Θα προσεύχομαι να πετάξεις.


Είσαι γυναίκα πια!
Δε μπορώ να σε χαϊδεύω άλλο.
Εξάλλου δε το αντέχεις.
Και αφού είναι έτσι...
Άνοιξε τα φτερά σου.
Κι εγώ που σ' αγαπώ,
θα προσεύχομαι να πετάξεις.

Shields off.
Nothing else I can do.
You have what you want.
No pressure anymore. 
Now, you can be free...
At least free of me.
Μay the sky be the limit,
and your sales full of wind.

Μόνο να μη φοβάσαι...



https://poeticpoems.wordpress.com/2014/07/12/it-hurts-so-much/#respond 




Ίσως η ευχή που θα 'θελα να δώσω στα παιδιά μου αν τώρα ήταν η ώρα τους.
Ίσως και όχι.












Εγώ θα φύγω τώρα.
Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχω πια.
Είμαι βάρος.
Βάρος που ξαλάφρωσε καταναγκαστικά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κεφάλαιο 1: Η νεράιδα του μαγεμένου δάσους. (Δοκιμή για παραμύθι)

Μου λείπουν τα χείλη σου (Η μποκαμβίλια)

Στεναχώρια