Το τζάκι

Ήρθε η ώρα να γράψω ξανά,
να εντυπώσω νέες λέξεις.
Θαρρείς κι ο χρόνος
δε φτάνει πια
και νόημα δεν υπάρχει
αφού σ' αυτή τη ζωή
τα σημαντικότερα έμειναν λειψά
στάχτες ξεχασμένες
σε μισόσβηστο τζάκι
που μάταια προσπαθεί
φλόγα να γίνει
να ζεστάνει τη ψυχή μου.

Τρέμω τη στιγμή 
που θα μπορώ να ζω
χωρίς να σε σκέφτομαι.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κεφάλαιο 1: Η νεράιδα του μαγεμένου δάσους. (Δοκιμή για παραμύθι)

Μου λείπουν τα χείλη σου (Η μποκαμβίλια)

Στεναχώρια