Λεκές

Έκανα άλλη μια στάση στη ζωή μου,
άθελά μου, γιατί έτσι έλαχε,
κι ανέπλιστα μπορώ να πω,
άρχισα να πιστεύω,
σ' ένα αύριο δίχως σύννεφα,
κάπως ν' αλφαδιάσω
τη δική μου ζωή,
μόνο και μόνο
για να λεκιάσω,
το υφάδι της δικής σου
και πρωτού καταλάβω
την αμαρτία
που ποτέ δεν πίστεψα
πως υπάρχει,
έγινα κάτι
ακόμα λιγότερο,
βούισμα της μύγας
στ' αφτιά σου,
υπακούγοντας
στα ελάχιστα αρχαίγονα
της φυλής μου,
απεγνωσμένα ψάχνοντας
για ν' αποδείξω
πως δεν ήμουν αυτό
που πίστευα για μένα,
δειλός να ζήσω για μένα,
υπόδουλος στην τελευταία
εξερεύνηση της ζωής,
ψάχνοντας προφανώς
να βρω την αλήθεια
μες το ψέμα,
που τόσο λαχταρούνε όλοι
και πρώτιστα εγώ
που αχόρταγος ρουφάω,
αλλά αδυνατώ
να προσφέρω,
σ' ένα κόσμο
που ελάχιστα καταλαβαίνω,
όπως εσύ που
μ' άφησες,
λίγο κι αμεληταίο
να ανασύρω το έλλειμά μου,
αυτό για το οποίο
ανησυχούσες πριν λίγο
να κουβαλήσω τα κομμάτια μου,
στο υπόλοιπο της θλιβερής ζωής μου,
ανασύρωντας κάθε ξημέρωμα,
τον παλιό καλό παλιάτσο
για να δώσει νόημα,
στα μόνα γνήσια
κομμάτια
του κορμιού μου,
ώστε τα λάθη μου
θεμέλιο να γίνουν,
της ζωής που εγώ
θ' αφήσω.