Δρόμοι του νου και των λέξεων

Salvador Dalí  - Metamorphosis of Narcissus, 1937 Κάποτε οι άνθρωποι πρέπει να ωριμάσουν. Να εξελιχθούν. Να μάθουν πως ότι αρχίζει όμορφα, όμορφα μπορεί και να τελειώσει. Φοβάμαι να έρθω να σε βρω, γιατί φοβάμαι. Όχι ότι η σχέση μας θα τελειώσει, αλλά την πίκρα που μπορεί να κρύβει, η τελευταία ανάμνηση της. Γιατί το βλέπω, πως μέσα σου βαθιά το ξέρεις, πως ακόμα κι εσύ διαφορετική πολύ είσαι από αυτό που θέλεις να δείχνεις. Ναρκισσισμός παντρεμένος με εμπάθεια πόνος για τη ψυχή μου, δηλητήριο για τη δική σου που θα ζήσεις τη γνώση της πράξη σου.

Φουσκοθαλασσιά τα όνειρά μου γεμάτα στην άκρια της θάλασσας έγειρε να ξαποστάσει τις αντάρες της ζωής του. Σε μια γωνιά του πελάγου σας τράτα παλιοκαιρισμένη άραξε το κορμί του να γεμίσουν τα πνευμόνια παιδικές αναμνήσεις. Όσα δε θυμάται ο γέρος το παιδί μακάρι να ζήσει και πιότερα σιωπηλά μη σαλέψει και χαθεί το θαύμα. Η αγάπη η πρώτη, ο άγγελος που δε πίστεψε το βιός που δε δοκίμασε. Και σα ξυπνήσει την αυγή, νερό αθάνατο να πιεί στου Νέστου τις πηγές. Παρθένα ελατιά μυστήρια νήσος ο παράδεισος που χάθηκε. Ο ύπνος που πάντα εχθρός στη ζωή του χαμένος χρόνος πως να ξεδιψάσει το αχόρταγο μένος του να αναζητά το νόημα της. Ταπεινά και αθόρυβα μη ξυπνήσει κι ακόρεστη πείνα συνεχίσει εμπειρίες κι άλλες για να ζήσει. Φεγγάρι μαγικό και τ' άστρα συντροφιά, κι έχουμε καιρό, και κάθε εμπόδιο για καλό.