Δρόμοι του νου και των λέξεων

Σα την αράχνη απλώνω τον ιστό μου και καρτερώ... Παγίδα για όνειρα κι ελπίδα πως ίσως ξανά γευτώ... Εκεί που όλα δείχνουν τελειωμένα, άσκοπα ίσως περιμένω.. Χωρίς πλάνο για το πως, μέρα με τη μέρα, για ένα θαύμα ζω.

Η Αράχνη... Θηλυκό που υφαίνει. Υφαίνει ιστό φαρμακερό θανάσιμη παγίδα. Εκεί στα σκοτινά και στις ψηλές γωνίες εργατική τις νύχτες στήνει ενέδρα φονική και καρτέρι του χάρου μόνο και μόνο για να γεννήσει τα παιδιά της και η ζωή της να συνεχιστεί.