Δρόμοι του νου και των λέξεων

Μου λείπει να με λαχταράς. Κι αυτό να είναι αβάσταχτο, πάνω από προκαταλήψεις,  παιχνίδια και εγωισμούς. Κι αυτό να φαίνεται. Στα λόγια και στα μάτια. Λαχτάρα, πάθος, σα λαιμαργία.  Να γίνεσαι μαγνήτης να με τραβάς και όταν σμίγουμε να με καλοκαρδίζεις  να σκέφτομαι να βρεθώ ξανά κοντά σου. Μου λείπει να μ' αγαπάς. Να χάνεις τον έλεγχο, να με ζητάς, στα χρώματα, στις μουσικές, στ' αρώματα. Να πονάω όταν είμαι μακριά κι όχι να είμαι μακριά επειδή πονάω, αφού εγώ τουλάχιστον σε αγαπώ. Να σε θέλω επειδή με θέλεις χωρίς άλλη σκέψη, χωρίς στεναχώρια δυο ψυχές παντού ένα. Μου λείπεις... Αλλά αρκεί να είσαι καλά κι ας βρίσκεις τις αιτίες μέσα σε δικαιολογίες. Αρκεί να είσαι καλά κι είσαι σ' ένα κόσμο που δεν υπάρχει όπου δεν υπάρχω κι εγώ.

Ανυπέρβλητο, αξεπέραστο, σχεδόν μαγικά πανέμορφα γοητευτικό, όμως γεμάτο αγκάθια ποτισμένα κι απ' το αίμα μου κίτρινο ρόδο. 

Στη χάση του φεγγαριού φανερώνονται κι πιο απόκρυφες αλήθειες, εκείνες που κρυβόντουσαν στις πιο βαθιές χαράδρες του μυαλού. Στη χάση του φεγγαριού δαμάζει ο καπετάνιος το κύμα που σα θεριό ντύνει στα μαύρα τις γυναίκες. Στη χάση του φεγγαριού κρύβεται η αγάπη μου αλαφροπατώντας στις σκιές σαν τρομαγμένο ελάφι. Στη χάση του φεγγαριού τα μάτια σου πίστεψα πως θα χορέψουμε μαζί μέσα στη θάλασσα. Στη χάση του φεγγαριού στραβόγιαννο, παλεύω με το θεριό να σώσω ότι όμορφο έχει απομείνει στην καρδιά μου.

Καμιά φορά τα γραφούμενα  βρίσκουν μπόλι στις αισθήσεις  για να γεννηθούν. Και σήμερα κάνει κρύο  που έρχεται νοτισμένο  από τις χώρες της φωτιάς.  Το ταξίδι συνεχίζεται  κι απλώνει κάτω από το βλέμμα μου  της ζωής οδύνες  ανθρώπων ψέματα και συνήθειες.  Κυπαρίσσι πάνω από μνήμα  μπροστά στ' ανοιχτό πέλαγο του βορά στέκομαι ρουφώντας αρμύρα και γιασεμί  από τους μπαξέδες  των παιδικών στιγμών  που χάθηκαν άδικα μαζί με την αθωότητα. Φεύγει το μυαλό και χάνεται  ψάχνει να κρυφτεί  το σκοτάδι που τρυπώνει παντού  μη το βρει.  Και το ταξίδι συνεχίζεται  να συναντήσει τις όχθες του Αχέροντα  μακριές σα φίδια  ουρές από ανθρώπινες ψυχές  χαμένος χρόνος μέσα στο άπειρο της αβύσσου που αέναα γεννά ζωή. Κι εγώ πάνω στ' αγέροχα βουνά  σπαράζω κάθε που αισθάνομαι  πως το βλέμμα του αετού έχει ριζώσει στο αγνάντι του Παγγαίου  να πονάει αέναο και ακίνητο  ζωή δίχως αρχή και τέλος.  Πόσες φορές

