Δρόμοι του νου και των λέξεων

Ξεκίνησα να έρθω να σε βρω, μα το μετάνιωσα, είπα θα έρθω την άλλη φορά. Να έρθεις μου είπες, πάντα με λαχτάρα, έχουμε πολλά να πούμε. Δε χάθηκε ο κόσμος, σε λίγες μέρες θα βρεθούμε. Χάθηκες όμως εσύ... Μαζί σου και η κουβέντες, τ' αστεία, οι ατάκες,   οι ουσίες και οι όμορφες γυναίκες. Μου είχες πει παλιά Δε θα σε προδώσω ποτέ... κι εγώ σε πίστεψα. Να αφεθώ πάνω στο κύμα, εκείνο να με ταξιδέψει όπου ποθεί, όπως πάντα έκανες εσύ. Να ζήσω, να ποθήσω, τη γέψη μου να τέρψω την κάθε μου στιγμή. Κάποια στιγμή κουράστηκα, έκατσα να ξαποστάσω κι πάνω που ξεκίναγα, έφυγες εσύ... Γιατί; Στη μνήμη του φίλου μου Σωτήρη

Θρύψαλα… Μέσα μου όλα κομμάτια αιχμηρά γυαλιά με ματωμένες λόγχες χιλιάδες μικρές καυτές βελόνες μου τρυπάνε τα σωθικά.

Looking in, while walking the unknown, doesn't feel like coming home. Mother where are you, I am crying out alone, hurt and wounded, having lost the battle with the beast. How can I came back, there's so much to be done I haven't finished my flowers haven't blossomed yet.

Υπέροχη ήσουν σα σε είδα το πρωί, υπέροχη όπως πάντα σε θυμάμαι. Δεν είχες καμία αλλαγή, σαν άγαλμα που άντεξε στο χρόνο. Είδα ένα άγαλμα το πρωί, στην άκρη του ματιού μου. Θαρρώ σαν άνθρωπος έμοιαζε και το χαιρέτησα. Αφού άγαλμα και άνθρωπος δεν παν μαζί, την πρώτη φορά το θαύμασα, τη δεύτερη το προσπέρασα. Γιατί την ομορφιά στην εξέληξη θα τη βρεις και λίγο πριν το θάνατο, ενώ στην ακινησία σχεδόν, ξαποστάσουν, αιώνια, περιστέρια.

Έχω τη μυρωδιά σου στα χείλη μου να αναστατώνει ότι απέμεινε από τη νύχτα  που μου χάρισες προτού η αυγή  ξυπνήσει το σκοτάδι,  εγώ θα ταξιδέψω  και πάλι προς το φως  για να σε ανταμώσω...

Η Αράχνη... Θηλυκό που υφαίνει. Υφαίνει ιστό φαρμακερό θανάσιμη παγίδα. Εκεί στα σκοτινά και στις ψηλές γωνίες εργατική τις νύχτες στήνει ενέδρα φονική και καρτέρι του χάρου μόνο και μόνο για να γεννήσει τα παιδιά της και η ζωή της να συνεχιστεί.

Αρχή Ο πόνος με οδηγούσε από την αρχή σε αυτήν την ιστορία. Ο πόνος του αποχωρισμού, ο πόνος να είμαι μακριά σου. Κάθε που σ' αποχωριζόμουν, ένα κομμάτι από τη σάρκα μου έμενε πίσω. Ξεκολλούσε άγρια και βάναυσα από την μια μεριά του κορμιού μου κι εγώ έμενα πίσω με τις πληγές μου. Βουβό κλάμα μέσα στο σκοτάδι και σκέψεις που ηχογραφούσα στο μικρόφωνο ώσπου να φτάσω στη φυλακή μου να τις κάνω αράδες. Μέση Ο πόνος διπλασιάστηκε σα να τραβούσε από δυο μεριές. Πάνω στον ίδιο πόνο τραβούσε απ' την άλλη πλευρά του κορμιού μου το φευγιό σου. Έφευγες σα κυνηγημένη τη νύχτα, μιλώντας αλλοπρόσαλλα και ξεστομίζοντας κατάρες για την ίδια σου την αγάπη δολοφονώντας με κάθε τρόπο την ελπίδα. Και μετά ξάφνου, εμφανιζόσουν από το πουθενά γεμάτη γλύκα και παράπονο που δε καταλάβαινα. Και ξανά... Και ξανά... Πόνος. Τέλος Φωτιά έβαλες και κάηκε το όνειρο. Μαζί του κι εγώ. Μαζί του κι εμείς. Γυρνάς σε υγρά κι ανήλιαγα σοκάκια προσπαθώντας να αναγνωρίσεις ποιος έφταιξε. Σκορ...

