Αισθήσεις

 

Μιαν άλλη φορά σου είπα. Aπάντησες δε θα υπάρξει άλλη φορά. Σε ρώτησα γιατί και είπες, από εδώ και πέρα πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου. Το σκέφτηκα για λίγο και είπα... καλά. Θα μιλάμε όμως μου είπες! Αυτό με γέμισε απορίες που θα οδηγούσαν σε σκέψεις και ήμουν πολύ κουρασμένος εκείνη τη στιγμή. Είπα απλά... καλά, χωρίς να το σκεφτώ. Σε φίλησα και έφυγα. 

Δε το θυμάμαι το φιλί, κανένα φιλί. Μόνο θυμάμαι πως υπήρξαν κάποια στιγμή, φευγαλέα όπως όλα ανάμεσά μας. Πάντα ο λάθος χρόνος και πάντα σύντομα, σχεδόν αβίαστα. Σα γάζα που τραβιέται απότομα από την πληγή. Χρατς! Μια κι όξω!

Μετά από δυο μέρες βρήκα το κουράγιο να σκεφτώ. "Από εδώ και πέρα πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου". Αισθάνθηκα κάπως ραδιενεργός. Όταν λες τον εαυτό σου εννοείς το σώμα σου; Φοβάσαι μη σ' αγγίξω; Με δε σε αγγίζω, δε σε άγγιξα ποτέ. Όχι πρώτος. Φοβάσαι μήπως δεν αντέξεις και μ' αγγίξεις πάλι εσύ; Δεν είναι κάτι που έχεις σκεφτεί πρώτα; Πριν γίνει, πριν με δεις δε σκέφτηκες ποτέ την αγκαλιά μου; Το φιλί μου; Δεν έχεις νιώσει το άγγιγμά μου στα όνειρά σου; Κι αυτό γιατί; Επειδή μιλάμε. 

Όσο μιλάμε δε θα είσαι ασφαλής γιατί το ξέρεις πως πάντα θα υπάρχω στα πιο όμορφα σου όνειρα. Εκείνα που ξυπνάνε τις αισθήσεις και σε βρίσκει το ξημέρωμα γεμάτη νοσταλγία για όλα όσα δε ζήσαμε...

Θα πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε μέχρι η σκόνη του χρόνου να θάψει τις αναμνήσεις ή να αρχίσω να μιλάω αλλιώς. Σα ξένος. Μέχρι να φύγει πρώτα η οσμή, μετά η γεύση και η αφή και τέλος η όραση και η ακοή.

Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο για μας...