Δρόμοι του νου και των λέξεων

Πως γίνονται οι άνθρωποι έτσι; Πως γίνεται η αγάπη να τελειώνει; Και ξαφνικά άρχισα να παγώνω... Γιατί μόνο όσο υπάρχει αγάπη υπάρχει ομορφιά! Μακριά της κτήνος γίνεται, πλάσμα θλιβερό! Και ξαφνικά έπαψα να νιώθω... Πως γίνεται να γυρίσει την πλάτης του σε τέτοια ομορφιά; Πως έγινε και πρόδωσες τον Παράδεισο για ένα μήλο; Και ξαφνικά έπαψα να υπάρχω...

  I will hunt you in the dark like a vampire put a stick through your heart only to desperately consume your deepest fears from your soul. I am fire, driven by desire. I am death, you're resurrection.  I will raise the dead, follow you to hell, bring darkness to your world lifted only by your love. I am fire, driven by desire. I am death, you're resurrection.

Βγήκε στην αυλή και ακολούθησε τη μυρωδιά του καφέ που σερβιρισμένος την περίμενε στο τραπεζάκι. Κάθισε αναπαυτικά απέναντί του και του χαμογέλασε καλημέρα. Άπλωσε τα πόδια της κάτω από τον ουρανό και σήκωσε λίγο το φουστανάκι της για να νοιώσει το χάδι του ήλιου ποιο ψηλά. Κατέβασε την εφημερίδα του και άπλωσε παιχνιδιάρικα το βλέμμα του επάνω της.   Αυτή είναι καλημέρα σκέφτηκε...

Αυτά που γίνονται σιωπηρά, στις σκιές θέλουν και ζούνε. Κρύβονται από το φως, οι ενοχές να μη τα βρούνε. Κάθε που πέφτει σιωπή, σκιάζομαι, φοβούμαι. Μαντάτα άσχημα θαρρώ θα έρθουν να με βρούνε. Θα φύγω πάλι για το φως οι εφιάλτες να χαθούνε. Σαν καταλάβεις τι ποθείς, εκεί να έρθεις να με βρεις. Γραμμένο εκ μέρους σου, αφιερωμένο σε εκείνη... Πολύ ησυχία έπεσε ξαφνικά! Σσσσς! Σους μπρε!

Η αμαρτία, ζωή έξω από τις νόρμες, κρυμμένη στις σκιές, el Fantasma de la vie, η διαφορετικότητα που στοιχειώνει, που απειλεί το παλιό  αδιέξοδη παλίρροια, στειρώνεις τους καρπούς της εξερεύνησης για να μην γεννηθούν ποτέ τα παιδιά της γνώσης, τα παιδιά σου.  

Έχω τη μυρωδιά σου στα χείλη μου να αναστατώνει ότι απέμεινε από τη νύχτα  που μου χάρισες προτού η αυγή  ξυπνήσει το σκοτάδι,  εγώ θα ταξιδέψω  και πάλι προς το φως  για να σε ανταμώσω...

- Το ξέρεις πως θα έρθει το τέλος. - Ναι το γνωρίζω. - Και τι σκέφτεσαι για αυτό; - Προτιμώ να μην σκέφτομαι. - Δε σου περνάει από το μυαλό... - Όλα κάποτε τελειώνουν - Ναι αλλά πριν τελειώσουν; - Τι; - Ότι κάποτε ίσως... - Τι ίσως; - Ίσως χρειαστεί να με δεις ζευγαρωμένη με άλλον. - Τώρα μου πέρασε από το μυαλό! - Και τι θα κάνεις; - Αν είναι αυτό που επιθυμείς; - Ναι. - Θα μπήξω τα δόντια μου στα χείλη μου και θα χαρώ! - Αυτό; - Ναι αυτό. - Και μετά; - Και μετά θα φτύσω το αίμα χάμω και θα πέσω εκεί να πεθάνω. - ... Την ίδια στιγμή στο διπλανό τραπέζι... - Τι της είπε ρε φίλε; - Ανατρίχιασα. - Γκουχ, γκουχ... Να δείτε που οι ψυχολόγοι έχουν ορισμό για αυτό. - Σοβαρά τώρα. Κάτι πρέπει να κάνεις με αυτόν τον βήχα. - Γκουχ, γκουχ! Μ' έχει φάει το νυχτοκάματο βρε παιδιά. - Ναι άλλα έχεις γίνει αναγνωρίσιμος.  - Ε και; - Και βάλε δυο ποτά. - Παραγνωριστήκαμε. - Τι είναι αυτός βρε παιδάκι μου; - Έλα μου ντε. Σε κάθε κείμενο τσουπ πετάγεται. - Και παί

