Δρόμοι του νου και των λέξεων

Τελικά ποτέ δεν πεθαίνουμε, το σύμπαν είναι σαν σκληρός δίσκος, η έννοια της διαγραφής απουσιάζει σ' ένα κόσμο αέναο με άπειρο χώρο για να στεγάσει πολλαπλές εγγραφες νέων διαστάσεων ή καταστάσεων, γιατί όχι και γεγονότων. Τελικά ποτέ δεν πεθαίνουμε, απλά αλλάζουμε διάσταση, μεταβαίνουμε. Τελικά ποτέ δε πεθαίνουμε, όμως εκεί που μεταβαίνουμε τις μνήμες απολύουμε. Αυτή η απώλεια είναι ο θάνατός μας, ένα μοναχικό ταξίδι.

Είναι στιγμές που μου έρχεται να κλάψω. Χωρίς να γνωρίζω τον λόγο. Όμως μέσα μου βαθιά το νιώθω πως υπάρχει. Είναι στιγμές που μου έρχεται να κλάψω. Δυνατά με λυγμούς. Γιατί αυτό  που δε μπορώ να κάνω, με σκοτώνει.

Ο έρωτας όταν πεθαίνει, παίρνει μαζί του και τα όνειρα, που η αγάπη από μόνη της δεν είναι ικανή να συντηρήσει. Το πάθος δεν προυποθέτει την αγάπη, αλλά ούτε και αυτή το πάθος. Ταιριάζουν όμορφα μαζί σαν τα παντρεύει ο έρωτας. Ο έρωτας όταν πεθαίνει, παίρνει μαζί του και τα όνειρα, που η αγάπη από μόνη της δεν είναι ικανή να συντηρήσει. Κι ο έρωτας πεθαίνει σύντομα...

Υπέροχη ήσουν σα σε είδα το πρωί, υπέροχη όπως πάντα σε θυμάμαι. Δεν είχες καμία αλλαγή, σαν άγαλμα που άντεξε στο χρόνο. Είδα ένα άγαλμα το πρωί, στην άκρη του ματιού μου. Θαρρώ σαν άνθρωπος έμοιαζε και το χαιρέτησα. Αφού άγαλμα και άνθρωπος δεν παν μαζί, την πρώτη φορά το θαύμασα, τη δεύτερη το προσπέρασα. Γιατί την ομορφιά στην εξέληξη θα τη βρεις και λίγο πριν το θάνατο, ενώ στην ακινησία σχεδόν, ξαποστάσουν, αιώνια, περιστέρια.

Οι γυναίκες  είναι ο τρόπος που  επέλεξε η φύση για να  βοηθήσει τον άντρα να νικήσει  το φόβο του για το  θάνατο.  Είναι τότε που οι άντρες πεθαίνουν. 

Πως γίνονται οι άνθρωποι έτσι; Πως γίνεται η αγάπη να τελειώνει; Και ξαφνικά άρχισα να παγώνω... Γιατί μόνο όσο υπάρχει αγάπη υπάρχει ομορφιά! Μακριά της κτήνος γίνεται, πλάσμα θλιβερό! Και ξαφνικά έπαψα να νιώθω... Πως γίνεται να γυρίσει την πλάτης του σε τέτοια ομορφιά; Πως έγινε και πρόδωσες τον Παράδεισο για ένα μήλο; Και ξαφνικά έπαψα να υπάρχω...

- Το ξέρεις πως θα έρθει το τέλος. - Ναι το γνωρίζω. - Και τι σκέφτεσαι για αυτό; - Προτιμώ να μην σκέφτομαι. - Δε σου περνάει από το μυαλό... - Όλα κάποτε τελειώνουν - Ναι αλλά πριν τελειώσουν; - Τι; - Ότι κάποτε ίσως... - Τι ίσως; - Ίσως χρειαστεί να με δεις ζευγαρωμένη με άλλον. - Τώρα μου πέρασε από το μυαλό! - Και τι θα κάνεις; - Αν είναι αυτό που επιθυμείς; - Ναι. - Θα μπήξω τα δόντια μου στα χείλη μου και θα χαρώ! - Αυτό; - Ναι αυτό. - Και μετά; - Και μετά θα φτύσω το αίμα χάμω και θα πέσω εκεί να πεθάνω. - ... Την ίδια στιγμή στο διπλανό τραπέζι... - Τι της είπε ρε φίλε; - Ανατρίχιασα. - Γκουχ, γκουχ... Να δείτε που οι ψυχολόγοι έχουν ορισμό για αυτό. - Σοβαρά τώρα. Κάτι πρέπει να κάνεις με αυτόν τον βήχα. - Γκουχ, γκουχ! Μ' έχει φάει το νυχτοκάματο βρε παιδιά. - Ναι άλλα έχεις γίνει αναγνωρίσιμος.  - Ε και; - Και βάλε δυο ποτά. - Παραγνωριστήκαμε. - Τι είναι αυτός βρε παιδάκι μου; - Έλα μου ντε. Σε κάθε κείμενο τσουπ πετάγεται. - Και παί...

