Mea Culpa

Δε φταις εσύ.
Εγώ φταίω.
Τα είπαμε αυτά!
Εγώ σου άνοιξα την πόρτα.
Εσύ μπήκες. Γιατί να μη μπεις;
Σε προσκάλεσα.
Και μπήκες.
Ήταν όμως η πόρτα της καρδιάς μου.
Εσύ το είπες απ' την πρώτη στιγμή.
"Ξέρεις πως η καρδιά δεν έχει να κάνει με τίποτα απ' όλα αυτά! Το ξέρεις ε; Έτσι!"
Ήσουν τίμια μαζί μου.
Το παραδέχομαι.
Εγώ φταίω.
Αλλά τα είπαμε αυτά.
Φταίω που όταν εγώ αισθανόμουν εσύ σχεδίαζες.
"Όλα στο μυαλό χημικές ενώσεις!"
Που να ξέρω εγώ από αυτά.
Εσύ μου είπες.
Εγώ, χαζός, δε κατάλαβα.
Τι χαζός, βλάκας δηλαδή και προφανής.
Κι εδώ είναι το πρόβλημά μου.
Εσύ γνώση είχες.
Κι όμως μπήκες μέσα.
Μέσα στο κεφάλι του χαζού.

Και έκανες κομμάτια την καρδιά.
Αυτή που δεν υπάρχει.
Γιατί;
Όμως εγώ φταίω.
Τι σημασία έχει το γιατί.
Κι αν απάντηση δοθεί πως θα κολλήσουν όλα όσα έχουν σπάσει;
Εγώ φταίω για όλα.
Εγώ που νόμισα θα γευτώ το όνειρο.
Μα τα όνειρα δεν υπάρχουν και αυτό έπρεπε να το ξέρω πια.
Μα τόλμησα και ονειρεύτηκα.
Και τώρα πληρώνω τις ατσαλιές μιας καρδιάς που δεν υπάρχει.
Είχες δίκιο.
Δεν υπήρξε ποτέ.
Μου το 'χες πει.
Σίγουρα εγώ φταίω.
Δικό μου το λάθος.



Πες μου πως δε θα συμβεί ξανά...