Χίλιες φορές το σ' αγαπώ  να μου πεις δε θα 'ναι αρκετό. Γιατί από παιδί σ' έχω ερωτευθεί κι όλα τα χρόνια που έχεις χαθεί έμαθε η καρδιά μόνη να ζει. (δις)   Χίλιες φορές τον καημό κι αν μου πάρεις δε θα σωθώ. Γιατί από παιδί σ' έχω ερωτευθεί  κι όλα τα χρόνια που έχεις χαθεί έμαθε η καρδιά μόνη να ζει. (δις)  Άλα! (Έλα να χαλαρώσουμε λίγο να ανέβουνε και τα Likes!) - Γκουχ, γκουχ - Ε δε το πιστεύω! ...

Καθόταν στο σαλόνι δίπλα σε ένα μεγάλο μακρόστενο αμπαζούρ με τα έντονα μοντέρνα χρώματα. Στο διπλανό δωμάτιο στο πικάπ έπαιζε ένας δίσκος. Καμπάνα παντελόνι, στενό πουκάμισο ξεκούμπωτο στο στήθος. Μακρυά φαβορίτα και βλέμμα να ατενίζει στο μπαλκόνι την Πατριάρχου Ιωακείμ καθώς ο ήλιος βασίλευε χαρίζοντας τα πιο όμορφα του χρώματα.  Στο χέρι του ένα μεγάλο ποτήρι ουίσκι VAT67 σκέτο δηλητήριο. Στο άλλο, ένα τσιγάρο να κάνει δαχτυλίδια καπνού που χορεύοντας ανέβαιναν στο ταβάνι. Εκείνη βγήκε από το μπάνιο με τα μαλλιά της τυλιγμένα σα φακίρης σε μια λευκή πετσέτα. Με μια άλλη λευκή πετσέτα είχε τυλιγμένο το κορμί τις αφήνοντας ξεσκέπαστους τους μηρούς της μέχρι ψηλά. Περπάτησε ανάλαφρα μέχρι το μπαρ με μάτια υγρά, μελιά μες τη σκανδαλιά. Πήρε ένα ποτήρι, έβαλε παγάκια και τον κοίταξε πονηρά καθώς κατρακυλούσαν κουδουνίζοντας δροσιά στο βαρύ ποτήρι. Απολάμβανε το βλέμμα του πάνω στο κορμί της. Ένοιωθε τα μάτια του να καίνε πάνω της όπου περνούσαν και έκανε το κάθε τι γι

Τα μουντά χρώματα που σου αρέσουν είναι συνδεδεμένα με μουντούς ανθρώπους, δουλειά και άγχος. Για αυτό δε τα θέλω. Με αγχώνουν. Ήθελα ένα έντονο χρώμα στις συνομιλίες μας,ζεστό, ήλιο, καλοκαίρι και ζουζουνιστές μέλισσες. Αν δε μπορείς να το δεις κάν' το γκρι σα μαρμαρόπλακα παλιού κέλτικου νεκροταφείου. Μα αν το κάνεις ψυχρό θα πρέπει ίσως να σκεφτείς τι είναι αυτό που σε τραβάει όλο και ποιο βαθειά στο σκοτάδι. Να ξέρεις... πάντα εσύ επιλέγεις. Εγώ έχω βγει στο φως.

Είναι φορές που κάθομαι μέσα μόνο και μόνο για να φαντασιωθώ πως με καλείς κοντά σου πως μου λες πως κάθε κύτταρο του κορμιού σου ζητάει το αντίστοιχο δικό μου για να ολοκληρωθεί, να σταματήσει ο πόνος. Δεν είναι που το κάνω γιατί περιμένω πως θα γίνει κάτι. Απλά έτσι βιώνω καλύτερα αυτή την ηδονική επαφή κι ας είναι όλοι χτισμένη στο μυαλό μου. Πόνος σα κάψιμο παντού η σάρκα θαρρείς πως φλέγεται. Είναι φορές που κάθομαι μέσα μόνο και μόνο για να φαντασιωθώ πως με καλείς κοντά σου αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Είναι φορές που κάθομαι μέσα μόνο και μόνο για να φαντασιωθώ πως με καλείς κοντά σου και σήμερα είναι μια από αυτές.

