Δρόμοι του νου και των λέξεων

 Α: Το σύμπαν μας έδωσε δύο μάτια κι ένα στόμα. Ξέρεις γιατί; Β: Όχι αλλά κάτι μου λέει πως θα μου πεις... Α: Κάποιος πρέπει να σε ξεστραβώσει κι σένα... Β: Είσαι ευεργέτης! Με συγκινείς! Καλός άνθρωπος! Α: Έλα φτάνει, φτάνει! Β: Καλά λέγε, θα σκάσεις! Α: Για να ακούμε περισσότερο και να μιλούμε λιγότερο! Βέβαια! Β: Στη δική μου περίπτωση ίσως και για να τρώμε λιγότερο... Α: Ε δεν υποφέρεσαι! Κοιλιόδουλε!  Β: Αυτό λέω κι εγώ!

Το ένα κύμα διαδέχονταν το άλλο και κάθε ένα ανταγωνιζόταν το άλλο σε χρώματα, ήχους και μελωδίες, κι εγώ ανάλαφρος επέπλεα σε θάλασσα πολύχρωμη, λιαζόμουν μέσα στην ίριδα και... - Που ταξιδεύεις; - Γαμώτο! - Τι έπαθες; - Ήταν ωραία εκεί που ήμουν... - Που ήσουν; - Δεν έχω ιδέα. Εκεί που ήμουν! - ... - Ήταν ωραία. Πολύ ωραία... - Γκουχ, γκουχ... - Επ, ο Γιάννης! - Ποιός Γιάννης; - Ο μπάρμαν, ακόμα να μάθεις το όνομά του; - Α ναι βρε! Γιάννη! Γιάννη! - Σε μένα μιλάτε κύριε; - Ε ναι βρε Γιάννη! - Δε με λένε Γιάννη! - Δε σε λένε Γιάννη; - Δε τον λένε Γιάννη! - Είδες βρε μαλάκα; Και μετά με λες ότι εγώ δεν έχω μάθει το όνομά του! - Ναι είδα και εσένα! - Με συγχωρείτε, εγώ μπορώ να πηγαίνω; - Κάτσε βρε Γιάννη λίγο! - Δε με λένε Γιάννη είπαμε! - Ε και πως σε λένε βρε φίλε; - Δημήτρη - Δημήτρη; - Ναι γιατί δε σας αρέσει; - Βρε μια χαρά όνομα είναι, αλλά δε σε θυμάμαι με αυτό το όνομα. - Δε μου λέτε, πλάκα μου κάνετε; - Τι πλάκα ρε Γιάννη; - Δημήτρης είπαμ...

Ο Διάλογος που επιλέξατε είναι προσωρινά μη διαθέσιμος. Παρακαλώ επιλέξτε τον Διάλογο 3 ή προσπαθείστε ξανά αργότερα. Πολύ αργότερα...

(Τηλέφωνο χτυπά) ... - Παρακαλώ; - Έλα βρε φιλαράκι (Όλοι γίναμε βορειοελλαδίτες ξαφνικά... στα λόγια)  - Ποιος είναι; - Ρε φιλαράκι δε με γνώρισες; (Τα νεύρα μου!!!)  - Όχι ρε φίλε, δεν είναι καλό το σήμα. - Εγώ έχω πέντε γραμμές εδώ, στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει καλό σήμα; - Σιγά μη τα βγάλουμε να τα μετρήσουμε! Θα μου πεις ποιος είσαι; - Χο, χο, χο. - ... (Θεέ μου δώσε μου δύναμη) - Πάντα οξύθυμος βλέπω - Αφού με ξέρεις γιατί παίζεις μαζί μου (ε ρε μαζόχες που υπάρχουν) - Χο, χο, χο.  - Κοίτα "φιλλλαράκι". Ένα πράγμα περιμένω να πεις. Εύκολο. Το όνομά σου. Απλό ε;. Ότι άλλο πεις στο έκλεισα. - Έλα βρε παρεξηγησιάρη! Ο Μηνάς είμαι. Από το Big Apple; - Από που; (Τι διάολο βότσαλο έχει στο στόμα του;) - Το Big Apple, the city that never sleeps? (Άχου και δε με νοιάζει που έλεγε και ο Σταυρίδης στα Κίτρινα Γάντια)  - Άχου και δε με νοιάζει (μου ξέφυγε... ή όχι) - Τι είπες; - Τίποτα. Από που είσαι είπαμε; - Απ' το New Y...

