Δρόμοι του νου και των λέξεων

Σα την αράχνη απλώνω τον ιστό μου και καρτερώ... Παγίδα για όνειρα κι ελπίδα πως ίσως ξανά γευτώ... Εκεί που όλα δείχνουν τελειωμένα, άσκοπα ίσως περιμένω.. Χωρίς πλάνο για το πως, μέρα με τη μέρα, για ένα θαύμα ζω.

Μου λείπουν τα χείλη σου... Ειδικά εκείνο το ένα, το ατίθασο, που περισεύει λίγο παραπάνω... Ονειρεύομαι τις γάμπες σου, τα στρογγυλά γοβάκια και τις μπαλαρίνες... Καθώς το στρατί σκαρφάλωνες μετά την μποκαμβίλια οπου σκαρφάλωνε η τρομαγμένη γάτα μη λογαριάζοντας τ' αγκάθια.

Ξέρεις κάτι; Γι’ αυτό απομακρύνονται τα ζευγάρια και οι σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Αργά ή γρήγορα μια σχέση γίνεται παιχνίδι εξουσίας. Ποιος θα επικρατήσει. Να έχει το πάνω χέρι με την έννοια να φέρει τη σχέση στα μέτρα του, ενώ μέτρο δεν υπάρχει. Να αλλάξει τον άλλον. Το τραγικότερο απ’ όλα είναι ότι ο μέσος τρόπος της επίτευξης του σκοπού είναι να υιοθετεί ο ένας τα ελαττώματα του άλλου. Να σου φερθώ, όπως δε μου αρέσει να μου φέρεσαι, όχι τόσο για να καταλάβεις, αλλά για την ηδονή της εκδίκησης. Πόσο διεστραμμένο μπορεί να είναι όλο αυτό; Από τη στιγμή που δει την οδύνη στα μάτια του άλλου, ένα κύμα δύναμης πλημμυρίζει τον εγκέφαλο με ένα κοκτέιλ από διάφορες ουσίες που προκαλούν ένα συναίσθημα Θέωσης και ο εθισμός ξεκινάει και επαναλαμβάνεται το σενάριο μέχρι που η σχέση κουρελιαστεί πέραν πάσης επιδιόρθωσης. Τι κι αν γινόταν το ανάποδο; Αντί να προβάλει και να υιοθετεί ο ένας τα μειονεκτήματα του άλλου, να έκανε το ίδιο με τα πλεονεκτήματα; Όμως όχι… Είνα...

Καμιά φορά στη χάση μου  σε νοιάζομαι, όχι, σε χρειάζομαι,... πιότερο την ώρα που εσύ κοιμάσαι νοιώθω τη σάρκα μου να σκίζεται που είμαι μακριά σου κι ας ήσουν σιμά μου στα πιο όμορφα όνειρά μου, είμαι πάντα μόνος.

Να σε ταξιδέψω, να με ταξιδέψεις σε θάλασσες μακρινές στου μυαλού τ' αλήτικα μονοπάτια στο τέλος του πρέπει και του καθωσπρέπει συναντούνται οι μεγάλοι έρωτες ξανά.

Ο έρωτας όταν πεθαίνει, παίρνει μαζί του και τα όνειρα, που η αγάπη από μόνη της δεν είναι ικανή να συντηρήσει. Το πάθος δεν προυποθέτει την αγάπη, αλλά ούτε και αυτή το πάθος. Ταιριάζουν όμορφα μαζί σαν τα παντρεύει ο έρωτας. Ο έρωτας όταν πεθαίνει, παίρνει μαζί του και τα όνειρα, που η αγάπη από μόνη της δεν είναι ικανή να συντηρήσει. Κι ο έρωτας πεθαίνει σύντομα...

Εγώ δεν έμαθα να αγαπώ. Μονάχα τον έρωτα έζησα και το ανυπέρβλητο πάθος. Εμένα δε μ' αγάπησαν ποτέ, με γεύτηκαν, με δάγκωσαν, και τις σάρκες μου έσκισαν. Ποτέ μου δε με χάιδεψαν, πόνο και στεναγμούς με κέρασαν. Εγώ δεν έμαθα να αγαπώ, γιατί πριν προλάβω από τις φλόγες του πάθους... έλιωσα.