Ήρθε η ώρα να γράψω ξανά, να εντυπώσω νέες λέξεις. Θαρρείς κι ο χρόνος δε φτάνει πια και νόημα δεν υπάρχει αφού σ' αυτή τη ζωή τα σημαντικότερα έμειναν λειψά στάχτες ξεχασμένες σε μισόσβηστο τζάκι που μάταια προσπαθεί φλόγα να γίνει να ζεστάνει τη ψυχή μου. Τρέμω τη στιγμή  που θα μπορώ να ζω χωρίς να σε σκέφτομαι.

Here I am waiting for you again with sadness carved in my should and nothing but darkness in my mind. Still waiting for the unexpected enlightenment the will never come but an illusion full of confusion. As I see the fading past being lost in mystic time so I see no future in my mind. Submission without condition to a dream the future could free a reality that can never be.

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που σε είδα. Καθόσουν στον καναπέ, τα πόδια πάνω στο τραπέζι μπροστά. Η φούστα σηκωμένη δήθεν τυχαία μέχρι το ύψος που μόλις φαινόταν η δαντέλα της αριστερής σου κάλτσας. Βλέμμα αυστηρό καρφωμένο ευθεία μπροστά παρατηρούσες με προσήλωση το κενό. Μια μικρή φλέβα είχε πεταχτεί στον κρόταφο σου και ρυτίδες σκέψεις είχαν απλωθεί επιθετικά γύρω από τα μάτια σου. Αχ τα μάτια σου, δυο σταγόνες μέλι θυμαρίσιο. Η μύτη ακόμα πιο αυστηρή. Όταν παίρνεις το αυστηρό σου ύφος, θαρρείς από τη μύτη βγαίνει όλο. Στόμα ερμητικά κλειστό. Μια γραμμή, σα κλειδωμένη αμαρτία. Ετοιμοπόλεμη αμαζόνα. Δεν άντεχα. Ήμουν τόσο κουρασμένος που έγειρα και κοιμήθηκα. Τότε, σ' ένοιωσα. Έφυγες από δίπλα μου. Με άφησες πάλι μόνο. Ξύπνησα στο κρύο μια ζεστή ημέρα.

  Μιαν άλλη φορά σου είπα. Aπάντησες δε θα υπάρξει άλλη φορά. Σε ρώτησα γιατί και είπες, από εδώ και πέρα πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου. Το σκέφτηκα για λίγο και είπα... καλά. Θα μιλάμε όμως μου είπες! Αυτό με γέμισε απορίες που θα οδηγούσαν σε σκέψεις και ήμουν πολύ κουρασμένος εκείνη τη στιγμή. Είπα απλά... καλά, χωρίς να το σκεφτώ. Σε φίλησα και έφυγα.  Δε το θυμάμαι το φιλί, κανένα φιλί. Μόνο θυμάμαι πως υπήρξαν κάποια στιγμή, φευγαλέα όπως όλα ανάμεσά μας. Πάντα ο λάθος χρόνος και πάντα σύντομα, σχεδόν αβίαστα. Σα γάζα που τραβιέται απότομα από την πληγή. Χρατς! Μια κι όξω! Μετά από δυο μέρες βρήκα το κουράγιο να σκεφτώ. "Από εδώ και πέρα πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου". Αισθάνθηκα κάπως ραδιενεργός. Όταν λες τον εαυτό σου εννοείς το σώμα σου; Φοβάσαι μη σ' αγγίξω; Με δε σε αγγίζω, δε σε άγγιξα ποτέ. Όχι πρώτος. Φοβάσαι μήπως δεν αντέξεις και μ' αγγίξεις πάλι εσύ; Δεν είναι κάτι που έχεις σκεφτεί πρώτα; Πριν γίνει, πριν με δεις δε σκέφτηκες

Χάνομαι στο βλέμμα σου προσπαθώντας να διαβάσω τη σκέψη σου και καθώς σε αγναντεύω νοιώθω πως με κοιτάς λαίμαργα στα χείλη καθώς και τα δικά μου φλέγονται να ξεδιψάσουν απ' το φιλί σου. Φέρνω την ανάμνηση πίσω στο μυαλό και ψάχνω να βρω τη στιγμή που αποφάσισες να με θυσιάσεις για ένα φιλί αναπολώντας τους κλεμμένους στοίχους που έγραψα την πρώτη φορά που με προδώσαν.

