος. Έγινε εκκωφαντική σιωπή, αδιαπέραστη ακόμα και για το στόμα σου που μάταια ανοιγοκλείνει σκορπώντας απειλές. Αδιαπέραστη ησυχία σαν θάνατος, όμως εγώ ελευθερώθηκα κι ας πεις ότι θες αφού πια δεν υπάρχεις σε κατάπιε ο λεβιάθαν και σε τράβηξε μαζί του στα όρια της αβύσσου.

Απ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν. Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου. Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με πολλές φορές που πήγαινα να πω. Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα — από εκεί μονάχα θα με νιώσουν. Aλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν. Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία — κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα βέβαια θα φανεί κ’ ελεύθερα θα κάμει. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Διαβάστε όλο το άρθρο

Τα χείλη σου με δίψασαν, τα μάτια σου, γαλάζιες τρικυμίες πλημμύρισαν τις αισθήσεις μου αφήνοντας βελόνες άπειρες να τρυπήσουν το κορμί μου καθώς αναμνήσεις ξύπνησαν παλιούς ανεκπλήρωτους πόθους στην αγκαλιά σου.

Η γλάστρα στο μπαλκόνι, έριχνε στα σφαλιστά βλέφαρα τη σκιά της για να τα προστατεύσει από την ομορφιά που περίτεχνα έκρυβε πίσω της λίγο πιο πέρα από την μποκαμβίλια που κατρακυλούσε απ' το πλευρό της στη σμαραγδένια θάλασσα που έλειωνε στα σωθικά της τη βασιλεία των ουρανών. Έρχομαι...

Τις νύχτες που ψάχνω τα στρωσίδια δίπλα μου μάταια να βρω το κορμί σου, αργεί να ξημερώσει. Σα κηλίδες αίμα, σε κάτασπρο σεντόνι, στο μυαλό μου πίνακας η κάθε μας ανάμνηση. Σμήνος πουλιών σμιχτό από το κέντρο του απλώνεται και ξεθωριάζει στα άκρα. Τις νύχτες που αργεί να ξημερώσει, μάταια ψάχνω γι να βρω κλωνάρι αμυγδαλιάς στο τέλος του χειμώνα.

Salvador Dalí  - Metamorphosis of Narcissus, 1937 Κάποτε οι άνθρωποι πρέπει να ωριμάσουν. Να εξελιχθούν. Να μάθουν πως ότι αρχίζει όμορφα, όμορφα μπορεί και να τελειώσει. Φοβάμαι να έρθω να σε βρω, γιατί φοβάμαι. Όχι ότι η σχέση μας θα τελειώσει, αλλά την πίκρα που μπορεί να κρύβει, η τελευταία ανάμνηση της. Γιατί το βλέπω, πως μέσα σου βαθιά το ξέρεις, πως ακόμα κι εσύ διαφορετική πολύ είσαι από αυτό που θέλεις να δείχνεις. Ναρκισσισμός παντρεμένος με εμπάθεια πόνος για τη ψυχή μου, δηλητήριο για τη δική σου που θα ζήσεις τη γνώση της πράξη σου.

Στη φουρτούνα πάνω σε συνάντησα, λίγο πριν την τελευταία μου ανάσα ένοιωσα το άγγιγμα σου, ανάταση, σαν ψυχή με πήρες μαζί σου στην επιφάνεια της ζωής σου και με έσωσες. Με πότισες, με τάισες, μου έδωσες όλους τους χυμούς σου και μετά με παράτησες λίγο πριν με αποκτήσεις, και πίσω εκεί που με μάζεψες κι ακόμα πιο βαθιά στην άβυσσο με άφησες. Μα εγώ μεταλλάχτηκα, ένα έγινα με το σκοτάδι και μοιράστηκα. Σε χίλια κομμάτια ταξίδεψα τη νύχτα και σαν σουρουπώνει γίνομαι οι σκιές που αγκαλιάζουν το κορμί σου.

