Σταγόνα

Μια σταγόνα ελευθερώθηκε από το σύννεφο και ξανοίχτηκε τρεχαντηράκι του ουρανού να οργώσει τη γη. Στη αρχή κρύωνε και ρυτίδιασε, μετά πάγωσε κι έγινε χιόνι χορευτής που φλέρταρε με τον αγέρα για να προσγειωθεί απαλά στη στέγη ενός σπιτιού. Εκεί έγινε πάλι σταγόνα, γλίστρησε στο λούκι πήρε χρώμα κι αγκάλιασε το χώμα. Περπάτησε λιγάκι, ώσπου σπηλιά συνάντησε και μπήκε να ξαποστάσει. Από εκεί σκαρφάλωσε μέσα στον κορμό μιας ελιάς και πάλι αέρας έγινε στο σύννεφο ανέβηκε ξανά.

Στην πραγματικότητα δεν πεθαίνουμε ποτέ. Απλά αλλάζουμε. Καταστάσεις, σύνθεση, ενεργειακό επίπεδο. Δε πεθαίνουμε ποτέ. Μεταλλασσόμαστε. Η αλλαγή είναι όμως επώδυνη. Τόσο, που διαγράφει τις μνήμες.

Κι αν σκέφτεσαι να με ρωτήσεις τι έχω στο μυαλό μου θα σου πω, πως από τότε που την γνώρισα, δε ξέρω τίποτα, ούτε καταλαβαίνω. Ξέρει εκείνη για μένα. Αυτό όμως θα είναι μια άλλη ιστορία για όταν έρθει η ώρα της. Προβλέπω πως τίτλος θα 'ναι "Η σταγόνα που ξεχείλισε,,, ξανά" ή κάπως έτσι.