I chose the tough way. You chose the easy way. Only to find that my way was easier and your way tougher. Choose life. I chose not to choose life. I chose something else.

Η Αράχνη... Θηλυκό που υφαίνει. Υφαίνει ιστό φαρμακερό θανάσιμη παγίδα. Εκεί στα σκοτινά και στις ψηλές γωνίες εργατική τις νύχτες στήνει ενέδρα φονική και καρτέρι του χάρου μόνο και μόνο για να γεννήσει τα παιδιά της και η ζωή της να συνεχιστεί.

Δε φταις εσύ. Εγώ φταίω. Τα είπαμε αυτά! Εγώ σου άνοιξα την πόρτα. Εσύ μπήκες. Γιατί να μη μπεις; Σε προσκάλεσα. Και μπήκες. Ήταν όμως η πόρτα της καρδιάς μου. Εσύ το είπες απ' την πρώτη στιγμή. "Ξέρεις πως η καρδιά δεν έχει να κάνει με τίποτα απ' όλα αυτά! Το ξέρεις ε; Έτσι!" Ήσουν τίμια μαζί μου. Το παραδέχομαι. Εγώ φταίω. Αλλά τα είπαμε αυτά. Φταίω που όταν εγώ αισθανόμουν εσύ σχεδίαζες. "Όλα στο μυαλό χημικές ενώσεις!" Που να ξέρω εγώ από αυτά. Εσύ μου είπες. Εγώ, χαζός, δε κατάλαβα. Τι χαζός, βλάκας δηλαδή και προφανής. Κι εδώ είναι το πρόβλημά μου. Εσύ γνώση είχες. Κι όμως μπήκες μέσα. Μέσα στο κεφάλι του χαζού. Και έκανες κομμάτια την καρδιά. Αυτή που δεν υπάρχει. Γιατί; Όμως εγώ φταίω. Τι σημασία έχει το γιατί. Κι αν απάντηση δοθεί πως θα κολλήσουν όλα όσα έχουν σπάσει; Εγώ φταίω για όλα. Εγώ που νόμισα θα γευτώ το όνειρο. Μα τα όνειρα δεν υπάρχουν και αυτό έπρεπε να το ξέρω πια. Μα τόλμησα και ονειρεύτηκα. Και τ

Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι αν δεις την αλήθεια θα τη βρεις. Καθώς όπως λέει κι ο λαός λάμπει η αλήθεια κι ας μην είναι χρυσός. Α στερητικό στη λήθη... Άρα, όπως λέει κι ο σοφός, Α-λήθεια ίσον μη λήθη. Η λήθη όμως όμορφη είναι συχνά κι ίσως για αυτό την αλήθεια να δεις εσύ ποτέ δε μπορείς. Τέλος τα βαλς!

Like a unicorn my love it was  like a frightened child whose lies were truths you never believed in my Love. The Agony of Love , a lithograph from 1978 from a series titled, "Retrospective". This one seems to be everyone's favorite. A woman with a broken heart lies in the foreground. The exaggerated horn of the Unicorn pierces a symbol of a heart and draws blood. The Unicorn is not real, perhaps Dali is trying to say the Love she felt was not real but still managed to break her heart. What are you thoughts? What is the significance of the brick wall? For questions about Dali prints, joe@dali.com

  Αυτός που ήξερες πέθανε. Αυτό που ήξερες πέθανε. Αν βοηθάει μπήκε σε άνιση μάχη είχε προβλέψει, θα πεθάνει. Κι όμως έδωσε τον άνισο αγώνα. Και ήρθε το τέλος. Έγινε σκοτάδι κι ο χρόνος κατρακύλησε μέσα του. Πέρασε χρόνια στο σκοτάδι σε μια στιγμή. Μέχρι χλωμό φως να ζεστάνει την επιδερμίδα του ξανά. Βαθιά ανάσα! Πνίγεται. Μικρότερη ανάσα, να χωρέσει στα μαλθακά πνευμόνια. Ανάσα. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε. Δε πάει άλλο. Ούτε συμβόλαιο με το διάβολο δε κοστίζει τόσο. 10 χρόνια σε μια στιγμή. Τέλος.