Μια κρύα, συννεφιασμένη μέρα που καθόμουνα κοντά στην πόρτα σου περιμένοντας ακρόαση την προσυμφωνημένη ώρα, οι σκέψεις με πλημμύρισαν κι έγιναν πάλι γραφή-προάγγελος κακών μαντάτων... Πάνε χρόνια θαρρώ, που σ' άκουσα να λες... Θα επιλέξω είπες και τότε θα μ' αφήσεις.  Γιατί; Τόσο λάθος επιλογή θα είσαι εσύ;  Και πάλι γιατί; Γιατί να είσαι εσύ η λάθος επιλογή;  Κι από την άλλη αν είσαι, δε έχεις ευθύνη εσύ γι αυτό;  Και αφού πιστεύεις πως έτσι θα γίνει, γιατί δεν κάνεις κάτι;  Μοιάζει σα να προκαλείς, ένα μέλλον προαποφασισμένο.  Μοιάζει τελικά, σα να μην είναι, δική μου επιλογή.  Γιατί συχνά νομίζω πως να μ' απομακρύνεις προσπαθείς.  Κι εγώ δεν αντέχω άλλο πόνο. Δεν αντέχω, δε θέλω, δε μπορώ.  Γιατί βάρος πονάει να είμαι κι αν δεν αγαπάς δεν υπάρχω. Ναι θαρρώ πως θα είναι  απόφαση δική σου, μόνο θα μοιάζει όπως πάντα,  πως το φταίξιμο είμαι εγώ. Εξάλλου είμαι.  Δεν είμαι;

  Από την κόρη μου τεσσάρων ετών... Την πιάνω να κάνει πως μιλάει στο τηλέφωνο με κάποιον Γιάννη. Τελειώνει και κάνει πως δε με έχει δει. -Τι κάνεις εκεί; -Μιλάω στο τηλέφωνο. -Μπα! Με ποιον μιλάς; -Με το Γιάννη. -Και ποιος είναι ο Γιάννης; -Συνάδελφος από τη δουλειά καλέ μπαμπά! -Και που δουλεύεις; -Δασκάλα στο σχολείο -Και ο Γιάννης που ήταν τώρα που τον πήρες; -Στη δουλειά. -Κι εσύ γιατί δεν είσαι στη δουλειά. -Είναι Κυριακή και είμαι στο καφενείο και πίνω καφεδάκι; -Καλά, αφού είναι Κυριακή ο Γιάννης γιατί είναι στη δουλειά; -Για εκείνον είναι Δευτέρα. Το ταξίδι στο χρόνο αποδείχθηκε...

    Να παγώσω τις στιγμές  προτού η νύχτα τελειώσει  να προλάβω να σου πω  όσα η μέρα αύριο θ' ακυρώσει  θαρρώντας πως της νύχτας τα καμώματα  την έχουνε προδώσει.

Παγωμένες στιγμές της ζωής του ανθρώπου, φωτογραφίες. Απεικόνιση του χτες στοιχειώνουν το σήμερα, φωτογραφίες. Καθαρά εντυπωμένες ανεπίστρεπτες αναμνήσεις, φωτογραφίες. Που καθώς περνούν τα χρόνια, θλίψη δημιουργούν στο παρόν, φωτογραφίες. Το χτες που δε πρέπει ποτέ να κοιτάς μόνος, φωτογραφίες. Γιατί φτάνει εκείνη η ώρα που σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα με τις φωτογραφίες.

Αυτό το ουφ στο μάτι του Χ που όλο ανεβαίνει και πνίγει σιγά σιγά και την ανάσα ακόμα και καίει την καρδια και κάθε της σκέψη για σένα κι ας νομίζεις πως η καρδιά ζαβή ανίκανη να σκεφτεί δε νοιώθει εγώ πονάω κάθε στιγμή που είμαι μακριά σου μάρτυρας ότι η καρδιά αισθάνεται και κλαίει κοντά μου.

Καλό ταξίδι αγάπη μου  και πίσω μη κοιτάξεις πάλι  Κι αν βρεις εκεί την τύχη που ζητάς  για μένα μη σε νοιάξει.  Μα αν σου λείψει η αγάπη μας  μην περιμένεις, να το πεις  και γρήγορα να έρθεις  πίσω στην αγκαλιά μου. 

