Δρόμοι του νου και των λέξεων

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που σε είδα. Καθόσουν στον καναπέ, τα πόδια πάνω στο τραπέζι μπροστά. Η φούστα σηκωμένη δήθεν τυχαία μέχρι το ύψος που μόλις φαινόταν η δαντέλα της αριστερής σου κάλτσας. Βλέμμα αυστηρό καρφωμένο ευθεία μπροστά παρατηρούσες με προσήλωση το κενό. Μια μικρή φλέβα είχε πεταχτεί στον κρόταφο σου και ρυτίδες σκέψεις είχαν απλωθεί επιθετικά γύρω από τα μάτια σου. Αχ τα μάτια σου, δυο σταγόνες μέλι θυμαρίσιο. Η μύτη ακόμα πιο αυστηρή. Όταν παίρνεις το αυστηρό σου ύφος, θαρρείς από τη μύτη βγαίνει όλο. Στόμα ερμητικά κλειστό. Μια γραμμή, σα κλειδωμένη αμαρτία. Ετοιμοπόλεμη αμαζόνα. Δεν άντεχα. Ήμουν τόσο κουρασμένος που έγειρα και κοιμήθηκα. Τότε, σ' ένοιωσα. Έφυγες από δίπλα μου. Με άφησες πάλι μόνο. Ξύπνησα στο κρύο μια ζεστή ημέρα.

Όταν τα γράμματα σιωπήσουν  κι η αγάπη έχει πεθάνει  τρέξε να βρεις το πως και τι πίσω να φέρεις  το χρόνο που άφησες να περάσει. 

"Και μένα που η αγάπη μου είναι θάλασσα?  Και δεν καίει άλλα χαϊδεύει τα βότσαλα?" Εγώ μωρό μου βότσαλο δεν είμαι.  Ήλιος είμαι και η αγάπη μου φωτιά  που απ' τη δροσιά της θάλασσας σου  ζει και συννεφιάζει .  Μη βάζεις σύννεφα στον ουρανό μας

"Και ξαφνικά η ζωή έγινε ωραία..." λέει ο τοίχος απέναντι...