Γιατί ήρθες; με ρώτησες κάποτε. Θυμάσαι; Σου είχα πει: Κάποτε είχα ξανάρθει... Θυμάσαι; Σε είχα αγαπήσει τότε. Θυμάσαι; Είχα έρθει για να εκπαιδεύσω το σώμα σου, να δώσω πνοή στις αισθήσεις σου. Θυμάσαι; Έφυγες όταν έμαθες. Θυμάσαι; Γιατί ο δάσκαλος εμφανίζεται όταν ο μαθητής είναι έτοιμος. Ο μαθητής παίρνει αυτό που χρειάζεται και προχωράει.Ο δάσκαλος μένει πίσω με τις αναμνήσεις. Γιατί ήρθες πάλι; με ρώτησες ξανά μετά από χρόνια. Ακόμα δε θυμάσαι πότε εμφανίζομαι; Στην πραγματικότητα όμως, ήμουν πάντα εδώ. Δεν ήρθα ποτέ. Ήμουν εδώ. Εσύ ήρθες. Ίσως είσαι έτοιμη να συνεχίσεις... Ίσως...

Προτείνεται να παίζει το κομμάτι χαμηλά κατά την ανάγνωση αν είναι δυνατόν από το διπλανό δωμάτιο. Ξάπλωσες και σήμερα μακριά μου σαν θολή ανάμνηση μες το φθινόπωρο για ένα καλοκαίρι που δε ζήσαμε ποτέ. Η μουσική ερχόταν απαλά από το διπλανό δωμάτιο. Όμως, ποτέ σου δε κατάλαβες, πως του μυαλού τα μονοπάτια δε φυλακίζονται και πριν προλάβει ο Μορφέας να σε πάρει, η μουσική ταξίδεψε την σκέψη σου στο σαλόνι, σε κάποιο άλλο σπίτι, το δικό μας σπίτι που όμως ποτέ δεν ονειρευτήκαμε μαζί. Κι εκεί στην άκρη, ένα μαύρο γυαλιστερό πιάνο. Ένα μπουκάλι και ένα ποτήρι με ουίσκι και παγάκια και στην άκρη ένα τασάκι κι ένα τσιγάρο να καπνίζει λικνίζοντας απαλά το χαρμάνι του μέχρι τον ουρανό. Τα μάτια σφιχτά κλειστά και δακρυσμένα όχι από στεναχώρια, μα από χαρά.  Μουσική που υπαγορεύει ο Θεός. Και σήμερα το βράδυ σε πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου.

Είπες μια κουβέντα που δεν την κατάλαβα. Σκέφτηκα να ρωτήσω αλλά αμέσως συνειδητοποίησα ότι αυτό, ήταν ασήμαντο μπροστά στα τόσα άλλα που δε καταλαβαίνω. Και η κουβέντα έχασε το νόημά της. Άλλη μια κουβέντα που δεν έγινε... Εύκολα χάνονται οι ευκαιρίες όταν όλα έχουν γίνει ασήμαντα. Μικρά κι ασήμαντα... Σαν την αγάπη μας.

Κι ακούω βαλς... Και σε σκέφτομαι με ένα λευκό μακρύ φόρεμα κι ένα καπέλο λευκό με μεγάλο μπορ μπροστά σε άσπρο χτιστό παράθυρο, γαρνιρισμένο με αφέλειες από μποκαμβίλιες, με θέα το πέλαγο από ψηλά. Να γυρνάς να με κοιτάς πίσω από τα μεγάλα σου γυαλιά... Κι ακούω βαλς... Να το! Είδες; Με ταξίδεψες πάλι... Μόνο που εσύ ήσουν εδώ κι εγώ εκεί κι όλο το ταξίδι έγινε του μυαλού παιχνίδι. Κι ακούω βαλς... Μες το φθινόπωρο το καλοκαίρι αποζητώ αλλά εδώ εσύ εκεί εγώ. Στου μυαλού τα μονοπάτια διέξοδο αναζητώ να έρθω να σε συναντήσω στο φως να σε δω. Κι ακούω βαλς...  

