Μπερδέματα (Μέρος 2)

Κοίταξαν και οι δύο βαθυστόχαστα τις μπύρες στη μπάρα. Πήραν ταυτόχρονα τα ποτήρια και τα αδειάσανε μονορούφι χωρίς να τσουγκρίσουν. Ο Γιώργος έγνεψε στον μπάρμαν να φέρει άλλες δύο ξανθιές. Τα μπυράκια ήρθαν ήπιαν μια γουλιά ο καθένας και συνέχισαν.

- Λοιπόν;
- Τι λοιπόν;
- Και τι έγινε μετά;
- Α, αυτό ήταν.
- Τι;
- Τελείωσε η ιστορία.
- Βρε τον φουκαρά...
- Ποιόν;
- Αυτόν που δε ξέχασε.
- Ναι. Κόλαση έγινε η ζωή του.
- Κι ύστερα σου λένε πως η αγάπη είναι ωραίο πράγμα.
- Έλα μου που συμβαίνει.
- Την αφήνουμε φίλε. Δε συμβαίνει. Την αφήνουμε να συμβεί. Βλέπεις εμένα να μου συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Μόνο εσύ τη πατάς.
- Μμμμ. Ξεχνάς εσύ στα νιάτα σου.
- Στα νιάτα μου φίλε. Μεγάλωσα πια.
- Εγώ πάλι όχι. Ούτε εσύ μεγάλωσες. Απλά κρύφτηκες. Κουράστηκες να πληγώνεσαι. Έβαλες μυαλό. Εγώ όχι και αυτό πληρώνω τώρα.
- Ναι αλλά δεν είναι εγωισμοί και στην δική σου την περίπτωση.
- ...
- ...
- Δεν είναι ακριβώς έτσι.
- Πως είναι δηλαδή;
- Εγώ δεν κάνω μούτρα βρε Γιώργο!
- Τι κάνεις δηλαδή; Αφού δε της μιλάς.
- Δεν είναι από εγωισμό.
- Αλλά;
- Μα καλά ξέχασες τι μου είπε;
- Όχι βέβαια! Και έχεις απόλυτο δίκιο και καλά κάνεις. Μαζί σου! Σε ξευτέλισε! Καλά θα κάνεις να μη της μιλήσεις ποτέ. Θέμα αξιοπρέπειας είναι. Αλλά και η αξιοπρέπεια εγωισμός δεν είναι. Υγιής, δε λέω. Αλλά εγωισμός. Για σκέψου το...;
- ...
- Λοιπόν;
- Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει υγιής εγωισμός. Όταν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει χώρος για εγωισμό. Δίκιο ή άδικο.
- Όπα μεγάλε. Πολύ Χριστούλης μας το παίζεις.
- Έτσι αισθάνομαι βρε Γιώργο. Ψέματα θα σου πω; Εξάλλου πια αξιοπρέπεια; Πάει αυτή. Μήπως είναι η πρώτη φορά που με ξευτελίζει; Απλά αυτή τη φορά ξέφυγε. Μ' έκανε κουρέλι και τα κουρέλια δε μιλάνε.
- Οκ μεγάλε. Ίσως είναι ο πιο ποιητικός ορισμός του εγωισμού που έχω ακούσει ποτέ αλλά και πάλι.
- Ώχου βρε Γιώργο. Δε καταλαβαίνεις τίποτα. Ντουβάρι είσαι πια.
- Α για κάτσε καλά. Δε θα τσακωθούμε εμείς για την @%^&*
- Όπα, όπα. Δε σου φταίει σε τίποτα η κοπέλα!
- Σιγά μωρέ που στη θίξαμε κιόλας! Και βέβαια μου φταίει. Κοίτα πως μου κατάντησε το φιλαράκι μου!
- Είσαι καλός φίλος. Αδερφός. Αλλά δε κατάλαβες.
- Τι να καταλάβω;
- Δεν είναι που δε της μιλάω επειδή προσπαθώ να διατηρήσω όση αξιοπρέπεια μου έχει μείνει ή κάνω πείσματα.
- Αλλά;
- Από την πρώτη στιγμή προσπαθώ να της μιλήσω.
- Και;
- Δε τα καταφέρνω!
- Τι κωλώνεις;
- Τι λες βρε; Για τέτοιο μ' έχεις.
- Όχι, αλλά είπα.
- Να μη λες!
- Καλά. Θα μου πεις;
- Ε να. Κάθε που πάω να ανοίξω το στόμα μου κι ενώ έχω σκεφτεί τι να τις πω...
- Ναι...;
- Δε βγαίνει τίποτα.
- Τι εννοείς.
- Προσωρινή μουγγαίνομαι; Δε ξέρω πως να το πω.
- Δηλαδή τι αισθάνεσαι, τι σκέπτεσαι εκείνη την ώρα;
