Δρόμοι του νου και των λέξεων

Είδα ένα όνειρο, πως ήρθε η άνοιξη, πως κάθε στεναχώρια πάγωσε στο χειμώνα, πως ανθήσαν τα λουλούδια και το καλοκαίρι στη γωνιά χαμογελάει ξανά. Είδα ένα όνειρο, γιομάτο παιδικά τραγούδια, πως θλίψη δεν υπήρχε πια, πως μάζεψα τα μαύρα, ρούχα χειμερινά, και τα 'ριξα στο σκόρο που είχα στην καρδιά. Είδα ένα όνειρο, πως ζούσα στη πατρίδα όπως την ήξερα παλιά, πως μύριζα την αλμύρα, κι ότι πονούσε την καρδιά χάθηκε στη λησμονιά. Είδα ένα όνειρο και δεν ήθελε να ξυπνήσω πια.

Γράφτηκε με τη μουσική δυνατά! Όρθωσε την περπατησιά του και προχώρησε κυνηγώντας τις σκιές που μεγάλωναν καθώς ο ήλιος έγειρε να ξεκουραστεί πίσω από τα παγερά βουνά. Αισθάνθηκε την ψύχρα να τον διαπερνάει και έκανε το βήμα του πιο γοργό. Αυτό το ταξίδι έπρεπε να τελειώνει αν ήθελε να προχωρήσει. Όσο μεγάλη κι αν ήταν η αγάπη του για κείνη δε φαινόταν να υπάρχει ελπίδα. Θα τελείωνε έτσι κι αλλιώς. Εξάλλου εκείνη ήταν κιόλας αλλού. Μάλλον ήταν πάντα αλλού. Σ' έναν κόσμο δικό της που τον προστάτευε και τον αγαπούσε. Φρόντιζε τον εαυτό της και ήταν χαρούμενος για αυτό. Δεν ήθελε να υποφέρει. Θα τελείωνε έτσι κι αλλιώς. Με αυτόν ή χωρίς αυτόν. Αισθανόταν ότι δεν αγαπούσε τον εαυτό του αρκετά. Κι όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δε τον σέβεσαι κιόλας, δε σέβεσαι κανέναν. Αυτός δεν είχε τέτοιες πολυτέλειες. Υπήρχαν υποσχέσεις που έπρεπε να κρατήσει. Η δική του ζωή δεν είχε τόση σημασία. Όμως έπρεπε να υπάρχει αν ήθελε να προστατεύσει τους ανυπεράσπιστους. Το ταξίδι δεν είχε ακό...

 Οσμή λουλουδιών και φρούτων, ανάμικτη από τριαντάφυλλα και βερίκοκα εδώ κι εκεί. Ώριμοι γιαρμάδες αντάμα με γιασεμί, α και μη ξεχάσω το αμπέλι... η πρώτη αίσθηση όταν μπαίνω στην αγκαλιά σου. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα... Ακούσματα από τριζόνια τις ζεστές ημέρες, συναυλίες χελιδονιών στο σούρουπο και γρύλοι κάτω από τ' αστέρια. Και στη σοροκάδα, πικάντικο άρωμα αρμύρας από την πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου. Κι όταν κάποτε και το μυαλό ηρεμεί, στο τέλος έρχονται οι αναμνήσεις...