Οι σχέσεις έχουν πάντα δύο κομμάτια. Ένα κομμάτι σου αρέσει κι ένα όχι.  Στην αρχή το κομμάτι που σου αρέσει είναι το ποιο μεγάλο. Κι αν ο έρωτας είναι μεγάλος, το κομμάτι που σου αρέσει γιγαντώνεται τόσο που κρύβει το άσχημο κομμάτι. Μα όσο ο χρόνος προχωράει, το άσχημο κομμάτι που λαχταράει για να βγει, υποσκάπτει τη σχέση και σιγά σιγά μεγαλώνει μέχρι που έρχεται μια μέρα που γίνεται ίσα βάρκα και ίσα πανιά με ότι καλό υπάρχει.  Σε αυτό το σημείο, αν οι συμμετέχοντες αντιληφθούν τι συμβαίνει και αποφασίσουν να σέβονται ο ένας τον άλλον έχοντας καταλάβει τις ανάγκες τους εκατέρωθεν μπορεί να ζήσουν μαζί και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, π.χ. παιδιά, που θα τους μάθουν να συμβιβάζονται, για να κρατήσει η σχέση ίσως για πάντα. Διαφορετικά θα έρθει η ώρα που το κομμάτι που δε σου αρέσει θα γιγαντωθεί και τη σχέση θα κατασπαράξει.  Εμένα αυτό μου συμβαίνει συνήθως. Το τελευταίο. Το άσχημο κομμάτι σου, κατασπάραξε κάθε ομορφιά που υπήρχε και το σκοτάδι σου μ

    Κι εκεί που το κύμα δρόσιζε άλλοτε τον βράχο, σε πρώτο-συνάντησα, ξεδίψασα με το φιλί σου, και θάρρεψα πως άνοιξη έγινε ο χειμώνας της ζωής μου. Κι ώσπου να ανοίξω τα μάτια χάιδεψα το φλογερό κορμί σου ζώντας όνειρο από εκείνα που χάνονται αξημέρωτα, μα σαν τα μάτια άνοιξα φθινόπωρο είχε γίνει και πάγος η ψυχή μου. Περίεργο  πλάσμα ο άνθρωπος κι εγώ μαζί του, γεμάτος αναμνήσεις φλογερές, γεύσεις και μυρωδιές, που χάθηκαν θαρρείς πως το κύμα τα πήρε όλα μαζί του.

 

- Μπαμπά! - Μμμμ... - Μπαμπά!! - Μμμμμμ... - Μπαμπά είπα! - Τι είναι μπουκίτσα μου; - Άντε σήκω! - Μα μου αρέσει εδώ στην αγκαλίτσα σου! - Όχι, σήκω! - Γιατί καρδούλα μου; - Έλα, φύγε. Πήγαινε στο γραφείο σου να δουλέψεις! - Δε θέλεις άλλο αγκαλίτσες; - Όχι. Να πας να τελειώσεις τη δουλειά σου! Έλα φύγε! - Δε μ' αγαπάς άλλο κουρκουμπινάκι μου; - Μα επειδή σ' αγαπάω μπαμπακούλι μου. - Τότε γιατί με διώχνεις; - Να πας να τελειώσεις τη δουλειά σου. Όλο φεύγεις! Δε μου αρέσει! Να πας και να την τελειώσεις όλη και μετά να γυρίσεις και να μη ξαναφύγεις πια. Να κάνουμε αγκαλίτσες για πάντα! - !!!

Ήσουν μικρή και ακατέργαστη όταν σε βρήκα. Σε έγιανα, σε γυάλισα μάτωσα να γίνεις πετράδι, για να πουλήσεις τη ζωή σου στον μεγαλύτερο πλειοδότη.

- Δε μου λες θα πιούμε μπύρες ή να αλλάξουμε τον τίτλο; - Ε καλά γιατί κολλάς σε λεπτομέρειες; - Δίκιο έχεις αλλά αφού ποτέ δεν πίνουμε μπύρες; - Ε ταυτίζεται περισσότερος κόσμος με τις μπύρες. - Λόγω κρίσης; - Ναι όλη στη μπύρα το έχουν ρίξει. - Πρώτη φορά αριστερά σου λέει μετά... - Ε εδώ που τα λέμε ποιο πολύ αριστεροφέρνει η μπύρα από το ουίσκι. - Υπάρχει και η βότκα. - Ναι αλλά η Ρωσία δεν είναι κομμουνιστική χώρα πια. - Ναι αλλά οι δική μας δε το ξέρουν. - Σωστό κι αυτό. - Γκουχ, γκουχ, συγνώμη που διακόπτω... - Φέρε δυο ουισκάκια; - Τι έτσι; - Όχι ρε φίλε. Φέρε και κανα μπινελίκι μαζί. - Δεν εννοούσα αυτό. - Τι εννοούσες ρε φίλε. Καλά ποιος είναι αυτός; - Έτσι μπράβο κι ανησύχισα. - Έλα ντε; Ποιος είσαι ρε φίλε; Και γιατί ανησύχησες; - Ε να, δέκα χρόνια έρχεστε εδώ, πάντα με ρωτάτε ποιος είμαι. - Σοβαρά; - Ναι. - Και; - Ε να σήμερα δε ρωτήσατε. - Δίκιο έχεις. Ποιος είσαι ρε φίλε; - Ε καλά θα με τρελάνετε; - Ε; - Ο σερβιτόρος είμαι!!! - Ε τότε γιατί

