Μπερδέματα (Μέρος 1)

- Αφού ξέρεις πως είναι οι άνθρωποι βρε Γιώργο!
- Ξέρω;
- Εγωιστές! Μη κάνεις το χαζό!
- Ααα! Ναι. Ξέρω. Λοιπόν;
- Ε να, πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα...
- ...
- Με παρακολουθείς;
- Ε; Ναι, ναι! Συνέχισε.
- Όχι άμα βαριέσαι να μου το πεις!
- Όχι βρε παιδάκι μου. Σκέπτομαι αυτά που μου λες. Συνέχισε.
- Α!
- Ου! Συνέχισε!
- Λοιπόν... Τι έλεγα; Ε να είδες τι μου κάνεις τώρα;
- Τι σου κάνω ρε φίλε; Μόνος σου τα κάνεις. Βρε μήπως έχει δίκιο και είσαι όντως παρανοϊκός;
- Ε τώρα τι θέλεις; Να τσακωθούμε και μεταξύ μας;
- Λοιπόν έλεγες... πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα...
- Αν ναι. Λοιπόν, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα...
- Ναι;
- Ο άλλος τον ξέχασε!
- Τι;
- Τον ξέχασε σου λέω.
- Τι εννοείς;
- Ε να, δε λέει ο λαός μάτια που δε βλέπονται...
- Ναι...
- Ε δε του μιλούσε για τόσο καιρό που τελικά τον ξέχασε.
- Ας το καλό!
- Όπως σε βλέπω και με βλέπεις.
- Σώθηκε δηλαδή ο άνθρωπος!
- Ναι!
- Και ο άλλος;
- Ο άλλος δεν τον ξέχασε ποτέ.

(Συνεχίζεται...)

- Σώθηκε δηλαδή ο άνθρωπος.
- Αυτός ναι.
- Γιατί ο άλλος;
- Ο άλλος δεν τον ξέχασε ποτέ.