- Σκέπτομαι τα λόγια της και την ιδέα που έχει εκείνη για μένα.
- Και...;
- Ε μόλις τα σκεφτώ αυτά σκέφτομαι ότι δεν έχω τίποτα να πω με έναν άνθρωπο που σκέπτεται έτσι για μένα. Τίποτα. Και τότε τα λόγια χάνονται. Πνίγονται μέσα μου.
- Ε καλά ρε φίλε. Πάνω στα νεύρα τα είπε.
- Όχι ρε Γιώργο. Νεύρα μία, δίκιο την άλλη, νεύρα δυο και τρεις φορές τα έχει πει τόσες φορές. Απλά αυτή τη φορά είπε πολύ βαριές κουβέντες. Να σου ξεφύγουν μια το καταλαβαίνω, αλλά ακόμα και έτσι, λες μια συγνώμη, λες πως είχες νεύρα και πάνω στα νεύρα σου είπες και κάτι παραπάνω. Αλλά αυτά που είπε δε τα λες. Αν αγαπάς τον άλλον δεν τα λες κι αν τα πιστεύεις τότε δεν έχεις δουλειά μαζί του. Όλες οι περιπτώσεις την ίδια κατάληξη έχουν.
- Ποια;
- Δεν υπάρχει αγάπη. Μπορεί να είναι ερωτευμένη, μπορεί να είναι πεισματάρα, αλλά ότι και αν είναι, αν υπάρχει αγάπη δε τα λες. Ποτέ!
- Τόσο πολύ την αγάπησες λοιπόν.
- Ναι
- Και τι σκέπτεσαι να κάνεις; Θα της μιλήσεις;
- Θέλω, αλλά πως να μιλήσω σε έναν άνθρωπο που σκέπτεται και εκφράζεται έτσι για μένα και μάλιστα κατά συρροή και εξακολούθηση και από το τίποτα; Τι νόημα έχει στην τελική; Όλες τις άλλες φορές που μίλησα άλλαξε τίποτα; Να παρατείνω το μαρτύριο δηλαδή; Εξάλλου δε μπορώ! Αλήθεια σου λέω.
- Τι εννοείς;
- Δε σου είπα; Ανοίγω το στόμα και δε βγαίνει άχνα. Αλήθεια προσπαθώ και μετά μου έρχονται τα λόγια της και τίποτα.
- Εκείνη τι κάνει;
- Μου στέλνει μηνύματα.
- Και τι της απαντάς;
- Τίποτα.
- Ούτε έτσι σου βγαίνει δηλαδή.
- Και τι σου γράφει;
- Μου στέλνει χαριτομενιές. Σαν να μην έγινε τίποτα. Δεν έχει καταλάβει πόσο μου έχει στοιχίσει αυτή η κατάσταση. Μονίμως πιστεύει ότι είναι το θύμα σε όλο αυτό και από αυτό ορμόμενη θεωρεί ότι έχει κάθε δικαίωμα να προβάλει τον άλλον. Ότι και να κάνει εκείνη είναι δικαιολογημένο. Είμαι σίγουρος ότι πιστεύει ότι κάνω πείσματα και δε τις μιλάω. Ίσως πιστεύει και χειρότερα. Εδώ πιστεύει, ξέρεις αυτά που σου είπα, ποιος ξέρει τι πιστεύει τώρα.
- Και τι θα κάνεις;
- Ε δεν έχω και πολλές επιλογές. Μόνο ελπίδα.
- Τι ελπίζεις;
- ...
- ...
- Δεν είμαι σίγουρος...

- Πες να το συζητήσουμε.
- Θα ήθελα να πιστεύω ότι θα μου στείλει κάτι ουσιαστικό...
- ...
- ή ότι θα την ξεχάσω.
- Τι πιστεύεις εσύ ότι θα γίνει;
- Τίποτα από τα δυο.
-...
- Θα με ξεχάσει εκείνη.
- Κι εσύ θα βασανίζεσαι για πάντα σαν την ιστορία που μου είπες.
- Ναι.
- Τότε τι τα λέμε; Ας πιούμε καλύτερα.
- Εμ έλα μου που δε τα λέμε...
- Τι κάνουμε τότε;
- Τα γράφω Γιώργο. Τα γράφω εδώ στο blog.
- Γιατί βρε φίλε; Τι νόημα έχει;
- Έχει. Είναι η αλήθεια.
- Ε και;
- Έχει σημασία για μένα. Για την ψυχή μου. Αφού δε μπορώ να τα πω, τα γράφω σε μένα, σε σένα. Πρώτη φορά. Τα γράφω σε όλους. Τα έδιωξα από μέσα μου. Να πάνε στον καιρό, να γίνουν άνεμος.
- Γεια μας.
- Γεια μας.