The shape, the feel. The smoothness and the threal. The taste the moist. The softness and choice. The moment the tongue  firstly touches the flesh  and that brown chockolate moists the mouth  and a heart bit is  the dominating sound, that is the time I miss the most  your  Capezzoli di Venere. Aaahhh...! Mi manca il tuo Capezzoli di Venere...

Με όλα αυτά που συμβαίνουν τελικά  κάτι χάλασε μέσα μου που ίσως  μόνο εσύ μπορείς να φτιάξεις.  Το ερώτημα είναι αν αγαπάς αρκετά  κι αν θέλεις αρκετά  όσα κάποτε διεκδικούσες υπό συνθήκη  ώστε να ενδιαφέρεσαι  αντί να καταστρέφεις να χτίσεις τελικά  χωρίς όρους και εγώ χωρίς συνθήκη για μια φορά. Να ξέρεις όμως  πιο εύκολα τελειώνεις από γιαπί  παρά από θεμέλιο.

Μια βροχή χρειάζεται, να μας ξεπλύνει όλους. Να καθαρίσει τους δρόμους απ' τη βρωμιά τον αέρα από τη δυσωδία. Μια βροχή χρειάζεται, να ξεπλύνει τις αδικίες. Να καθαρίσει τις υποψίες, νέα ζωή να αρχινίσει. Μια βροχή χρειάζεται για να έρθει φως καθάριο. Φως να μας φωτίσει αλλαγή να ευδοκιμήσει. Μια βροχή χρειάζεται για να μας δείξει πόσο μικροί ήμαστε μπροστά στο σύμπαν που μας περιστοιχίζει. Μια αρχή χρειάζεται να κάμουν όνειρα πάλι οι ανθρώποι έδαφος γόνιμο να μυρίσει και η αγάπη να ξανά ανθίσει. Να αγκαλιάζονται περισσότερο οι ανθρώποι, να νοιάζονται λιγότερο για όλα τ' άλλα...

Κι είναι τόσα όσα θέλω να πω, θέλω να γράψω. Ίσως γιατί αισθάνομαι πως αν αρχίσω να μιλάω φωναχτά θα με πάρουν για τρελό αφού δεν υπάρχει κανείς για να με ακούσει. Κι αφού δεν υπάρχει κανείς γράφω, κι αφού γράφω δημοσιεύω κι αφού δημοσιεύω μπορεί να μ' ακούσει κανείς. Και όντως κάποιοι διαβάζουν, δε ξέρω αν ακούν όμως. Γιατί, πολύ ησυχία έχει εδώ. Σαν να μην ακούει κανείς. Υπήρξαν μερικοί λίγοι που κάτι ψιθύρισαν μια δυο φορές αλλά και πάλι ησυχία. Κι όπου πολύ ησυχία και μοναξιά. Κι είναι τόσα όσα θέλω να πω, θέλω να γράψω. Ίσως γιατί αισθάνομαι πως αν αρχίσω να μιλάω φωναχτά θα με πάρουν για τρελό αφού δεν υπάρχει κανείς για να με ακούσει. Κι αφού δεν υπάρχει κανείς γράφω, κι αφού γράφω δημοσιεύω κι αφού δημοσιεύω μπορεί να μ' ακούσει κανείς. Και όντως κάποιοι διαβάζουν, δε ξέρω αν ακούν όμως. Γιατί, πολύ ησυχία έχει εδώ. Σαν να μην ακούει κανείς. Υπήρξαν μερικοί λίγοι που κάτι ψιθύρισαν μια δυο φορές αλλά και πάλι ησυχία. Κι όπου πολύ ησυχία και μοναξιά. Κι είναι

