Δρόμοι του νου και των λέξεων

Ξαφνικά χάθηκε κάθε ήχος. Έγινε εκκωφαντική σιωπή, αδιαπέραστη ακόμα και για το στόμα σου που μάταια ανοιγοκλείνει σκορπώντας απειλές. Αδιαπέραστη ησυχία σαν θάνατος, όμως εγώ ελευθερώθηκα κι ας πεις ότι θες αφού πια δεν υπάρχεις σε κατάπιε ο λεβιάθαν και σε τράβηξε μαζί του στα όρια της αβύσσου.

Οι γυναίκες  είναι ο τρόπος που  επέλεξε η φύση για να  βοηθήσει τον άντρα να νικήσει  το φόβο του για το  θάνατο.  Είναι τότε που οι άντρες πεθαίνουν. 

- Τι νέα; - Πολλά! Τι να σου πω; - Για λέγε...; - Α να, τίποτα. - Τίποτα; - Τίποτα. Δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά. - Μα πριν είπες... - Αστειευόμουν. - Μμμμ, γελάσαμε. - Δε βλέπω το αστείο. - Μα δεν είπες ότι αστειευόσουν. - Εγώ είπα, εσύ που είδες το αστείο; - Οφού, δεν υποφέρεσαι ώρες, ώρες. - Συμφωνώ. - Δε βγάζω άκρη μαζί σου. - Μήπως εγώ βγάζω με την πάρτη μου; - ... - Προχτές ο άλλος με είπε παράξενο παιδί. - Εμ είσαι, δεν είσαι; - Αν είμαι λέει; Επιεικής ήταν μαζί μου. - Ε αφού το καταλαβαίνεις  γιατί δεν κάνεις κάτι για αυτό; - Είναι πολύ αργά. - Γιατί; - Θες η συνήθεια, θες ο κόσμος μέσα στον οποίο ζω. - Εγώ τι σου φταίω; Τι σου έκανα; - Εσύ δε φταις σε τίποτα. Παράπλευρη απώλεια. - Ε ναι αλλά... - Το ξέρεις πως σε αγαπώ. - Ναι αυτό το ξέρω. - Κι εσύ μ' αγαπάς. - Ναι αλλά να μη το κάνουμε θέμα. - Γι αυτό με ανέχεσαι. - Έλα δεν είσαι και τόσο χάλια. Καλά περνάμε. - Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. - Α δε σου αρέσει όταν σου το κάνουν ...

Άνοιξη είναι θαρρώ που μπαίνουν μέσα σου ζόρικα τελώνια κι αλλάζεις κι επιτίθεσαι αυτούς που σ' αγαπούν πιότερο δε γνωρίζεις ψάχνεις λόγο και λόγο βρίσκεις κι ας μην υπάρχει εσύ νύχια οπλίζεις να βγάλεις το μάτι αυτού που με το βλέμμα του σε χάιδεψε στοργικά κι όταν τελέψεις κοιτάς το πρόσωπο το πληγιασμένο σαν τίποτα, τίποτα να έχει αλλάξει. Εκείνος σαστισμένος πιάνει τις πληγές να βρει τις αιτίες που το αίμα στάζει κοιτάζει στον καθρέφτη το τέρας να βρει έναν σακάτη αντικρίζει που το παραμορφωμένο πρόσωπο ο φόβος του απροσδόκιτου στα δύο σκίζει και σα θαρρέψει να σε θωρίσει τα δαιμόνια σου έχουν λακίσει κι εσύ δεν έχεις τίποτα καταλάβει, ούτε πόσο πόνο έχεις προξενήσει τόσο που ανοίγει το στόμα του μα  χάνεται η λαλιά στη διαδρομή απ' το μυαλό την καρδιά εξοστρακίζει και βγαίνει... μόνο σιωπή.