Δρόμοι του νου και των λέξεων

Μη με παρεξηγείς.  Δεν έχω πρόθεση κακή  καμιά.  Άμυνες και αμηχανία είναι...  αφού...  μέσα μου κάθε φορά  οι αντιθέσεις με συγκλονίζουν  και φτάνεις πάντα αργά.  Γι’ αυτό...  όταν μου μιλάς,  να μιλάς καθαρά  και να λες αυτό που μέσα σου έχεις,  εκείνο που ακόμα σε παρακινεί  να θέλεις να μου μιλήσεις.  Αλλιώς θα μπερδεύομαι,  και πύρινα τείχη θα υψώνω  την καρδιά σου πάντα να ματώνω  και μαζί σου  αιώνια θα πονώ. 

Εκεί που το κάτω αχείλι μουδιάζει από τη κάψα του καπνού και το μυαλό θολώνει η ομίχλη, εκεί αναζητώ τις σκέψεις που θα εκπαιδεύουν το μυαλό να μην ακούει άλλο η ψυχή τα λόγια της καρδιάς της ξελογιάστρας. Γιατί μεγάλωσα πια λεν δεν είμαι παιδί και της αγάπης τα τερτίπια είναι για χρόνια άλλα. Μα εγώ παιδί αισθάνομαι και υποφέρω αγάπη για να βρω να καταφέρω πως η αγάπη δίνει ζωή που λεν στα παραμύθια κι εγώ χρειάζομαι να τη δω στ' αλήθεια αλλά φαίνεται οι ιστορίες είναι για άλλες ηλικίες που πια ξεχάσανε να ζουν τα παραμύθια. Κι αν κάποιος έξω εκεί νιώθει πως τον έχω αγγίξει like να κάνει να με καλοκαρδίσει. (Έλεος πια, ζητιάνος της αγάπης έγινα! :) )

Κοίταξαν και οι δύο βαθυστόχαστα τις μπύρες στη μπάρα. Πήραν ταυτόχρονα τα ποτήρια και τα αδειάσανε μονορούφι χωρίς να τσουγκρίσουν. Ο Γιώργος έγνεψε στον μπάρμαν να φέρει άλλες δύο ξανθιές. Τα μπυράκια ήρθαν ήπιαν μια γουλιά ο καθένας και συνέχισαν. - Λοιπόν; - Τι λοιπόν; - Και τι έγινε μετά; - Α, αυτό ήταν. - Τι; - Τελείωσε η ιστορία. - Βρε τον φουκαρά... - Ποιόν; - Αυτόν που δε ξέχασε. - Ναι. Κόλαση έγινε η ζωή του. - Κι ύστερα σου λένε πως η αγάπη είναι ωραίο πράγμα. - Έλα μου που συμβαίνει. - Την αφήνουμε φίλε. Δε συμβαίνει. Την αφήνουμε να συμβεί. Βλέπεις εμένα να μου συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Μόνο εσύ τη πατάς. - Μμμμ. Ξεχνάς εσύ στα νιάτα σου. - Στα νιάτα μου φίλε. Μεγάλωσα πια. - Εγώ πάλι όχι. Ούτε εσύ μεγάλωσες. Απλά κρύφτηκες. Κουράστηκες να πληγώνεσαι. Έβαλες μυαλό. Εγώ όχι και αυτό πληρώνω τώρα. - Ναι αλλά δεν είναι εγωισμοί και στην δική σου την περίπτωση. - ... - ... - Δεν είναι ακριβώς έτσι. - Πως είναι δηλαδή; - Εγώ δεν κάνω μούτρα βρε Γιώργο!...

- Αφού ξέρεις πως είναι οι άνθρωποι βρε Γιώργο! - Ξέρω; - Εγωιστές! Μη κάνεις το χαζό! - Ααα! Ναι. Ξέρω. Λοιπόν; - Ε να, πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - ... - Με παρακολουθείς; - Ε; Ναι, ναι! Συνέχισε. - Όχι άμα βαριέσαι να μου το πεις! - Όχι βρε παιδάκι μου. Σκέπτομαι αυτά που μου λες. Συνέχισε. - Α! - Ου! Συνέχισε! - Λοιπόν... Τι έλεγα; Ε να είδες τι μου κάνεις τώρα; - Τι σου κάνω ρε φίλε; Μόνος σου τα κάνεις. Βρε μήπως έχει δίκιο και είσαι όντως παρανοϊκός; - Ε τώρα τι θέλεις; Να τσακωθούμε και μεταξύ μας; - Λοιπόν έλεγες... πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Αν ναι. Λοιπόν, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Ναι; - Ο άλλος τον ξέχασε! - Τι; - Τον ξέχασε σου λέω. - Τι εννοείς; - Ε να, δε λέει ο λαός μάτια που δε βλέπονται... - Ναι... - Ε δε του μιλούσε για τόσο καιρό που τελικά τον ξέχασε. - Ας το καλό! - Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. - Σώθηκε δηλα...