Ατέλεια
Τα πενήντα χρόνια που πέρασαν του φαινόντουσαν αρκετά, μάλλον περισσότερο από αρκετά. Δεν είχε παράπονο. Η ζωή του είχε φερθεί αρκετά καλά. Του έδωσε την δυνατότητα να σπουδάσει, να ταξιδέψει, να ερωτευτεί, ακόμα και να κάνει παιδιά. Του έδωσε όλα τα εφόδια που μπορούσε να σκεφτεί για να ανακαλύψει το νόημά της. Κι όμως αυτός αισθανόταν ότι βρισκόταν στο σημείο όπου ξεκίνησε. Όχι μόνο οι γνώσεις και οι εμπειρίες του δεν τον βοήθησαν να ανακαλύψει την ουσία αλλά αντιθέτως του άφησαν την επίγνωση της ατελούς γνώσης. Αυτό η μαρτυρική αποκάλυψη έγινε αρκετά νωρίς στο ταξίδι του και έκτοτε το μόνο που αποκόμισε ήταν η γνώση της συνεπούς συνέχειας της. Τελευταία είχε αρχίσει να παραιτείται. Τι νόημα έχει να βαδίζεις προς ακαθόριστη μάλιστα κατεύθυνση όταν γνωρίζεις ότι δε θα φτάσεις ποτέ πουθενά; Ακόμα χειρότερα, όταν γνωρίζεις ότι τελικά θα φτάσεις στο τίποτα. Δεν είναι το νόημα της ζωής άλυτο. Αντιθέτως είναι προφανές εκ της επιστήμης και της λογικής. Το μεγάλο μυστήριο συνδέεται ...