Το πάθος στο ξεκίνημά του υπερισχύει της λογικής. Όχι ότι η λογική δεν υπάρχει. Υπάρχει και γνωρίζεις ότι την παραβιάζεις και αυτό το κάνει πιο δύσκολο αλλά το πάθος υπερτερεί. Όμως η λογική έχει με το μέρος της τον χρόνο. Είναι καρτερική γιατί ξέρει ότι το πάθος το φθείρει ο χρόνος και οι άνθρωποι. Και έτσι όσο το πάθος σιγά σιγά αποδυναμώνεται η λογική όλο και κερδίζει έδαφος και όλο σου πιπιλάει τη σκέψη με μια κουβέντα σταθερή. "Δεν αξίζει... Σύνελθε. Άνοιξε τα μάτια σου." Κι έτσι λίγο λίγο το πάθος αρρωσταίνει και η λογική θεριεύει. Είναι τότε που εγώ μιλάω λογικά στη λογική για να εξηγήσω ότι είναι παράλογο το πάθος να χαθεί και επιμένω να υπομένω για άλλη μια ευκαιρία που είναι λογικό να δοθεί για μια ζωή έντονη γεμάτη  πάθος. Γιατί είναι οι άνθρωποι που φθείρουν το πάθος αλλά και οι ίδιοι που το συντηρούν.

"...μια ασφάλεια ότι αν σου συμβεί κάτι θα υπάρχει κάποιος να σε φροντίσει, να σου σταθεί βρε αδερφέ, αλλά ούτε και αυτό το έχεις τώρα, και μια ψυχή βρε αδερφέ να φας ένα κομμάτι ψωμί μαζί το βράδυ που γυρνάς στο σπίτι, ένα χάδι, μια αγκαλιά και αν μπορεί να σε κοιτάει και να νιώθεις γυναίκα ή ακόμα περισσότερο να βλέπεις στα μάτια του τον εαυτό σου 20 χρόνια πριν, χαλάλι που έχει και 5 κουσούρια (εξάλλου θα του τα φτιάξεις και αυτά συν το χρόνο)..." "Με τα θετικά είναι που τα χάνεις και προκειμένου να ανακαλύψεις κάτι καινούργιο και να χάσεις ενδεχομένως τον έλεγχο, ουστ από δω. Για ρίσκα είμαστε τώρα; Αλλά ερωτεύεσαι μόνο όταν χάνεις τον έλεγχο. Πρέπει να το νιώσεις καμιά φορά. Δε λέω να τα γαμήσεις όλα. Αλλά αφέσου, και όπως λέει ένας φίλος, κάτσε πάνω στο κύμα. Μη το παλεύεις, θα σε καταπιεί. Κάτσε πάνω και όταν σε βγάλει σε ακρογιάλι και πατήσεις στεριά θα δεις αν σου αρέσει και θα έχεις πάλι τον έλεγχο να κινηθείς. Και στην τελική τι είχες, τι έχασες.

Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες. Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος. Όμως τελικά φαίνεται δεν είμαι.  Ανήσυχος είμαι. Θλιμμένος όχι. Είναι που ξέρω ότι ένα αγαπημένο πρόσωπο περνάει δύσκολα. Κι είναι που πλέον αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ, δεν υπάρχει τίποτα να κάνω. Κατάσταση εκτός ελέγχου και το καράβι ακυβέρνητο. Ότι σκεφτώ, ότι και να πω λάθος είναι. Ναι είναι. Γιατί δεν υπάρχει σωστό. Καμιά φορά το μυαλό παίζει τα δικά του παιχνίδια. Δε σε ρωτάει. Απλά παίζει. Το θέμα είναι να το καταλάβεις. Αλλά κι αν το καταλάβεις τι μπορείς να κάνεις ; Η ασπιρίνη δε βοηθάει κι εγώ κάθε άλλο από ειδικός είμαι σε αυτά. Ου μπλέξεις με το μυαλό. Άτιμο πράγμα. Οι σκέψεις φεύγουν και έρχονται σα ταξιδιάρικα πουλιά τιτιβίζουν ανάμεσα στ' αφτιά σου την ώρα που όλα έδειχνα όμορφα για να φυτέψουν ένα τελώνιο που οδηγεί σε παραλογισμό και τρέλα. Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες. Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος. Όμως τελικ

"Και μένα που η αγάπη μου είναι θάλασσα?  Και δεν καίει άλλα χαϊδεύει τα βότσαλα?" Εγώ μωρό μου βότσαλο δεν είμαι.  Ήλιος είμαι και η αγάπη μου φωτιά  που απ' τη δροσιά της θάλασσας σου  ζει και συννεφιάζει .  Μη βάζεις σύννεφα στον ουρανό μας