Didn't you know Mr. Fields? ... She is without sins. Or, at least she thinks... But yes! Of course. I was put out for a moment. No worries. I frequently got in your place in the past. And? Became a nightmare. And? Nothing. Here I am. And how do you control your thinking. I don't. I just stopped thinking. But...? She has everything figured out, hasn't she? Yes. Indeed! So what's the point of thinking? Well, I can't deny that. That's it then. Have a nice day Mr. Fields. Have a nice day Mr. Rose. Απλά πενθώ για όσα στοχάστηκα... 

- Δε μου λες θα πιούμε μπύρες ή να αλλάξουμε τον τίτλο; - Ε καλά γιατί κολλάς σε λεπτομέρειες; - Δίκιο έχεις αλλά αφού ποτέ δεν πίνουμε μπύρες; - Ε ταυτίζεται περισσότερος κόσμος με τις μπύρες. - Λόγω κρίσης; - Ναι όλη στη μπύρα το έχουν ρίξει. - Πρώτη φορά αριστερά σου λέει μετά... - Ε εδώ που τα λέμε ποιο πολύ αριστεροφέρνει η μπύρα από το ουίσκι. - Υπάρχει και η βότκα. - Ναι αλλά η Ρωσία δεν είναι κομμουνιστική χώρα πια. - Ναι αλλά οι δική μας δε το ξέρουν. - Σωστό κι αυτό. - Γκουχ, γκουχ, συγνώμη που διακόπτω... - Φέρε δυο ουισκάκια; - Τι έτσι; - Όχι ρε φίλε. Φέρε και κανα μπινελίκι μαζί. - Δεν εννοούσα αυτό. - Τι εννοούσες ρε φίλε. Καλά ποιος είναι αυτός; - Έτσι μπράβο κι ανησύχισα. - Έλα ντε; Ποιος είσαι ρε φίλε; Και γιατί ανησύχησες; - Ε να, δέκα χρόνια έρχεστε εδώ, πάντα με ρωτάτε ποιος είμαι. - Σοβαρά; - Ναι. - Και; - Ε να σήμερα δε ρωτήσατε. - Δίκιο έχεις. Ποιος είσαι ρε φίλε; - Ε καλά θα με τρελάνετε; - Ε; - Ο σερβιτόρος είμαι!!! - Ε τότε γιατί...

- Ρε φίλε από τότε που χειραφετήθηκαν οι γυναίκες το ίδιο σκηνικό. - Όπα όπα μεγάλε. Αυτό δεν είναι ένα θέμα, είναι πολλά. - Δίκιο έχεις. - Κάτσε να στα πω... - Για λέγε φιλαράκι... - Να βρε, αυτό που θέλουν και δε θέλουν αλλά τελικά θέλουν ίσως με τρελάνει. - Αφού ξέρεις ότι η γυναίκα θέλει το παραμύθι της. - Ότι το θέλει το θέλει. - Παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Παραμύθι ακόμα κι αν δε το πιστεύει κανείς. Ακόμα και αυτή! - Ναι αλλά εμένα δε μ' αρέσει. - Δε σ' αρέσει; Ωχ κατάλαβα. - Τι κατάλαβες για να έχουμε καλό ρώτημα; - Με την έτσι πάλι τραβιέσαι; - Γκουχ γκουχ! - Ποιος είσαι εσύ ρε φίλε; - Εμ... ο σερβιτόρος. Να σας φέρω κάτι; - Φέρε ένα ουίσκι. - Κάτσε ρε, Ιστορίες Μπύρας λέει από πάνω; - Ε; - Για κοίτα τον τίτλο. - Α. Καλά. Θύμισε μου πριν φύγουμε να το αλλάξω. - Και τι θα το κάνεις; - Ιστορίες Πείρας χα χα. - Α καλό. - Γκουχ γκουχ! - Άντε πάλι. Καν' τα δύο ρε φίλε και σβέλτα! Με πολλά παγάκια. - Μία ώρα να πάρει μια παραγγελία. Τς, τς, τς! ...