Έκανα άλλη μια στάση στη ζωή μου, άθελά μου, γιατί έτσι έλαχε, κι ανέπλιστα μπορώ να πω, άρχισα να πιστεύω, σ' ένα αύριο δίχως σύννεφα, κάπως ν' αλφαδιάσω τη δική μου ζωή, μόνο και μόνο για να λεκιάσω, το υφάδι της δικής σου και πρωτού καταλάβω την αμαρτία που ποτέ δεν πίστεψα πως υπάρχει, έγινα κάτι ακόμα λιγότερο, βούισμα της μύγας στ' αφτιά σου, υπακούγοντας στα ελάχιστα αρχαίγονα της φυλής μου, απεγνωσμένα ψάχνοντας για ν' αποδείξω πως δεν ήμουν αυτό που πίστευα για μένα, δειλός να ζήσω για μένα, υπόδουλος στην τελευταία εξερεύνηση της ζωής, ψάχνοντας προφανώς να βρω την αλήθεια μες το ψέμα, που τόσο λαχταρούνε όλοι και πρώτιστα εγώ που αχόρταγος ρουφάω, αλλά αδυνατώ να προσφέρω, σ' ένα κόσμο που ελάχιστα καταλαβαίνω, όπως εσύ που μ' άφησες, λίγο κι αμεληταίο να ανασύρω το έλλειμά μου, αυτό για το οποίο ανησυχούσες πριν λίγο να κουβαλήσω τα κομμάτια μου, στο υπόλοιπο της θλιβερής ζωής μου, ανασύρωντας κάθε ξημέ...

Θυμάμαι μια εποχή, που το πάθος   με ήθελε ένα με την άρνηση. Θυμάμαι τα κύτταρά μου ξεκολλούσαν από την σάρκα, στη σάρκα σου να μπούνε, και τώρα που μου λείπεις ταξιδεύω σε κβαντικά πεδία και πάλι μέσα σου ζωή δίνω να γεννηθούν τα όνειρά σου, κι ας μην είναι τελειωμένα.

Γυμνή να σε ονειρευτώ θέλω αφού δε μ' αφήνουν να σ' αγγιξω, σ' ένα όνειρο τόσο έντονο ώστε να νιώσω στην οσμή σου την αντάρα.

Σφάλισε το στόμα μου και έχω τόσα να σου πω, μα φοβάμαι πως, ακόμα και τη φωνή μου έχουν κλέψει, για να πάψω, να πάψω, να μιλώ και για την αγάπη μου να λέω... 

Υπέροχη ήσουν σα σε είδα το πρωί, υπέροχη όπως πάντα σε θυμάμαι. Δεν είχες καμία αλλαγή, σαν άγαλμα που άντεξε στο χρόνο. Είδα ένα άγαλμα το πρωί, στην άκρη του ματιού μου. Θαρρώ σαν άνθρωπος έμοιαζε και το χαιρέτησα. Αφού άγαλμα και άνθρωπος δεν παν μαζί, την πρώτη φορά το θαύμασα, τη δεύτερη το προσπέρασα. Γιατί την ομορφιά στην εξέληξη θα τη βρεις και λίγο πριν το θάνατο, ενώ στην ακινησία σχεδόν, ξαποστάσουν, αιώνια, περιστέρια.

Κάθε που βραδιάζει, αφού το φως έχει πνιγεί, ψάχνω εσένα στο σκοτάδι. Όμως οι σκιές που έχεις κρυφτεί φόβο σπέρνουν στην ψυχή, αφού από παλιά φοβόμουν το σκοτάδι. Γιατί αφού ο ήλιος έχει δύσει πλάσματα αλλόκοτα ξυπνάνε κι εγώ αλλάζω, γίνομαι, υπόσχεση στο σκοτάδι. Συμβόλαιο πάθους, ανακούφιση και λίθη ότι έχεις ονειρευτεί , με τίμημα την ψυχή σου. Γι αυτό, κάθε που βραδιάζει μέχρι το πρωί, εγώ φοβάμαι το σκοτάδι.

- Ξέρεις, δεν ερωτεύεσαι από επιλογή. - Όχι; - Όχι. Απλά συμβαίνει. - Έτσι; Ουρανοκατέβατα; - Ναι, ακόμα και όταν δε το θέλεις. - Δηλαδή εσύ είσαι αμέτοχος θεατής; - Όχι, αλλά καμιά φορά συμμετέχεις χωρίς       σκοπό ή με άλλο σκοπό αρχικά. - Και μετά; - Μετά χωρίς να καταλάβεις παρασύρεσαι. - Έτσι απλά. Γιατί εσένα σου έχει συμβεί αλλιώς; - Όχι ακριβώς. - Τότε; - Απλά... - Τι; - Δεν μου έχει συμβεί... - ...