Είναι συχνά τα ρυτιδιάσματα στην επιφάνεια της θάλασσας που βλέπω στο λόγο σου όταν δε βλέπω τα μάτια σου που προμηνύουν μπόρα και με σκιάζουν. Το φως κρύβεται και ενώ ο ήλιος κοντεύει στο απόγειο του να σταθεί γίνετε σούρουπο πυκνό θαρρείς την ώρα πριν νυχτώσει κι η θάλασσα λάδι σκοτεινό θαρρείς και θυμωμένο. Και ξάφνου, μια παχειά σταγόνα πέφτει καταμεσής στη θάλασσα σε βρίσκει στο κούτελο και σε ξυπνάει απ' τη σαγήνη του θεριού να πας να καλυφθείς πριν πέσει με μάνητα ο πρώτος κεραυνός.

Σήμερα που ξάπλωσα προσπάθησα να ονειρευτώ κι είδα ακρογιάλι όμορφο που μέσα από αυτό ξεπήδησε η μορφή σου με πρόσωπο θολό. Αυτή δεν είσαι 'συ φώναξα για να μ' ακούσεις το πρόσωπο είναι αλληνής και πήρε τη μορφή σου. Απ' το παρελθόν μου άρχεται, ήταν σαν εσένα ίδια, και όλα ξανά απ' την αρχή τα ίδια και τα ίδια. Συναίσθημα επανάληψη, το πρόσωπο χαμένο, με άλλο αντικαταστάθηκε που νόμιζα καμένο. Εκεί λοιπόν στα τάρταρα που ζουν οι αναμνήσεις αυτό το δρόμο θα διαβείς και θα με λησμονήσεις. Κι όλα θα γίνουν κάρβουνα, στάχτες κι αποκαΐδια αφού το ξύλο κάηκε κι όλα τα ροκανίδια. Κι η σχέση μας εσώθηκε στη μέση του χειμώνα εκεί που θα μ' αναζητάς στης νύχτας τον αγώνα.

Είναι τέσσερις οι πιθανότητες να συμβιβαστείς, να να συμβιβαστώ, να μη συμβιβαστεί κανείς ή και οι δυο. Το τελευταίο δε το βλέπω θεωρώ το τρίτο πιθανό να πάρουμε το δρόμο μας και έξω από 'δω. Αν όμως έτσι γίνουν μην περιμένεις πως θα 'ρθώ ακόμα κι αν ανοίξουνε θάλασσες για να διαβώ. Γιατί εδώ που φτάσαμε φταίει το εγώ και μάτωσε το σαρκίο μου να το διεκδικώ.

Την πρώτη φορά που τον πλήγωσαν τα βέλη του έρωτα ήταν μικρό παλικαράκι, αμούστακο ακόμα και άμαθο. Θα ήταν, δε θα ήταν δεκαπέντε χρονών. Γι αυτό πληγώθηκε και τόσο βαθιά. Όπως συνηθιζόταν στα αγόρια της τάξης του εκείνη τη βραδιά πήγε στην παλαίστρα. Κάθισε σε μια γωνιά και προσποιήθηκε τον άρρωστο. Δεν είχε καμιά όρεξη για ασκήσεις ούτε για αγώνες. Ένας από τους δασκάλους του εκείνη την εποχή τον παρατήρησε και κατάλαβε ότι κάτι τον απασχολούσε και αυτό δεν ήταν αρρώστια του σώματος. Ο Γιούντο ήταν ένας νεαρός ταλαντούχος Ιάπωνας από ευγενική γενιά. Ήταν για δουλειές της εταιρίας του εκείνη την εποχή στην Αθήνα και φυσικά δεν άλλαξε τις προπονητικές του συνήθειες. Η τύχη το έφερε να διαλέξει την ίδια αθλητική ομοσπονδία με εκείνον. Τον πλησίασε, το κοίταξε σκεφτικός και κάθισε δίπλα του. "Δεν έχω προπονηθώ σήμερα" είπε. "Ούτε εγώ". "Ε ναι, αφού άρρωστος". Εκείνος δεν απάντησε. Σα να μην άκουσε. "Μήπως αρρώστια σου έχει κάνει με κορίτσι