- Αφού ξέρεις πως είναι οι άνθρωποι βρε Γιώργο! - Ξέρω; - Εγωιστές! Μη κάνεις το χαζό! - Ααα! Ναι. Ξέρω. Λοιπόν; - Ε να, πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - ... - Με παρακολουθείς; - Ε; Ναι, ναι! Συνέχισε. - Όχι άμα βαριέσαι να μου το πεις! - Όχι βρε παιδάκι μου. Σκέπτομαι αυτά που μου λες. Συνέχισε. - Α! - Ου! Συνέχισε! - Λοιπόν... Τι έλεγα; Ε να είδες τι μου κάνεις τώρα; - Τι σου κάνω ρε φίλε; Μόνος σου τα κάνεις. Βρε μήπως έχει δίκιο και είσαι όντως παρανοϊκός; - Ε τώρα τι θέλεις; Να τσακωθούμε και μεταξύ μας; - Λοιπόν έλεγες... πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Καλά ρε μαλάκα, κόπι/πάστε έκανες; - Συνέχισε θα το χάσεις πάλι... - Αν ναι. Λοιπόν, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Ναι; - Ο άλλος τον ξέχασε! - Τι; - Τον ξέχασε σου λέω. - Τι εννοείς; - Ε να, δε λέει ο λαός μάτια που δε βλέπονται... - Ναι... - Ε δε του μιλούσε για τόσο καιρό που τελικά τον...

(Διαβάζεται με κλαυτή διάθεση της κηδείας, αυτή ακριβώς πριν το νευρικό γέλιο.) - Ώστε παραιτείστε Δόκτορ; - Ε, ναι. - Έτσι απλά; - Ε όχι ακριβώς! - Δηλαδή; - Ε να, έρχεται και αυτή η στιγμή... - Της παραίτησης; - Όχι βρε αδερφέ... - Ε τι; - Να ας πούμε πως τα "γιατί" που σε τρώνε τα απαντάς με ένα "έτσι". - Μετά συγχωρήσεως Δόκτορ αλλά εμένα για παραίτηση μου κάνει όλο αυτό. - Ωχ βρε αδερφέ. Κουράστηκα. Πρέπει να προχωρήσω παρακάτω. - Που παρακάτω; Στην επόμενη παραίτηση; - Γιατί το λες αυτό; - Κοίτα πίσω σου; - Που; - Πίσω στην πορεία σου μέχρι τώρα. - Τι να δω; - Τις επιτυχίες σου. - Ε ναι και; - Πέτυχες όπου δεν παραιτήθηκες. Σωστά Δόκτορ; - Χμ ναι σωστά. Ε και; - Δες τώρα τις αποτυχίες σου. - Γιατί; - Για να δεις ότι όσα δεν πέτυχες είναι εκείνα από τα οποία παραιτήθηκες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. - Που το πας που το φέρνεις. Όχι δεν είναι έτσι ακριβώς. - Ναι ξέρω Δόκτορ. Ποτέ δεν είναι. - Τι εννοείς πάλι; - Εννοώ ότι δεν λέ...

Ναι έχεις δίκιο, κι εγώ το ίδιο θυμώνω. Με την αγάπη, με μένα και με σένα, άλλα δεν αντέχω... Θυμάσαι έλεγες ότι θες να με βάλεις μέσα σου . Δεν ξέρω τι έκανες τελικά?... Αισθάνομαι να περιφέρομαι ζαλισμένος... εκεί απέξω. Γιατί μέσα μου πιέζεσαι, χάνεις τον έλεγχο, δεν αντέχεις και κλωτσάς να σπάσεις μια ξεκλείδωτη πόρτα για να βγεις έξω, αγρίμι, χωρίς να λογαριάζεις τίποτα γιατί μάλλον πνίγεσαι. Μετά, εκεί έξω περιφέρεσαι ζαλισμένος και όταν σε πιάσει για καλά τ' αγιάζι ξαναέρχεσαι μέσα. Όμως έχεις γκρεμίσει πόρτες και παράθυρα και μπάζει ο βοριάς από παντού... Ακόμα κι έτσι εγώ πάντα είμαι εκεί να μπεις μέσα μου όσο αυτό το αφήνεις να υπάρχει...