All this happens and you are asleep? How do you do that? How do you justify... Not being there? How do you live life so deprived? How do you even survive? How do you tell yourself of letting life pass by? Acting like you were promised to come back. How do you even justify? How do you even beleive? Life full of excuses empty of feeling field with fear... fear of denial... and yet you let it pass by! So sad, so sad in fact... for you and I could be living side by side the dream life you let pass by. Come to me now... feel me, touch me, taste me... I am not forever, not to be taken forgantted I will expire; but meanwhile... I'll been living, briething and in your embrace possibly dancing what a way to die!

The Lovers 2, 1928 by Rene Magritte Μη νομίσεις ποτέ πως όταν χανόμαστε στη σκέψη μου δεν υπάρχεις. Μη νομίσεις ποτέ στη κάψα του ήλιου, μα στη βροχή πως έπαψα να σ' αγαπώ. Κι αν νομίσεις πως... δε μ' αγαπάς πια, της σκέψη διώξε μακριά κι ίσως πονέσει πιότερο η σιωπή στη μοναξιά. Γι' αυτό... Μη νομίσεις ποτέ πως δε σε σκέφτομαι κι εγώ όταν με σκέφτεσαι εσύ. Μη νομίσεις ποτέ στο άδειο σου κρεβάτι, πως μέσα σου δεν είμαι.

La Maja Desnuda. Goya. Με ξαφνιάζει, ξαφνιάζομαι με την αμηχανία που αισθάνομαι όταν βλέπω την ιστορία να επαναλαμβάνεται και να έχει το ίδιο τέλος όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Αφού φοβούνται οι άνθρωποι να βγουν από οποιαδήποτε αίσθηση ασφάλειας, όσο κι αν πονάει η απώλεια της μη γύμνιας τους ακόμα κι όταν γυμνός τους κοιτώ.

Κάπου πέρα από το λάθος και το σωστό υπάρχει ένας κήπος. Κάποτε θα σε συναντήσω εκεί... Ahmed Ramy (Σε ελεύθερη μετάφραση) “You once told me You wanted to save The world from all its wars – And I told you to First save yourself From the world, And all the wars You put yourself Through.” Ahmed Ramy

Είναι τα βράδια που κάνω τις πιο όμορφες σκέψεις μου για σένα. Και βράδυ δεν περνά που να μην σ' ονειρευτώ. Ήταν τα βράδια που πάντα σε τρομάζουν και ξόρκισες το κακό κλείνοντας το στη σιωπή. Και τώρα βράδια ψάχνω να σε βρω μαζί σου να μοιραστώ το νόημα που κρύβουν οι νότες. Μελωδίες πλημμύρισαν το κελί μου και πάω να πνιγώ.

Le Tende al Mare con Milo Manara Κοίταξα διακριτικά πίσω από το καβαλέτο μήπως και σε δω. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ήσουν εκεί. Ίσως σε άλλη αίθουσα σκέφτηκα και προχώρησα στον επόμενο θάλαμο της έκθεσης. Έριξα ένα αδιάφορο δήθεν βλέμμα στο χώρο και διάλεξα ένα πίνακα κοντά στην είσοδο της επόμενης αίθουσας. Αυτή ήταν και η τελευταία. Σίγουρα, θα σε βρω εδώ. Απέφυγα να κοιτάξω. Ήθελα να το καθυστερήσω. Στράφηκα προς τη μπαλκονόπορτα και βγήκα έξω. Εξάλλου μπορεί να είναι στο προαύλιο. Σάρωσα με το βλέμμα μου το χώρο και επικεντρώθηκα στα δύο συντριβάνια. Σχεδόν σε είδα να κάθεσαι μαζεμένη στην άκρη του ενός. Τα μαλλιά σου δεμένα χαλαρά κατρακυλούσαν στους λεπτούς σου ώμους καθώς είχες το κεφάλι στραμμένο ψηλά απολαμβάνοντας δροσερό νερό από ένα μπουκάλι. Χτυποκάρδι. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ήσουν εσύ. Όμως και πάλι όχι. Ήταν όμως κάποια άλλη. Πήγα με σταθερά βήματα στην τελευταία αίθουσα ξεχνώντας να κοιτάξω οτιδήποτε σε αυτή που ήμουν. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα σε δω. Μά...