Κάτσε να πιούμε ένα τσιπουράκι. Ένα γεια ήρθα να πω κι έχω αργήσει. Πιάσε ένα τσιπουράκι για το γιατρό από μένα. Όχι δε γίνεται. Με περιμένει η γυναίκα μου. Κάτσε μωρέ να πούμε δυο κουβέντες! Άντε καλά. Αλλά ένα μόνο. Ένα ίσον κανένα. Μην αρχίζεις... Χα, χα. Φέρε σερβίτσιο για το γιατρό και φρέσκο πάγο. Εδώ τα λέγαμε με τον δάσκαλο. Για βάλτε με κι εμένα στο πνεύμα. Για έρωτες παλιούς και νέους. Βρε πως περνάνε τα χρόνια... Βέβαια. Εγώ σαν χτες θυμάμαι στο Newcastle Upon Tyne... Αρχίσαμε... Να μην πω; Βέβαια να πεις γιατρέ μου... Λοιπόν έλεγα... στο Upon Tyne... Ένα βράδυ καθώς σχολούσες από το νοσοκομείο... Το έχω ξαναπεί; Όχι αλλά κάπως έτσι δεν αρχίζει; Ναι! Που το ξέρεις; Βλέπω Gray's Anatomy. Χα χα, αστείο. Γελάσαμε. Θα πεις γιατρέ; Αν είναι να με πειράζεται; Α γιατρέ όλα κι όλα. Το τσίπουρο θέλει αλληλεπίδραση. Πως το πες αυτό δάσκαλε; Α να, δεν είναι να λέει ένας και οι άλλοι ν' ακούνε. Θα σωθεί ο μεζές! Α τώρα π

  Κοντά σου έμαθα στα παραμύθια να μη πιστεύω...

Κάθε που σε βλέπω σε θέλω, γιατί μου θυμίζεις πάντα πόσο ερωτευμένος είμαι...

Μέσα από σένα γνωρίζω εμένα και στις όχθες του μυαλού σου ταξιδεύω τα βάθη του νου σου αγναντεύω να βρω την ύπαρξή μου ψάχνω στη σκέψη σου αν ακόμα υπάρχω. Και ψάχνοντας και ψάχνοντας βρήκα μία τρύπα όπου όλα όσα σού λεγα ξέφευγαν παρά τρίχα. Είπα λοιπόν να φύγω κι αλλού να ψάξω ακόμα λίγο. Άκουσα κάπου στις γωνιές για τις ξένης το μυαλό ηχούν πενιές. Κι αφού μικρή είναι η ζωή πρέπει να είναι ωραία εκεί που τα χαμόγελα δεν είναι αλόγιστα μοιραία.

