Δρόμοι του νου και των λέξεων

  Άρχισε να χιονίζει πάλι. Κι αυτή τη φορά μέσα του. Στη ψυχή του. Έξι χρόνια χειμώνας τώρα, έγινε η φυλακή του. Περνούσαν οι εποχές και κάθε που ήταν να γίνει καλοκαίρι χειμώνιαζε ξανά. Πίστευε φέτος θα έρθει καλοκαίρι. Όμως ήρθε ο πιο μεγάλος χειμώνας απ' όλους κι ακόμα το κρύο κρατερό δεν έλεγε να υποχωρήσει.Τα ξύλα είχαν σωθεί. Μπορούσαν να κρατήσουν μόνο λίγες εβδομάδες ακόμα.  Έπρεπε να προετοιμαστεί. Αν και φέτος δεν ερχόταν καλοκαίρι να είναι έτοιμος να πεθάνει. Πίστευε πως φέτος θα 'ρχόταν καλοκαίρι, μα τώρα πια ευχόταν να μην έρθει άλλο χιόνι.

I do what you ask me to do observing you mostly not doing what you ask others to do. But if you are the light then what you do correct always should be so I can't explain why when I treat you as you do not once you felt happy as you should. And the light goes off and darkness reveals as truth. Seems darkness, the only truth. But its all about choice... Leave their way fully or incomplete? Your choice. Leave your way purely and fulfilled? Again your choice. Because darkness and light are both in you. Who you are? Your perception and your choice.

Κάθε μέρα που περνά μάρτυρας γίνομαι σήψης και παρακμής και χάνω πιότερα την πίστη μου στον άνθρωπο που αρχών απόντων βυθίζεται βαθύτερα, γουρούνι, σε βούρκο προσωπικοτήτων μικρών που αδιάκριτα γενικευμένος σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας γιγαντώνεται.  

Με όλα αυτά που συμβαίνουν τελικά  κάτι χάλασε μέσα μου που ίσως  μόνο εσύ μπορείς να φτιάξεις.  Το ερώτημα είναι αν αγαπάς αρκετά  κι αν θέλεις αρκετά  όσα κάποτε διεκδικούσες υπό συνθήκη  ώστε να ενδιαφέρεσαι  αντί να καταστρέφεις να χτίσεις τελικά  χωρίς όρους και εγώ χωρίς συνθήκη για μια φορά. Να ξέρεις όμως  πιο εύκολα τελειώνεις από γιαπί  παρά από θεμέλιο.

Είχαν περάσει άλλα 20 χρόνια από την τελευταία φορά που σμίξανε. Χωρίζουν βλέπεις οι άνθρωποι, ακόμα κι εκείνοι που φτιάχτηκαν για να μείνουν μαζί. Τα φέρνει η ζωή ανάποδα συχνά. Σαν χτες του φαινότανε που κατεβαίνανε μαζί την παραλιακή. Είχαν στρίψει δεξιά προς τη θάλασσα εκεί που ο δρόμος άρχιζε να απομακρύνεται. Την είχε πάει σ' έναν έρημο μόλο και εκεί πήρε το πρώτο της φιλί. Εκεί μαγεύτηκε κι εκεί ξεκίνησαν όλα ξανά. Το αυτοκίνητο, το ίδιο αυτοκίνητο ακολουθούσε, σαν από μόνο του την ίδια διαδρομή. Τίποτα δεν είχε αλλάξει από τότε. Όλα έμοιαζαν ίδια μόνο που τώρα ήταν πρωί και είχε ζέστη. Το αυτοκίνητο έφτασε στον ίδιο σημείο που είχε φτάσει πριν είκοσι χρόνια σαν από μόνο του, σχεδόν αυτόματα. Κοίταξε γύρω του, αναδεύτηκε νωχελικά και τελικά αποφάσισε να βγει στη μαρίνα. Άναψε ένα τσιγάρο και ξεκίνησε να περπατάει κατά μήκος της προβλήτας μέχρι που έφτασε στον μόλο. Σήκωσε το κεφάλι του και την είδε.  Στεκόταν όρθια στην άκρη του κυματοθραύστη και αγνάντευε το πέλ...

Welcome to the desert of the real, The most crowded of all, Yet deserted you are, Feeling left alone.