Σιωπή! Σσσσσς

Άνοιξη είναι θαρρώ
που μπαίνουν μέσα σου
ζόρικα τελώνια
κι αλλάζεις
κι επιτίθεσαι
αυτούς
που σ' αγαπούν πιότερο
δε γνωρίζεις
ψάχνεις λόγο
και λόγο βρίσκεις
κι ας μην υπάρχει
εσύ νύχια οπλίζεις
να βγάλεις το μάτι
αυτού που με το βλέμμα του
σε χάιδεψε στοργικά
κι όταν τελέψεις
κοιτάς το πρόσωπο
το πληγιασμένο
σαν τίποτα, τίποτα
να έχει αλλάξει.

Εκείνος σαστισμένος
πιάνει τις πληγές
να βρει τις αιτίες
που το αίμα στάζει
κοιτάζει στον καθρέφτη
το τέρας να βρει
έναν σακάτη αντικρίζει
που το παραμορφωμένο πρόσωπο
ο φόβος του απροσδόκιτου
στα δύο σκίζει
και σα θαρρέψει
να σε θωρίσει
τα δαιμόνια σου
έχουν λακίσει
κι εσύ δεν έχεις
τίποτα καταλάβει, ούτε
πόσο πόνο έχεις προξενήσει
τόσο που ανοίγει το στόμα του
μα  χάνεται η λαλιά
στη διαδρομή απ' το μυαλό
την καρδιά εξοστρακίζει
και βγαίνει...
μόνο σιωπή.