Είχαν περάσει άλλα 20 χρόνια από την τελευταία φορά που σμίξανε. Χωρίζουν βλέπεις οι άνθρωποι, ακόμα κι εκείνοι που φτιάχτηκαν για να μείνουν μαζί. Τα φέρνει η ζωή ανάποδα συχνά. Σαν χτες του φαινότανε που κατεβαίνανε μαζί την παραλιακή. Είχαν στρίψει δεξιά προς τη θάλασσα εκεί που ο δρόμος άρχιζε να απομακρύνεται. Την είχε πάει σ' έναν έρημο μόλο και εκεί πήρε το πρώτο της φιλί. Εκεί μαγεύτηκε κι εκεί ξεκίνησαν όλα ξανά. Το αυτοκίνητο, το ίδιο αυτοκίνητο ακολουθούσε, σαν από μόνο του την ίδια διαδρομή. Τίποτα δεν είχε αλλάξει από τότε. Όλα έμοιαζαν ίδια μόνο που τώρα ήταν πρωί και είχε ζέστη. Το αυτοκίνητο έφτασε στον ίδιο σημείο που είχε φτάσει πριν είκοσι χρόνια σαν από μόνο του, σχεδόν αυτόματα. Κοίταξε γύρω του, αναδεύτηκε νωχελικά και τελικά αποφάσισε να βγει στη μαρίνα. Άναψε ένα τσιγάρο και ξεκίνησε να περπατάει κατά μήκος της προβλήτας μέχρι που έφτασε στον μόλο. Σήκωσε το κεφάλι του και την είδε.  Στεκόταν όρθια στην άκρη του κυματοθραύστη και αγνάντευε το πέλ

Θα 'θελα... Τι;  Τίποτα... Σίγουρα; Όχι. Τι όχι; Ε... Δηλαδή ναι. Καλά. Τι καλά. Καλά! Έτσι απλά; Ναι έτσι απλά. Ε είσαι αναίσθητος! Τι;! Τίποτα. Πως τίποτα; Είπες ότι είμαι αναίσθητος! Ε αφού το άκουσες γιατί ρωτάς; Άργησα να το χωνέψω. Ωραία. Τι ωραία; Ωραία! Καλά. Τι καλά!!! Που το βλέπεις το καλά;;; ... Δε μου λες τρελάθηκες; Ναι, βγάλε με και τρελή από πάνω! Θέλεις να μου πεις τι συμβαίνει;  Τίποτα. Ε πως τίποτα; Έλα τώρα πες μου. Όχι. Αφού σ' αγαπάω. Όχι. Τι όχι. Δε με αγαπάς.  Γιατί; Γιατί άμα μ' αγαπούσες...  Ναι;... Θα μου έδινες αυτό που δεν έχω; Τι είναι αυτό;  Δεν ξέρω.  ...; Δηλαδή ξέρω... ... Τέλος πάντων. Καληνύχτα!   Έτσι απλά; Ναι έτσι απλά.  Όπως επιθυμείς. Καληνύχτα. ... ... Γουρούνι! !

Μια σταγόνα ελευθερώθηκε από το σύννεφο και ξανοίχτηκε τρεχαντηράκι του ουρανού να οργώσει τη γη. Στη αρχή κρύωνε και ρυτίδιασε, μετά πάγωσε κι έγινε χιόνι χορευτής που φλέρταρε με τον αγέρα για να προσγειωθεί απαλά στη στέγη ενός σπιτιού. Εκεί έγινε πάλι σταγόνα, γλίστρησε στο λούκι πήρε χρώμα κι αγκάλιασε το χώμα. Περπάτησε λιγάκι, ώσπου σπηλιά συνάντησε και μπήκε να ξαποστάσει. Από εκεί σκαρφάλωσε μέσα στον κορμό μιας ελιάς και πάλι αέρας έγινε στο σύννεφο ανέβηκε ξανά. Στην πραγματικότητα δεν πεθαίνουμε ποτέ. Απλά αλλάζουμε. Καταστάσεις, σύνθεση, ενεργειακό επίπεδο. Δε πεθαίνουμε ποτέ. Μεταλλασσόμαστε. Η αλλαγή είναι όμως επώδυνη. Τόσο, που διαγράφει τις μνήμες. Κι αν σκέφτεσαι να με ρωτήσεις τι έχω στο μυαλό μου θα σου πω, πως από τότε που την γνώρισα, δε ξέρω τίποτα, ούτε καταλαβαίνω. Ξέρει εκείνη για μένα. Αυτό όμως θα είναι μια άλλη ιστορία για όταν έρθει η ώρα της. Προβλέπω πως τίτλος θα 'ναι "Η σταγόνα που ξεχείλισε,,, ξανά" ή κάπως έτσι.