Μάταια ψάχνεις να με βρεις, εγώ είμαι άνεμος και του καιρού ταξιδευτής είμαι ο λίβας της ερήμου και η τραμουντάνα του χιονιά κι αν δε παγώσει η ψυχή σου θα καεί το κορμί σου και θα χαθείς.

I am a ghost  casted away in the mist of darkness I weary grieving for you every night desperately longing for the morning light to cast the shadows away.

Κανείς δε μπορεί να σώσει κάποιον που δε θέλει να σωθεί. Για να σώσεις άλλους πρέπει να σώσεις τον εαυτό σου πρώτα. Άρα μάταια προσπαθείς να σώσεις άλλους αφού δε θέλεις να σωθείς. Μάταια προσπαθώ να σε σώσω. Εξάλλου πρέπει να σώσω τον εαυτό μου πρώτα. Αλλά ποιο το νόημα αφού ακόμα κι έτσι, εσύ δε θέλεις να σωθείς.

Ανυπέρβλητο, αξεπέραστο, σχεδόν μαγικά πανέμορφα γοητευτικό, όμως γεμάτο αγκάθια ποτισμένα κι απ' το αίμα μου κίτρινο ρόδο. 

Μια κρύα, συννεφιασμένη μέρα που καθόμουνα κοντά στην πόρτα σου περιμένοντας ακρόαση την προσυμφωνημένη ώρα, οι σκέψεις με πλημμύρισαν κι έγιναν πάλι γραφή-προάγγελος κακών μαντάτων... Πάνε χρόνια θαρρώ, που σ' άκουσα να λες... Θα επιλέξω είπες και τότε θα μ' αφήσεις.  Γιατί; Τόσο λάθος επιλογή θα είσαι εσύ;  Και πάλι γιατί; Γιατί να είσαι εσύ η λάθος επιλογή;  Κι από την άλλη αν είσαι, δε έχεις ευθύνη εσύ γι αυτό;  Και αφού πιστεύεις πως έτσι θα γίνει, γιατί δεν κάνεις κάτι;  Μοιάζει σα να προκαλείς, ένα μέλλον προαποφασισμένο.  Μοιάζει τελικά, σα να μην είναι, δική μου επιλογή.  Γιατί συχνά νομίζω πως να μ' απομακρύνεις προσπαθείς.  Κι εγώ δεν αντέχω άλλο πόνο. Δεν αντέχω, δε θέλω, δε μπορώ.  Γιατί βάρος πονάει να είμαι κι αν δεν αγαπάς δεν υπάρχω. Ναι θαρρώ πως θα είναι  απόφαση δική σου, μόνο θα μοιάζει όπως πάντα,  πως το φταίξιμο είμαι εγώ. Εξάλλου ...

    Να παγώσω τις στιγμές  προτού η νύχτα τελειώσει  να προλάβω να σου πω  όσα η μέρα αύριο θ' ακυρώσει  θαρρώντας πως της νύχτας τα καμώματα  την έχουνε προδώσει.

