Δρόμοι του νου και των λέξεων

Όταν τα γράμματα σιωπήσουν  κι η αγάπη έχει πεθάνει  τρέξε να βρεις το πως και τι πίσω να φέρεις  το χρόνο που άφησες να περάσει. 

Στη χάση του φεγγαριού φανερώνονται κι πιο απόκρυφες αλήθειες, εκείνες που κρυβόντουσαν στις πιο βαθιές χαράδρες του μυαλού. Στη χάση του φεγγαριού δαμάζει ο καπετάνιος το κύμα που σα θεριό ντύνει στα μαύρα τις γυναίκες. Στη χάση του φεγγαριού κρύβεται η αγάπη μου αλαφροπατώντας στις σκιές σαν τρομαγμένο ελάφι. Στη χάση του φεγγαριού τα μάτια σου πίστεψα πως θα χορέψουμε μαζί μέσα στη θάλασσα. Στη χάση του φεγγαριού στραβόγιαννο, παλεύω με το θεριό να σώσω ότι όμορφο έχει απομείνει στην καρδιά μου.

Το πάθος στο ξεκίνημά του υπερισχύει της λογικής. Όχι ότι η λογική δεν υπάρχει. Υπάρχει και γνωρίζεις ότι την παραβιάζεις και αυτό το κάνει πιο δύσκολο αλλά το πάθος υπερτερεί. Όμως η λογική έχει με το μέρος της τον χρόνο. Είναι καρτερική γιατί ξέρει ότι το πάθος το φθείρει ο χρόνος και οι άνθρωποι. Και έτσι όσο το πάθος σιγά σιγά αποδυναμώνεται η λογική όλο και κερδίζει έδαφος και όλο σου πιπιλάει τη σκέψη με μια κουβέντα σταθερή. "Δεν αξίζει... Σύνελθε. Άνοιξε τα μάτια σου." Κι έτσι λίγο λίγο το πάθος αρρωσταίνει και η λογική θεριεύει. Είναι τότε που εγώ μιλάω λογικά στη λογική για να εξηγήσω ότι είναι παράλογο το πάθος να χαθεί και επιμένω να υπομένω για άλλη μια ευκαιρία που είναι λογικό να δοθεί για μια ζωή έντονη γεμάτη  πάθος. Γιατί είναι οι άνθρωποι που φθείρουν το πάθος αλλά και οι ίδιοι που το συντηρούν.