Δρόμοι του νου και των λέξεων

Εκεί που το κάτω αχείλι μουδιάζει από τη κάψα του καπνού και το μυαλό θολώνει η ομίχλη, εκεί αναζητώ τις σκέψεις που θα εκπαιδεύουν το μυαλό να μην ακούει άλλο η ψυχή τα λόγια της καρδιάς της ξελογιάστρας. Γιατί μεγάλωσα πια λεν δεν είμαι παιδί και της αγάπης τα τερτίπια είναι για χρόνια άλλα. Μα εγώ παιδί αισθάνομαι και υποφέρω αγάπη για να βρω να καταφέρω πως η αγάπη δίνει ζωή που λεν στα παραμύθια κι εγώ χρειάζομαι να τη δω στ' αλήθεια αλλά φαίνεται οι ιστορίες είναι για άλλες ηλικίες που πια ξεχάσανε να ζουν τα παραμύθια. Κι αν κάποιος έξω εκεί νιώθει πως τον έχω αγγίξει like να κάνει να με καλοκαρδίσει. (Έλεος πια, ζητιάνος της αγάπης έγινα! :) )

Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες. Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος. Όμως τελικά φαίνεται δεν είμαι.  Ανήσυχος είμαι. Θλιμμένος όχι. Είναι που ξέρω ότι ένα αγαπημένο πρόσωπο περνάει δύσκολα. Κι είναι που πλέον αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ, δεν υπάρχει τίποτα να κάνω. Κατάσταση εκτός ελέγχου και το καράβι ακυβέρνητο. Ότι σκεφτώ, ότι και να πω λάθος είναι. Ναι είναι. Γιατί δεν υπάρχει σωστό. Καμιά φορά το μυαλό παίζει τα δικά του παιχνίδια. Δε σε ρωτάει. Απλά παίζει. Το θέμα είναι να το καταλάβεις. Αλλά κι αν το καταλάβεις τι μπορείς να κάνεις ; Η ασπιρίνη δε βοηθάει κι εγώ κάθε άλλο από ειδικός είμαι σε αυτά. Ου μπλέξεις με το μυαλό. Άτιμο πράγμα. Οι σκέψεις φεύγουν και έρχονται σα ταξιδιάρικα πουλιά τιτιβίζουν ανάμεσα στ' αφτιά σου την ώρα που όλα έδειχνα όμορφα για να φυτέψουν ένα τελώνιο που οδηγεί σε παραλογισμό και τρέλα. Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες. Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος. Όμως τελικ...