Παγωμένες στιγμές της ζωής του ανθρώπου, φωτογραφίες. Απεικόνιση του χτες στοιχειώνουν το σήμερα, φωτογραφίες. Καθαρά εντυπωμένες ανεπίστρεπτες αναμνήσεις, φωτογραφίες. Που καθώς περνούν τα χρόνια, θλίψη δημιουργούν στο παρόν, φωτογραφίες. Το χτες που δε πρέπει ποτέ να κοιτάς μόνος, φωτογραφίες. Γιατί φτάνει εκείνη η ώρα που σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα με τις φωτογραφίες.

The shape, the feel. The smoothness and the threal. The taste the moist. The softness and choice. The moment the tongue  firstly touches the flesh  and that brown chockolate moists the mouth  and a heart bit is  the dominating sound, that is the time I miss the most  your  Capezzoli di Venere. Aaahhh...! Mi manca il tuo Capezzoli di Venere...

Μια βροχή χρειάζεται, να μας ξεπλύνει όλους. Να καθαρίσει τους δρόμους απ' τη βρωμιά τον αέρα από τη δυσωδία. Μια βροχή χρειάζεται, να ξεπλύνει τις αδικίες. Να καθαρίσει τις υποψίες, νέα ζωή να αρχινίσει. Μια βροχή χρειάζεται για να έρθει φως καθάριο. Φως να μας φωτίσει αλλαγή να ευδοκιμήσει. Μια βροχή χρειάζεται για να μας δείξει πόσο μικροί ήμαστε μπροστά στο σύμπαν που μας περιστοιχίζει. Μια αρχή χρειάζεται να κάμουν όνειρα πάλι οι ανθρώποι έδαφος γόνιμο να μυρίσει και η αγάπη να ξανά ανθίσει. Να αγκαλιάζονται περισσότερο οι ανθρώποι, να νοιάζονται λιγότερο για όλα τ' άλλα...

"...μια ασφάλεια ότι αν σου συμβεί κάτι θα υπάρχει κάποιος να σε φροντίσει, να σου σταθεί βρε αδερφέ, αλλά ούτε και αυτό το έχεις τώρα, και μια ψυχή βρε αδερφέ να φας ένα κομμάτι ψωμί μαζί το βράδυ που γυρνάς στο σπίτι, ένα χάδι, μια αγκαλιά και αν μπορεί να σε κοιτάει και να νιώθεις γυναίκα ή ακόμα περισσότερο να βλέπεις στα μάτια του τον εαυτό σου 20 χρόνια πριν, χαλάλι που έχει και 5 κουσούρια (εξάλλου θα του τα φτιάξεις και αυτά συν το χρόνο)..." "Με τα θετικά είναι που τα χάνεις και προκειμένου να ανακαλύψεις κάτι καινούργιο και να χάσεις ενδεχομένως τον έλεγχο, ουστ από δω. Για ρίσκα είμαστε τώρα; Αλλά ερωτεύεσαι μόνο όταν χάνεις τον έλεγχο. Πρέπει να το νιώσεις καμιά φορά. Δε λέω να τα γαμήσεις όλα. Αλλά αφέσου, και όπως λέει ένας φίλος, κάτσε πάνω στο κύμα. Μη το παλεύεις, θα σε καταπιεί. Κάτσε πάνω και όταν σε βγάλει σε ακρογιάλι και πατήσεις στεριά θα δεις αν σου αρέσει και θα έχεις πάλι τον έλεγχο να κινηθείς. Και στην τελική τι είχες, τι έχασες. ...