All this happens and you are asleep? How do you do that? How do you justify... Not being there? How do you live life so deprived? How do you even survive? How do you tell yourself of letting life pass by? Acting like you were promised to come back. How do you even justify? How do you even beleive? Life full of excuses empty of feeling field with fear... fear of denial... and yet you let it pass by! So sad, so sad in fact... for you and I could be living side by side the dream life you let pass by. Come to me now... feel me, touch me, taste me... I am not forever, not to be taken forgantted I will expire; but meanwhile... I'll been living, briething and in your embrace possibly dancing what a way to die!

The Lovers 2, 1928 by Rene Magritte Μη νομίσεις ποτέ πως όταν χανόμαστε στη σκέψη μου δεν υπάρχεις. Μη νομίσεις ποτέ στη κάψα του ήλιου, μα στη βροχή πως έπαψα να σ' αγαπώ. Κι αν νομίσεις πως... δε μ' αγαπάς πια, της σκέψη διώξε μακριά κι ίσως πονέσει πιότερο η σιωπή στη μοναξιά. Γι' αυτό... Μη νομίσεις ποτέ πως δε σε σκέφτομαι κι εγώ όταν με σκέφτεσαι εσύ. Μη νομίσεις ποτέ στο άδειο σου κρεβάτι, πως μέσα σου δεν είμαι.

Είναι κι εκείνες οι ημέρες που σα τρελός θέλω να σου γράψω αλλά θαρείς δε βγαίνει στο μολύβι. Είναι πάλι και κάτι άλλες, που είναι όλα έτοιμα στο μυαλό μου κι όμως ακόμα και η σκέψη να γράψω με προσβάλει. Είναι κάτι μέρες, που απλά αφήνομαι στη μουσική σαν σε κύμα πάνω να ταξιδεύω. Κι αν εκεί που με πάει ο καιρός, πάνω σε κάποιο στοιχάκι ακουμπίσω, ίσως το απιθώσω στο χαρτί.

Θα φύγω, ακούς; Λίγο πριν το χάραμα, κάτω απ' την ανθισμένη μποκαμβίλια που σκέπαζε την αυλόπορτα εκείνη που δεν πρόκαμα να ανταμώσω θα χάσει λίγο-λίγο τη σκιά μου σαν οι πρώτες ακτίδες τις αυγής θα ταπεινώνουν τις σκιές. Θα φύγω, ακούς; Και πίσω δε θα κοιτάξω γιατί δε θέλω να δω ούτε πια να θυμάμαι το άγγιγμα, τα όνειρα τα βλέφαρα που σκέπαζαν μέλι και θυμάρι στο βλέμμα και όλα εκείνα που είπες πως ποτέ δεν έγιναν παρά μόνο βρέθηκαν σκαμένα στ' αυλάκια του μυαλού μου. Γι αυτό θα φύγω χωρίς κανείς ν' αποζητήσει δίχως ανάμνηση ή σκέψη σαν να μην υπήρξα ποτέ για να μυρίσω γιασεμί και θάλασσα μαζί να γεμίσει χρώματα η ζωή μου στο πρώτο θρόισμα της πρωινής αύρας θα πετάξω μακριά.

Απεγνωσμένα έψαξα να θυμηθώ αυτά που μας ενώναν. Στιγμιαίες αναμνήσεις χωρίς συναίσθημα αναλαμπές που μοιάζουν ξεθωριασμένες φωτογραφίες στο παλιό σεντούκι στο πατάρι. Κι όμως σαν χτες να ήταν τα χρώματα κι εικόνες έντονες, λαμπερές που αντηχούσαν βαθιά μες στην καρδιά σαν πρώτος έρωτας που χάθηκε σαν όνειρο μεσημέρι μες το κατακαλόκαιρο. Κι όπως η βροχή ξεπλένει τη χαρά του καλοκαιριού χάθηκες σα της σκόνη γλίστρησε στα φρεάτια παρασέρνοντας μαζί της τα τελευταία φθινοπωρινά φύλλα. Και έτσι, τα συναισθήματα έσβησαν σε σκοτεινό μονόδρομο στα έγκατα της γης και ήρθε πάλι ο χειμώνας για να σκεπάσει η παγωνιά και να επέλθει κάθαρση.