Welcome to the desert of the real, The most crowded of all, Yet deserted you are, Feeling left alone.

Είναι το πανάκι μου μέρες ανοιγμένο και η ρώτα μου πρίμα στον καιρό  να φέρει την βαρκούλα μου εκεί που καρτερώ. Μα είναι η θάλασσα μπουνάτσα και το πανάκι χαλαρό γιατί κάποιος θαρρείς έκλεψε τον άνεμο που ζητώ. Θυμάμαι σαν τώρα να 'τανε πριν έξι μήνες θα 'τανε θωρώ, που όρτσα ταξίδευα κόντρα την όστρια να σε βρω.  Στον Άγιο προσευχήθηκα μια τραμουντάνα να φυσήξει  να μπω στο λιμανάκι σου προτού ο ήλιος καταλήξει.  

Στοίχος μου ο πόνος,  πεντάγραμμο ο χρόνος  και το σαράκι τρώει  απ' την ψυχή μου.  Σκορπιζόμαστε σε αποχρώσεις γκρίζες με την επίγνωση του όνειρου που δε ποτίσαμε φροντίζοντας τον εγωισμό μας.  Μόνο που ο χρόνος δε νικιέται και το πεντάγραμμο τελειώνει  και μαζί με το εγώ θα πεθάνει και το όνειρο.

Γυάλινη γέφυρα μας χωρίζει με ραγισμένο το γυαλί  από το τελευταίο διάβα μου. Αν θέλεις να με συναντίσεις θα πρέπει να ρισκάρεις, να πατήσεις στο κενό. Ότι κι αν νομίζεις η αλήθεια με το χρόνο ξεφτάει καθώς όλα αλλιώνονται και όλα καταρρέουν για να μπορέσεις εύκολα να τα αντιληφθείς.  Πριν κάποιους μήνες η αλήθεια δε χωρούσε στο μυαλό σου τώρα βολεύεται ότι τις έχει απομείνει. Φρόντισε την για να ζήσει.

Μη χάσεις το sex appeal σου! Σε παρακαλώ! Γιατί αν το χάσεις και αυτό... Χαθήκαμε. Κι εγώ δε θέλω να χαθούμε! Γιατί σ' αγαπώ! This is what I call a mind fuck! If these lines above were to be translated in LISP * That would be the CDR of the CDRs. The perfect tailed recursion. ** And that my friends will always be the difference between human intelligence and artificial intelligence! Human intelligence adds a touch of romance, humor and appeal in multiple dimensions above beauty! * LISP is a 3rd generation artificial intelligence programming language ** I know this is probably impossible to follow if you are not an IT gig, but who said IT nerds can't write poetry? A tailed recursion is a beautiful infinite loop like a fractal to infinity.

Τους ξύπνησαν τα ποδοβολητά των ζώων που έτρεχαν από το βουνό με κατεύθυνση το κέντρο του δάσους. Ο πρίγκιπας παρατηρούσε το φαινόμενο με απορία όταν ένα ελάφι στάθηκε μπροστά του και του μίλησε. "Εσύ είσαι ο θλιμμένος πρίγκιπας ο άρχοντας του τόπου;" "Ναι." "Πρίγκιπα μου βοήθησε τα πλάσματα του Δάσους. Εκεί στο βουνό πάνω από το δάσος, ένα πλάσμα σκοτεινό γεμάτο μίσος και κακία εξαπέλυσε ένα ξόρκι φοβερό!" είπε το ελάφι με μάτια γουρλωμένα από ένταση και αγωνία. "Δηλαδή;" "Όλη μέρα ουρλιάζει και οδύρεται και όπου ταξιδεύουν οι κραυγές της η φύση μαραίνεται και το μυαλό των ζωντανών τρελαίνεται. Μόνο τη νύχτα σιωπά!" "Ε ας πάτε πιο μακρυά, δε γίνεται;" "Άρχοντα μου το ξόρκι που εξαπέλυσε κάνει τα μαύρα αυτά τα ουρλιαχτά να ταξιδεύουν πιο μακριά και κάθε μέρα που περνάει το ξόρκι δυναμώνει και οι φωνές απλώνονται πιο πέρα. Η βόρεια πλευρά του δάσους έχει κιόλας μαραθεί. Υπέκυψε στο σκοτάδι. Αν αυτό συνε