Σήμερα που ξάπλωσα προσπάθησα να ονειρευτώ κι είδα ακρογιάλι όμορφο που μέσα από αυτό ξεπήδησε η μορφή σου με πρόσωπο θολό. Αυτή δεν είσαι 'συ φώναξα για να μ' ακούσεις το πρόσωπο είναι αλληνής και πήρε τη μορφή σου. Απ' το παρελθόν μου άρχεται, ήταν σαν εσένα ίδια, και όλα ξανά απ' την αρχή τα ίδια και τα ίδια. Συναίσθημα επανάληψη, το πρόσωπο χαμένο, με άλλο αντικαταστάθηκε που νόμιζα καμένο. Εκεί λοιπόν στα τάρταρα που ζουν οι αναμνήσεις αυτό το δρόμο θα διαβείς και θα με λησμονήσεις. Κι όλα θα γίνουν κάρβουνα, στάχτες κι αποκαΐδια αφού το ξύλο κάηκε κι όλα τα ροκανίδια. Κι η σχέση μας εσώθηκε στη μέση του χειμώνα εκεί που θα μ' αναζητάς στης νύχτας τον αγώνα.

Την πρώτη φορά που τον πλήγωσαν τα βέλη του έρωτα ήταν μικρό παλικαράκι, αμούστακο ακόμα και άμαθο. Θα ήταν, δε θα ήταν δεκαπέντε χρονών. Γι αυτό πληγώθηκε και τόσο βαθιά. Όπως συνηθιζόταν στα αγόρια της τάξης του εκείνη τη βραδιά πήγε στην παλαίστρα. Κάθισε σε μια γωνιά και προσποιήθηκε τον άρρωστο. Δεν είχε καμιά όρεξη για ασκήσεις ούτε για αγώνες. Ένας από τους δασκάλους του εκείνη την εποχή τον παρατήρησε και κατάλαβε ότι κάτι τον απασχολούσε και αυτό δεν ήταν αρρώστια του σώματος. Ο Γιούντο ήταν ένας νεαρός ταλαντούχος Ιάπωνας από ευγενική γενιά. Ήταν για δουλειές της εταιρίας του εκείνη την εποχή στην Αθήνα και φυσικά δεν άλλαξε τις προπονητικές του συνήθειες. Η τύχη το έφερε να διαλέξει την ίδια αθλητική ομοσπονδία με εκείνον. Τον πλησίασε, το κοίταξε σκεφτικός και κάθισε δίπλα του. "Δεν έχω προπονηθώ σήμερα" είπε. "Ούτε εγώ". "Ε ναι, αφού άρρωστος". Εκείνος δεν απάντησε. Σα να μην άκουσε. "Μήπως αρρώστια σου έχει κάνει με κορίτσι...

Είχαν περάσει άλλα 20 χρόνια από την τελευταία φορά που σμίξανε. Χωρίζουν βλέπεις οι άνθρωποι, ακόμα κι εκείνοι που φτιάχτηκαν για να μείνουν μαζί. Τα φέρνει η ζωή ανάποδα συχνά. Σαν χτες του φαινότανε που κατεβαίνανε μαζί την παραλιακή. Είχαν στρίψει δεξιά προς τη θάλασσα εκεί που ο δρόμος άρχιζε να απομακρύνεται. Την είχε πάει σ' έναν έρημο μόλο και εκεί πήρε το πρώτο της φιλί. Εκεί μαγεύτηκε κι εκεί ξεκίνησαν όλα ξανά. Το αυτοκίνητο, το ίδιο αυτοκίνητο ακολουθούσε, σαν από μόνο του την ίδια διαδρομή. Τίποτα δεν είχε αλλάξει από τότε. Όλα έμοιαζαν ίδια μόνο που τώρα ήταν πρωί και είχε ζέστη. Το αυτοκίνητο έφτασε στον ίδιο σημείο που είχε φτάσει πριν είκοσι χρόνια σαν από μόνο του, σχεδόν αυτόματα. Κοίταξε γύρω του, αναδεύτηκε νωχελικά και τελικά αποφάσισε να βγει στη μαρίνα. Άναψε ένα τσιγάρο και ξεκίνησε να περπατάει κατά μήκος της προβλήτας μέχρι που έφτασε στον μόλο. Σήκωσε το κεφάλι του και την είδε.  Στεκόταν όρθια στην άκρη του κυματοθραύστη και αγνάντευε το πέλ...