Ο Δράκος (Draft)

Την πρώτη φορά που τον πλήγωσαν τα βέλη του έρωτα ήταν μικρό παλικαράκι, αμούστακο ακόμα και άμαθο. Θα ήταν, δε θα ήταν δεκαπέντε χρονών. Γι αυτό πληγώθηκε και τόσο βαθιά.

Όπως συνηθιζόταν στα αγόρια της τάξης του εκείνη τη βραδιά πήγε στην παλαίστρα. Κάθισε σε μια γωνιά και προσποιήθηκε τον άρρωστο. Δεν είχε καμιά όρεξη για ασκήσεις ούτε για αγώνες. Ένας από τους δασκάλους του εκείνη την εποχή τον παρατήρησε και κατάλαβε ότι κάτι τον απασχολούσε και αυτό δεν ήταν αρρώστια του σώματος.

Ο Γιούντο ήταν ένας νεαρός ταλαντούχος Ιάπωνας από ευγενική γενιά. Ήταν για δουλειές της εταιρίας του εκείνη την εποχή στην Αθήνα και φυσικά δεν άλλαξε τις προπονητικές του συνήθειες. Η τύχη το έφερε να διαλέξει την ίδια αθλητική ομοσπονδία με εκείνον.

Τον πλησίασε, το κοίταξε σκεφτικός και κάθισε δίπλα του. "Δεν έχω προπονηθώ σήμερα" είπε. "Ούτε εγώ". "Ε ναι, αφού άρρωστος". Εκείνος δεν απάντησε. Σα να μην άκουσε. "Μήπως αρρώστια σου έχει κάνει με κορίτσι;" Εκείνος κοκκίνιζε. Εκείνη την εποχή κοκκίνιζε πολύ και εύκολα. Τι λέω, σχεδόν πάντα είχε κόκκινα μάγουλα. Απλά τώρα κοκκίνισε ολόκληρος! Κοίταξε τον Γιούντο δειλά. "Γιούντο καταλαβαίνει" του είπε. "Έχω περάσει κι εγώ δύσκολα. Τανάκα, μπαμπάς Γιούντο δεν ενέκρινε κοπέλα Γιούντο." "Ε και; Γιατί δεν την πήρες έτσι κι αλλιώς;" "Ιαπωνία όχι όπως εδώ. Μπαμπάς Τανάκα δεύτερος σογκούν του αυτοκράτορα. Μεγάλη ατίμωση αν Γιούντο δεν υπακούσει επιθυμία Τανάκα." "Και τι έκανες;" "Έφυγα για να είμαι μακριά" "Και πως αντέχεις;" "Α τεχνική Ζεν". "Τι είναι αυτό;" "Τεχνική Ζεν. Αφού κάνουμε Ζεν μαζί. Δεν ξέρει;" "Δεν μου έχεις μάθει καμιά τεχνική που να κάνει τον πόνο της ψυχής υποφερτό" είπε ο νέος με τα μάτια του να εκδηλώνουν για πρώτη φορά ενδιαφέρον εκείνο το απόγευμα. "Α είναι 5ο επίπεδο Ζεν" "Θα μου τη δείξεις;" "Εσύ 1ο επίπεδο. Επικίνδυνο!" "Γιατί; Το πολύ πολύ να μην πετύχει" "Επικίνδυνο γιατί έχει ουσίες...".

