Πόνος

Αρχή

Ο πόνος με οδηγούσε από την αρχή σε αυτήν την ιστορία. Ο πόνος του αποχωρισμού, ο πόνος να είμαι μακριά σου. Κάθε που σ' αποχωριζόμουν, ένα κομμάτι από τη σάρκα μου έμενε πίσω. Ξεκολλούσε άγρια και βάναυσα από την μια μεριά του κορμιού μου κι εγώ έμενα πίσω με τις πληγές μου. Βουβό κλάμα μέσα στο σκοτάδι και σκέψεις που ηχογραφούσα στο μικρόφωνο ώσπου να φτάσω στη φυλακή μου να τις κάνω αράδες.

Μέση

Ο πόνος διπλασιάστηκε σα να τραβούσε από δυο μεριές. Πάνω στον ίδιο πόνο τραβούσε απ' την άλλη πλευρά του κορμιού μου το φευγιό σου. Έφευγες σα κυνηγημένη τη νύχτα, μιλώντας αλλοπρόσαλλα και ξεστομίζοντας κατάρες για την ίδια σου την αγάπη δολοφονώντας με κάθε τρόπο την ελπίδα. Και μετά ξάφνου, εμφανιζόσουν από το πουθενά γεμάτη γλύκα και παράπονο που δε καταλάβαινα. Και ξανά... Και ξανά... Πόνος.

Τέλος

Φωτιά έβαλες και κάηκε το όνειρο. Μαζί του κι εγώ. Μαζί του κι εμείς. Γυρνάς σε υγρά κι ανήλιαγα σοκάκια προσπαθώντας να αναγνωρίσεις ποιος έφταιξε. Σκορπάς αλόγιστα κι άλλο πόνο και κατηγόριες προσπαθώντας να αποκαλύψεις εκείνον που σου έκλεψε την αγάπη. Ξεχνάς να ψάξεις μέσα σου. Εκεί δε βλέπεις. Εκεί είσαι τυφλή. Μόνο με τη δάδα στο χέρι φωτίζεις τις σκιές να βρεις τον εμπρηστή του ονείρου σου. Του ονείρου μας. Κι ο μόνος που λαβώνεται είναι εκείνος που πονούσε από την αρχή κι εσύ μαζί του. 

Ο πόνος με οδηγούσε από την αρχή σε αυτήν την ιστορία που μοιάζει να φτάνει στο τέλος της καθώς κουρέλια γίνηκαν τα όνειρα κι εσύ δε σταματάς.