Είναι οι καιροί σκοτεινοί

 Αυτές τις μέρες,

μπορεί να σώσεις εσύ

κι εγώ εσένα.

Εύκολα όμως μπορείς, 

όπως κι εγώ,

να με σκοτώσεις.

Σε εμπιστεύομαι...

Όμως πρόσεξε τι πας να κάνεις.

Είναι οι καιροί σκοτεινοί

τα πράγματα θολά κι αδιαφανή.

Σε εμπιστεύομαι...

Όμως πρόσεξε τι πας να κάνεις.

Διάβασε, μην ακούς ότι να 'ναι.

Είναι πολλά που δε κολλάνε, 

κι ακόμα περισσότερα που δε λένε.

Σκέψου, ψάξε.

Κινδυνεύει ο ένας απ' τον άλλον,

αλλά...

Σε εμπιστεύομαι...

Όμως πρόσεξε τι πας να κάνεις.

Θουκυδίδης για τα δεινά των εμφυλίων, 3,82 σε μετάφραση Άγγελου Βλάχου:

Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρείας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή, ενώ η τάση να εξετάζωνται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή. Όποιος ήταν έξαλλος γινόταν ακουστός, ενώ όποιος έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Όποιον επινοούσε κανένα τέχνασμα και πετύχαινε, τον θεωρούσαν σπουδαίο, κι όποιον υποψιαζόταν σύγκαιρα και φανέρωνε τα σχέδια του αντιπάλου, τον θεωρούσαν ακόμα πιο σπουδαίο. Ενώ όποιος ήταν αρκετά προνοητικός, ώστε να μην χρειαστούν τέτοια μέσα, θεωρούσαν ότι διαλύει το κόμμα και ότι είναι τρομοκρατημένος από την αντίπαλη παράταξη. Με μια λέξη, όποιος πρόφταινε να κάνη κακό πρίν από άλλον, ήταν άξιος επαίνου, καθώς κ’ εκείνος που παρακινούσε στο κακό όποιον δεν είχε σκεφτή να το κάνη.