- Ρε φίλε από τότε που χειραφετήθηκαν οι γυναίκες το ίδιο σκηνικό. - Όπα όπα μεγάλε. Αυτό δεν είναι ένα θέμα, είναι πολλά. - Δίκιο έχεις. - Κάτσε να στα πω... - Για λέγε φιλαράκι... - Να βρε, αυτό που θέλουν και δε θέλουν αλλά τελικά θέλουν ίσως με τρελάνει. - Αφού ξέρεις ότι η γυναίκα θέλει το παραμύθι της. - Ότι το θέλει το θέλει. - Παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Παραμύθι ακόμα κι αν δε το πιστεύει κανείς. Ακόμα και αυτή! - Ναι αλλά εμένα δε μ' αρέσει. - Δε σ' αρέσει; Ωχ κατάλαβα. - Τι κατάλαβες για να έχουμε καλό ρώτημα; - Με την έτσι πάλι τραβιέσαι; - Γκουχ γκουχ! - Ποιος είσαι εσύ ρε φίλε; - Εμ... ο σερβιτόρος. Να σας φέρω κάτι; - Φέρε ένα ουίσκι. - Κάτσε ρε, Ιστορίες Μπύρας λέει από πάνω; - Ε; - Για κοίτα τον τίτλο. - Α. Καλά. Θύμισε μου πριν φύγουμε να το αλλάξω. - Και τι θα το κάνεις; - Ιστορίες Πείρας χα χα. - Α καλό. - Γκουχ γκουχ! - Άντε πάλι. Καν' τα δύο ρε φίλε και σβέλτα! Με πολλά παγάκια. - Μία ώρα να πάρει μια παραγγελία. Τς, τς, τς!

Αρχή Ο πόνος με οδηγούσε από την αρχή σε αυτήν την ιστορία. Ο πόνος του αποχωρισμού, ο πόνος να είμαι μακριά σου. Κάθε που σ' αποχωριζόμουν, ένα κομμάτι από τη σάρκα μου έμενε πίσω. Ξεκολλούσε άγρια και βάναυσα από την μια μεριά του κορμιού μου κι εγώ έμενα πίσω με τις πληγές μου. Βουβό κλάμα μέσα στο σκοτάδι και σκέψεις που ηχογραφούσα στο μικρόφωνο ώσπου να φτάσω στη φυλακή μου να τις κάνω αράδες. Μέση Ο πόνος διπλασιάστηκε σα να τραβούσε από δυο μεριές. Πάνω στον ίδιο πόνο τραβούσε απ' την άλλη πλευρά του κορμιού μου το φευγιό σου. Έφευγες σα κυνηγημένη τη νύχτα, μιλώντας αλλοπρόσαλλα και ξεστομίζοντας κατάρες για την ίδια σου την αγάπη δολοφονώντας με κάθε τρόπο την ελπίδα. Και μετά ξάφνου, εμφανιζόσουν από το πουθενά γεμάτη γλύκα και παράπονο που δε καταλάβαινα. Και ξανά... Και ξανά... Πόνος. Τέλος Φωτιά έβαλες και κάηκε το όνειρο. Μαζί του κι εγώ. Μαζί του κι εμείς. Γυρνάς σε υγρά κι ανήλιαγα σοκάκια προσπαθώντας να αναγνωρίσεις ποιος έφταιξε. Σκορ

Ησυχία, κενό, νιώθεις σαν να άδειασε ξαφνικά ο κόσμος κι εσύ έμεινες μοναχή ψάχνοντας ένα τελευταίο ρομάντζο μέσα στη νύχτα ξανά. Στέλνεις τις αράδες σου ξανά προς αναζήτηση συντροφιάς να γεμίσει του μυαλό σου το κενό με εκείνα τα συναισθήματα  που τόσο έχουν λείψει από τον κόσμο. Κι εκεί, μέσα στο κενό  ακούγεται μια φωνή που μοιάζει να ψάχνει για να βρει το άλλο σου μισό κι εσύ στείνεις αφτί, κι ακούς ασυνάρτητη γλώσσα ξενική. Και το μυαλό μουδιάζει, η σκέψη αδειάζει και η ψυχή γεμίζει ασυμβατική απογοήτευση καθώς η φωνή χάνεται στο σκοτάδι της Βαβέλ.

Δεν υπάρχει εγώ.  Ούτε εσύ.  Όλα ένα είναι.  Άλλαξε οπτική γωνία.  Ξεκόλλα.  Λίγο παραδίπλα και θα δεις... Ένας ολόκληρος νέος κόσμος, ζούσε γύρω σου αγνοημένος.

Βροχή από ασήμι, έκαναν τη νύχτα τεράστιο πυροτέχνημα χαρά και γιορτή όταν σε γνώρισα να λικνίζεσαι στις σκιές ανάμεσα στις καλαμιές που αγνάντευαν τη θάλασσα.

Μάταια ψάχνεις να με βρεις, εγώ είμαι άνεμος και του καιρού ταξιδευτής είμαι ο λίβας της ερήμου και η τραμουντάνα του χιονιά κι αν δε παγώσει η ψυχή σου θα καεί το κορμί σου και θα χαθείς.