Έι, ψιτ! Σε σένα μιλάω. ναι σε σένα που κρυφοκοιτάζεις. Έλα, μη κάνεις πως δε καταλαβαίνεις. Αφού βλέπω ότι διαβάζεις κρυφά. Τι πράγμα; Τις σκέψεις μου. Αυτά που γράφω. Να, όπως κάνεις τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Αναρωτιέσαι αν πράγματι μιλάω σε σένα; Δεν είσαι η μόνη που διαβάζεις; Ναι το ξέρω. Μα εγώ σε σένα μιλάω. Ναι σε σένα! Πως το ξέρω; Σε αισθάνομαι. Έχει σημασία; Σημασία έχει αν το ξέρεις εσύ. Εσύ το ξέρεις; Εσύ με αισθάνεσαι όπως κι εγώ; Ίσως. Αλλά τότε γιατί κρύβεσαι; Γιατί δεν εκφράζεις κι εσύ αυτό που αισθάνεσαι. Γράψε, φώναξε, τραγούδα χόρεψε, κάνε κάτι. Η ζωή είναι τόσο μικρή. Αν είναι να αισθανθείς κάτι, τώρα είναι η ώρα, που είσαι ζωντανή. Εκτός κι αν έχεις πεθάνει κιόλας. Αν έχεις πεθάνει και δε το γνωρίζεις. Μη τσιμπιέσαι. Απλά ψάξε. Ψάξε να δεις αν αισθάνεσαι. Αισθάνεσαι;

- Αφού ξέρεις πως είναι οι άνθρωποι βρε Γιώργο! - Ξέρω; - Εγωιστές! Μη κάνεις το χαζό! - Ααα! Ναι. Ξέρω. Λοιπόν; - Ε να, πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - ... - Με παρακολουθείς; - Ε; Ναι, ναι! Συνέχισε. - Όχι άμα βαριέσαι να μου το πεις! - Όχι βρε παιδάκι μου. Σκέπτομαι αυτά που μου λες. Συνέχισε. - Α! - Ου! Συνέχισε! - Λοιπόν... Τι έλεγα; Ε να είδες τι μου κάνεις τώρα; - Τι σου κάνω ρε φίλε; Μόνος σου τα κάνεις. Βρε μήπως έχει δίκιο και είσαι όντως παρανοϊκός; - Ε τώρα τι θέλεις; Να τσακωθούμε και μεταξύ μας; - Λοιπόν έλεγες... πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Αν ναι. Λοιπόν, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Ναι; - Ο άλλος τον ξέχασε! - Τι; - Τον ξέχασε σου λέω. - Τι εννοείς; - Ε να, δε λέει ο λαός μάτια που δε βλέπονται... - Ναι... - Ε δε του μιλούσε για τόσο καιρό που τελικά τον ξέχασε. - Ας το καλό! - Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. - Σώθηκε δηλα...

Θα φύγω. Που θα πας. Μακριά, όσο πιο μακριά μπορώ. Γιατί, σε κυνηγάει κανείς; Όχι. Τότε; Ε δε βλέπεις πως είναι τα πράγματα; Ναι βλέπω. Και δε φοβάσαι; Φοβάμαι. Ε τότε καταλαβαίνεις. Όχι. Τι εννοείς; Δεν έχω μάθει να φεύγω. Μ' αφού φοβάσαι. Ποιος σου είπε ότι όσοι μένουν δε φοβούνται; Τι κάνουν; Πολεμούν! Δε θέλω να πολεμήσω. Κανείς δε θέλει. Τότε; Πολεμάς έτσι κι αλλιώς. Κι αν όχι; Τότε είσαι καταδικασμένος. Γιατί; Γιατί θα φεύγεις πάντα. Δε θα στεριώσεις πουθενά... Γιατί; Θα είσαι πάντα κυνηγημένος από τον εαυτό σου. Λιποτάκτης. Και είναι κακό αυτό; Ίσως... Μεγαλώνοντας. Τι εννοείς; Γίνεσαι συλλέκτης μισών. Τι μισών; Μισές αναμνήσεις, μισά όνειρα, δουλείες, εμπειρίες, έρωτες και ανεκπλήρωτοι πόθοι. Α! Δεν είναι ωραίο αυτό! Το ξέρω. Σε όλους συμβαίνει. Είναι αλήθεια όμως. Συμβαίνει σε όλους είπες; Ναι, αλλά όχι πάντα ή για πάντα. Και πια είναι η λύση; Να μείνεις. Να πολεμήσεις. Μα φοβάμαι. Να νικήσεις! Κι αν δε τα καταφέρω; Κι αυτό σ...