Στην κατακλείδα όλα είναι αγάπη. Όταν δεν υπάρχει αγάπη, ο άλλος δε μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί μαζί σου. Σε γράφει στα παλιά του παπούτσια κι από εδώ παν κι οι άλλοι που λέει κι ο λαός. Σα να σε παίρνει ασφαλιστική εταιρία Σαββάτο απόγευμα να σου πουλήσει ασφάλεια, μισή ώρα μετά που πλήρωσες το σουπερμάρκετ και σκέφτεσαι ότι δε βγαίνουν τα μισθά να πληρώσεις ΕΝΦΙΑ. Όπως λέει και ο Ζιλπμέρ Σηνουέ, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν μια φράση για αυτές τις περιπτώσεις. Λέγανε "Είσαι σαν το βούισμα της μύγας στα αφτιά μου". Μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η φράση όταν τη διάβασα! Βέβαια υπάρχουν οι εξαιρέσεις του κουτσομπόλη, του πικραμένου και ποιος ξέρει ποιανού άλλου που δε πάει ή δε θέλει να πάει το μυαλό μου. Μα την αλήθεια μου βαριέμαι και να σκεφτώ άλλο τέτοιο σινάφι. Αλλά με κόβεις τέτοιο άνθρωπο; Τι να πω; Μπορεί και να είμαι και να μη το καταλαβαίνω. Σίγουρα δεν έχω πρόθεση. Αλλά η πραγματικότητα βαθειά μέσα μου είναι διαφορετική. Και γι αυτό είμαι σίγουρος. Μέσα μο...

Προσπάθησε να γλύψει τα ξεραμένα χείλια του. Η γλώσσα του, θαρρείς ακόμα πιο στεγνή κόλλησε απάνω τους. Τραβώντας την ένα κομμάτι από το πετσί της ξεκόλλησε. Γεύτηκε με βουλιμία το λιγοστό αίμα που έσταξε μήπως ξεδιψάσει λίγο και έπνιξε την κραυγή που ανέβαινε στα στήθια του.  Ποιος να τον ακούσει άλλωστε; Κοίταξε γύρω του το ανήλιαγο κελί του. Η πλάτη του τον πονούσε φρικτά. Προσπάθησε να κουνηθεί λίγο, να βολευτεί καλύτερα. Μάταια. Τον είχε δέσει πάνω σε χειρουργικό πάγκο. Το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει κι άλλο πόνο καθώς τα πέτσινα δεσμά του στα πόδια, τη μέση και τα χέρια μπήχτηκαν στην ερεθισμένη σάρκα. Τον είχε δέσει και τον είχε εγκαταλείψει στην τύχη του. Αν και πια τύχη; Κανείς δεν ήξερε που βρισκόταν. Ούτε και ο ίδιος. Και το χειρότερο κανείς δεν έδινε δεκάρα. Θλιβερό. Ώστε έτσι θα ήταν το τέλος... Ένας αργός θάνατος εγκατάλειψης. Το όνομά του... Ε

Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες. Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος. Όμως τελικά φαίνεται δεν είμαι.  Ανήσυχος είμαι. Θλιμμένος όχι. Είναι που ξέρω ότι ένα αγαπημένο πρόσωπο περνάει δύσκολα. Κι είναι που πλέον αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ, δεν υπάρχει τίποτα να κάνω. Κατάσταση εκτός ελέγχου και το καράβι ακυβέρνητο. Ότι σκεφτώ, ότι και να πω λάθος είναι. Ναι είναι. Γιατί δεν υπάρχει σωστό. Καμιά φορά το μυαλό παίζει τα δικά του παιχνίδια. Δε σε ρωτάει. Απλά παίζει. Το θέμα είναι να το καταλάβεις. Αλλά κι αν το καταλάβεις τι μπορείς να κάνεις ; Η ασπιρίνη δε βοηθάει κι εγώ κάθε άλλο από ειδικός είμαι σε αυτά. Ου μπλέξεις με το μυαλό. Άτιμο πράγμα. Οι σκέψεις φεύγουν και έρχονται σα ταξιδιάρικα πουλιά τιτιβίζουν ανάμεσα στ' αφτιά σου την ώρα που όλα έδειχνα όμορφα για να φυτέψουν ένα τελώνιο που οδηγεί σε παραλογισμό και τρέλα. Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες. Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος. Όμως τελικ...

 Κάθομαι κι αγναντεύω τα τελευταία χρώματα του σούρουπου καθώς χαϊδεύουν πάνω απ' το πορτόνι για να φτάσουν στο παραθύρι μου. Τελευταίες ρανίδες φως  καθώς η μέρα ξεψυχάει  και η νύχτα την αποδιώχνει μεγαλώνοντας τις σκιές. Αργά ή γρήγορα όλοι στα ίδια φτάνουμε τι κι αν είναι μέρα ή χρόνια που περάσανε το σκοτάδι τελικά εκμηδενίζει τις στιγμές. Κι όταν κάποτε το λάδι μας τελειώνει ο χρόνος θαρρείς γεμίζει με αυτά που μπορούσαν να γίνουν αλλιώς σαν αναζήτηση μια διαφορετικής ζωής. Όμως φοβάμαι ότι το σούρουπο δε συγκινείται από μετάνοιες κι αν ζούσες διαφορετικά πάλι στις ίδιες αγωνίες θα 'φτανες. Κι αν είχα κάνει εκείνο, αν αγαπούσα διαφορετικά αν ταξίδευα περισσότερο αν γελούσα πιο δυνατά αν φοβόμουν λιγότερο; Όμως ο χρόνος δε συγκινείται με αυτά και η νυχτα θα σιμώσει τα "αν" θα μείνουν γραφικά κι ο κόσμος θα τελειώσει. Είναι μόνο οι στιγμές που μετράνε και υπάρχουν για όσα έγιναν. Για ό...

Όταν θα γίνω ανάμνηση, Θα είναι πολύ αργά, Για να αντιληφθώ Ότι έγινα αθάνατος .