Το τι μπορείς το ξέρω όμως εκεί που το εγώ σου το καθοδηγεί το τέλος δε θα είναι αρχή και ο πρίγκιπας θα μπήξει το σπαθί στα στήθη της μάγισσας και θα ξαναγεννηθεί. (το πρόβλημα μου είναι ότι υπάρχει μια γυναίκα που, θέλει ή κιόλας το κάνει, να διαβάζει στο εγγόνι της την ιστορία.. Ε δεν κάνει να δώσω τέτοιο τέλος σε ένα παραμύθι.)

Σου εύχομαι καλημέρες να φωτίζουν τη ζωή σου από εδώ και πέρα, γιατί εγώ σκοτάδι ήμουνα  φαίνεται κι ας ήμουν επιλογή δεύτερη πάντα στην πολύξερη ψυχή σου. Αποχωρώ γιατί δε με χρειάζεσαι ότι κι αν πιστεύεις εγώ τελείωσα να δώσω αυτό που ζητάς και δεν το ξέρεις δε γνωρίζω πως μόνο να μη υποφέρεις  απέτυχα να σου χαρίσω και το τέλος ίσως χαθείς... ξανά.

Το σούρουπο που πλησίαζε χαϊδευότανε με τους ήχους κάποιου μπεντίρ που ακουγόταν στο βάθος. Ο πρίγκιπας καθόταν στην βεράντα της κρεβατοκάμαρας του και προσπαθούσε ν' αφουγκραστεί το δείλι. Ο ήλιος έδυε στη Μέκκα και η πόλη μπροστά του έσβηνε σιγά-σιγά τους ήχους τις ημέρας, ενώ το μαγεμένο δάσος δίπλα από τα τείχη παρέδιδε την ημέρα στις οσμές τις νύχτας. Και έτσι οι φωνές των μικροπωλητών και οι μυρωδιές του παστουρμά και του σουτζουκιού δίναν τη θέση τους στη φρεσκάδα της φυλλωσιάς και το τραγούδι των γρύλων.  Μόνο το μπεντίρ φαινόταν αφύσικο μα τόσο ταιριαστό. Μουσική υπόκρουση στο γρυλοτράγουδο.  Κι όμως, όσο κι αν τ' ακούσματα ήταν τόσο ταιριαστά στα πριγκιπικά αφτιά οι αιτίες του ήταν απεχθείς και ανυπόφορες. Ο πρίγκιπας είχε μεγαλώσει και οι γιορτές που οργάνωνε ο πατέρας του προσπαθώντας να τον προξενέψει γι άλλη μια φορά του ήταν αδιάφορες και απόμακρες. Σήμερα δε ταξίδευε στη συνηθισμένη θλίψη του. Το επίκεντρο της σκέψης του ήταν δυο μάτια. Δυο μάτια τόσ

- Εσύ θα ζηλεύεις μετά... - Σημασία έχει αν ζηλεύεις εσύ. - Εγώ όχι. Εγώ δε ζηλεύω ποτέ! - Θα ζηλέψεις. - ... - Και δεν έχει σημασία τόσο που θα ζηλέψεις. Σημασία έχει που θα πονέσεις. - ... ; - Και θα πονέσεις πολύ. - ... - Βλέπεις καμιά φορά, η λεοπάρδαλη κυνηγάει στο σκοτάδι... - Τι; - Τίποτα. - Τι λες; - Θα δεις.