Το ίδιο βράδυ στο σπίτι του Γιούντο καθίσανε μπροστά στα εντυπωσιακά κατάνα, στο τραπεζάκι τελετουργιών. Ο Γιούντο απίθωσε κάποια μπουκαλάκια δίπλα του ένα πινέλο καλλιτεχνικής ιερογλυφικής καθώς και ένα κομμάτι λευκό χαρτί και ένα σεπούκου κατάνα και ξεκίνησε την ιεροτελεστία του τσαγιού. Αφού ήπιαν την πρώτη γουλιά, Ξεκίνησαν διαλογισμό. Μισή ώρα μετά, σαν υπνωτισμένος, πήρε το πινέλο και άρχισε να ανακατεύει τα υγρά στα μπουκαλάκια ψέλνοντας μουρμουριστά στη γλώσσα του. Ύστερα ακούμπησε το πινέλο δίπλα του και είπε. "Αυτή είναι η τεχνική των αισθήσεων και παραισθήσεων. Πρέπει να μη χάσεις τις αισθήσεις σου πριν δεις τον δράκο. Όταν τον δεις φύγε πριν σε κάψει η ανάσα του. Ακούς; Πρέπει να φύγεις γιατί αν ο δράκος σε μυριστεί τελείωσες! Καταλαβαίνει;" Έγνεψε ναι. "Πες μου καταλαβαίνει;" "Χάϊ!" φώναξε εκείνος.

Τότε με μια απότομη κίνηση ο Ιάπωνας από οκλαδόν βρέθηκε γονυπετής ενώ κατά τη διάρκεια της μετάβασης από τη μία θέση στην άλλη φέρει το σεπούκου κατάνα στο πλάι του και είχε ξεθηκαρώσει το σπαθί. Με ευλάβεια το ακούμπησε στο τραπέζι ιεροτελεστίας και έπλυνε την κοντή λάμα του με τσάι μουρμουρίζοντας. Στη συνέχεια ανακάτεψε ξανά τα μπουκαλάκια με το πινέλο και άλοιψε το χαρτί με το αναμειγμένο διάφανο υγρό μέχρι που γυάλιζε όλη η επιφάνειά του.

"Δώσε μου χέρι σου" πρόσταξε. Το έπιασε και το κράτησε τεντωμένο δυνατά τόσο που δεν μπορούσε να κουνηθεί. Με το άλλο χέρι πήρε το κατάνα και σκάλισε με την άκρη της λάμας μια επιδερμική γραφή.

Αμέσως μετά, πριν προλάβει να τρέξει το αίμα ακούμπησε το βρεμένο χαρτί επάνω στην πληγή. Ο πόνος ήταν συγκλονιστικός, τόσο που ένοιωσε να χάνει τις αισθήσεις του. "Όχι Ταμασι-σαν. Δε πρέπει να φύγεις πριν τον δράκο αλλά μόλις τον δεις." Συνήλθε. Άρχισε να βλέπει οράματα, για μια στιγμή νόμισε πως είδε και εκείνη. Μετά πόνος, βαθύς πόνος. Σα να έβγαινε από τα βάθη της ψυχής του και πιο πέρα. Και τότε τον είδε. Μεγάλος, τραχύς, φολιδωτός με τεράστια ρουθούνια που έβγαζαν καπνούς. Κοίταξε από την μια, κοίταξε από την άλλη και πριν προλάβει να τον δει, εκείνος έφυγε. Σωριάστηκε αναίσθητος μπροστά στο τραπέζι.

Την άλλη μέρα κατατάχτηκε σε μια ομάδα κρούσης. Σε δυο βδομάδες έφυγε για τον βορά. Ήταν άλλος άνθρωπος πια. Ξέκοψε από το παρελθόν, ανάπαυσε την ψυχή του και έφυγε για νέους ατραπούς βάζοντας ότι τον βασάνιζε πίσω του.

Ο Γιούντο φεύγοντας του χάρισε τα μπουκαλάκια και το κατάνα και τον συμβούλεψε να μη φλερτάρει συχνά με τον δράκο μην τυχόν και αποφασίσει να αναμετρηθεί μαζί του. Είχε δίκιο. Μια φορά ακόμα έκανε την ιεροτελεστία και σχεδόν την τελευταία στιγμή έφυγε. Καθυστέρησε για λίγο φλερτάροντας με την ιδέα να αφήσει τον δράκο να τον πάρει.

Πέρασαν χρόνια από τότε. Για κάποιο λόγο σήμερα, η ιδέα να φλερτάρει με τον Δράκο έγινε ξανά ελκυστική.