Δρόμοι του νου και των λέξεων

- Αφού ξέρεις πως είναι οι άνθρωποι βρε Γιώργο! - Ξέρω; - Εγωιστές! Μη κάνεις το χαζό! - Ααα! Ναι. Ξέρω. Λοιπόν; - Ε να, πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - ... - Με παρακολουθείς; - Ε; Ναι, ναι! Συνέχισε. - Όχι άμα βαριέσαι να μου το πεις! - Όχι βρε παιδάκι μου. Σκέπτομαι αυτά που μου λες. Συνέχισε. - Α! - Ου! Συνέχισε! - Λοιπόν... Τι έλεγα; Ε να είδες τι μου κάνεις τώρα; - Τι σου κάνω ρε φίλε; Μόνος σου τα κάνεις. Βρε μήπως έχει δίκιο και είσαι όντως παρανοϊκός; - Ε τώρα τι θέλεις; Να τσακωθούμε και μεταξύ μας; - Λοιπόν έλεγες... πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Αν ναι. Λοιπόν, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Ναι; - Ο άλλος τον ξέχασε! - Τι; - Τον ξέχασε σου λέω. - Τι εννοείς; - Ε να, δε λέει ο λαός μάτια που δε βλέπονται... - Ναι... - Ε δε του μιλούσε για τόσο καιρό που τελικά τον ξέχασε. - Ας το καλό! - Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. - Σώθηκε δηλα...

Κάθε μέρα που περνά μάρτυρας γίνομαι σήψης και παρακμής και χάνω πιότερα την πίστη μου στον άνθρωπο που αρχών απόντων βυθίζεται βαθύτερα, γουρούνι, σε βούρκο προσωπικοτήτων μικρών που αδιάκριτα γενικευμένος σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας γιγαντώνεται.  

Στην κατακλείδα όλα είναι αγάπη. Όταν δεν υπάρχει αγάπη, ο άλλος δε μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί μαζί σου. Σε γράφει στα παλιά του παπούτσια κι από εδώ παν κι οι άλλοι που λέει κι ο λαός. Σα να σε παίρνει ασφαλιστική εταιρία Σαββάτο απόγευμα να σου πουλήσει ασφάλεια, μισή ώρα μετά που πλήρωσες το σουπερμάρκετ και σκέφτεσαι ότι δε βγαίνουν τα μισθά να πληρώσεις ΕΝΦΙΑ. Όπως λέει και ο Ζιλπμέρ Σηνουέ, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν μια φράση για αυτές τις περιπτώσεις. Λέγανε "Είσαι σαν το βούισμα της μύγας στα αφτιά μου". Μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η φράση όταν τη διάβασα! Βέβαια υπάρχουν οι εξαιρέσεις του κουτσομπόλη, του πικραμένου και ποιος ξέρει ποιανού άλλου που δε πάει ή δε θέλει να πάει το μυαλό μου. Μα την αλήθεια μου βαριέμαι και να σκεφτώ άλλο τέτοιο σινάφι. Αλλά με κόβεις τέτοιο άνθρωπο; Τι να πω; Μπορεί και να είμαι και να μη το καταλαβαίνω. Σίγουρα δεν έχω πρόθεση. Αλλά η πραγματικότητα βαθειά μέσα μου είναι διαφορετική. Και γι αυτό είμαι σίγουρος. Μέσα μο...

Το πάθος στο ξεκίνημά του υπερισχύει της λογικής. Όχι ότι η λογική δεν υπάρχει. Υπάρχει και γνωρίζεις ότι την παραβιάζεις και αυτό το κάνει πιο δύσκολο αλλά το πάθος υπερτερεί. Όμως η λογική έχει με το μέρος της τον χρόνο. Είναι καρτερική γιατί ξέρει ότι το πάθος το φθείρει ο χρόνος και οι άνθρωποι. Και έτσι όσο το πάθος σιγά σιγά αποδυναμώνεται η λογική όλο και κερδίζει έδαφος και όλο σου πιπιλάει τη σκέψη με μια κουβέντα σταθερή. "Δεν αξίζει... Σύνελθε. Άνοιξε τα μάτια σου." Κι έτσι λίγο λίγο το πάθος αρρωσταίνει και η λογική θεριεύει. Είναι τότε που εγώ μιλάω λογικά στη λογική για να εξηγήσω ότι είναι παράλογο το πάθος να χαθεί και επιμένω να υπομένω για άλλη μια ευκαιρία που είναι λογικό να δοθεί για μια ζωή έντονη γεμάτη  πάθος. Γιατί είναι οι άνθρωποι που φθείρουν το πάθος αλλά και οι ίδιοι που το συντηρούν.

In life when you don't get what you want, you get what you need. A. Stefanatou

Κι όμως μέσα στο σκοτάδι, εκεί που χάνεται η ελπίδα, εμφανίζονται άνθρωποι πεφωτισμένοι σαν αστεράκια ισχνά εκεί ψηλά στο μαύρο ουρανό. Πρόσωπο στενό, λιανό. Μέτωπο πλατύ κι αυλακωμένο. Ματιά καθαρή. Σε ζυγιάζει. Ψάχνει να βρει το καλό μέσα σου... Αυτό που εσύ έχεις χάσει. Σκέφτομαι καμιά φορά... Είναι η πραγματικότητα έτσι ή μήπως εγώ τα βλέπω όλα στραβά. Κι εσύ μου λες... Είναι η πραγματικότητα έτσι, αλλά κι εσύ τα βλέπεις στραβά.

Έλα, μην κρύβεσαι άλλο. Βγες από τις σκιές. Το ξέρω κρυβώσουν, αλλά ήθελες να σε δω. Αρκεί να ήταν... Έτσι, κατά λάθος. Εσύ προσπάθησες, έκανες ότι ήταν δυνατόν... Αλλά η στιγμή τα έφερε έτσι. Όμως, μεταξύ μας, θ' απογοητευόσουν αν δε σε έβρισκα. Έτσι δεν είναι; Όμως τώρα που σε ανακάλυψα, σ' έχει πιάσει ταραχή, καθώς η λογική μπαίνει μπροστά. Γίνεσαι αμήχανη και κακιά, ψάχνεις να βρεις το φταίχτη. Κάποιος πρέπει να φταίει. Και καθώς μια υποψία ενοχής αστράφτει στην καρδία σου, Ακούς τη φωνή σου να λέει δυνατά: "Δε φταίω εγώ" και καθώς το μίσος γίνεται διάδοχος της, συνεχίζεις "Εσύ με βρήκες!". Περίεργο αυτό με την λογική. Εμφανίζεται  πάντα αφού ο παραλογισμός κινήσει. Παγώνει τις καταστάσεις κι αφήνει συναισθήματα και ιστορίες μισά. Μην ανησυχείς καρδιά μου, εγώ φταίω ησύχασε. Κι αν υπάρξει άλλη φορά, μη φοβάσαι, εγώ πάλι θα φταίω. Κι αργότερα να έρθει, κι αν δεν έρθει καθόλου η λογική, πάλι εγώ θα φταίω. Γιατί, θ...