Πίεση ή Κατάθλιψη;

Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες.

Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος.

Όμως τελικά φαίνεται δεν είμαι. 

Ανήσυχος είμαι. Θλιμμένος όχι.

Είναι που ξέρω ότι ένα αγαπημένο πρόσωπο περνάει δύσκολα. Κι είναι που πλέον αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ, δεν υπάρχει τίποτα να κάνω. Κατάσταση εκτός ελέγχου και το καράβι ακυβέρνητο. Ότι σκεφτώ, ότι και να πω λάθος είναι. Ναι είναι. Γιατί δεν υπάρχει σωστό.

Καμιά φορά το μυαλό παίζει τα δικά του παιχνίδια. Δε σε ρωτάει. Απλά παίζει. Το θέμα είναι να το καταλάβεις. Αλλά κι αν το καταλάβεις τι μπορείς να κάνεις; Η ασπιρίνη δε βοηθάει κι εγώ κάθε άλλο από ειδικός είμαι σε αυτά. Ου μπλέξεις με το μυαλό. Άτιμο πράγμα. Οι σκέψεις φεύγουν και έρχονται σα ταξιδιάρικα πουλιά τιτιβίζουν ανάμεσα στ' αφτιά σου την ώρα που όλα έδειχνα όμορφα για να φυτέψουν ένα τελώνιο που οδηγεί σε παραλογισμό και τρέλα.

Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες.

Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος.

Όμως τελικά φαίνεται δεν είμαι. 

Κουρασμένος είμαι. Θλιμμένος όχι. 

Γιατί η ζωή δε βγαίνει πάντα έτσι όπως τη θέλουμε. Για άλλους δικαιότερα και γι άλλους όχι. Το να σκέφτεσαι άλλους που περνάν χειρότερα μπορεί να βοηθήσει μα όχι να λύσει το πρόβλημα. Το να το αντιλαμβάνεσαι αυτό και να αισθάνεσαι τύψεις μπορεί να σημαίνει ότι είσαι καλύτερος απ' όσο πίστευα, αλλά οδηγεί σε ατραπούς παρανόησης κι ασχήμιας. Έχουν προβλήματα οι άνθρωποι. Άλλος μεγάλα άλλος μικρότερα. Είναι κυρίως θέμα οπτικής γωνίας. Για τον καθένα το πρόβλημα του είναι το πρόβλημά του μέχρι να συναντήσει ένα μεγαλύτερο. Άλλος θρηνεί έναν χαμένο έρωτα και άλλος θρηνεί ένα θάνατο. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Κι εσύ έτσι είσαι. (σε μένα μιλάω αν θες). Αν αποδεχθείς τον εαυτό σου θα αποδεχθείς και τους άλλους. Θα επιβιώσεις στην αγέλη. Διαφορετικά πάρε το δρόμο σου. Μη τρελαίνεσαι και μη επιτίθεσαι. Δεν υπάρχει φυλακή, ούτε και φύλακες. Όλα είναι στο μυαλό σου. Εσύ είσαι ο δεσμώτης, εσύ και ο φυλακισμένος.

Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες.

Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος.

Όμως τελικά φαίνεται δεν είμαι. 

Απελπισμένος ίσως. Θλιμμένος όχι. 

Κάτι είναι κι αυτό... γιατί ο άνθρωπος ζώο της αγέλης είναι. Δε του ταιριάζει η μοναξιά. Ούτε σε μένα. Ούτε σε σένα. Ναι σε σένα! Που κάνεις πως δεν ακούς και θαρρείς πως δεν έχεις ανάγκη άλλον κανένα. Η αγάπη δεν είναι συνθήκη, ούτε συναλλαγή. Δεν είναι τυποποιημένο προϊόν. Δε πωλείτε στο ράφι. Δεν έχει προδιαγραφές. Ανάγωγο συναίσθημα είναι και δε σε ρωτάει. Μπουκάρει μέσα κι όποιον πάρει ο χάρος. Δε φυλακίζεται, δε μπαίνει σε καλούπια. Εκείνη φυλακίζει και εκείνη σε ορίζει αν είσαι άνθρωπος κι ακόμα νιώθεις. Όσο κι αν προσπαθήσεις να την κουμαντάρεις τόσο περισσότερο θα σε πονέσει. Και το κυριότερο δεν αφορά μόνο εσένα. Κι αυτό συμβαίνει μόνο στην αγέλη.

Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες.

Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος.

Όμως τελικά φαίνεται δεν είμαι. 

Προβληματισμένος είμαι. Θλιμμένος όχι.