Δρόμοι του νου και των λέξεων

Κάτι σάλεψε ανάμεσα στις σκιές κι εσύ ένιωσες μια ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά θαρρείς πως ήταν τα δάχτυλά του που διέσχιζαν απαλά τη γυμνή σου πλάτη αναζητώντας την ολοκλήρωση ενός εφηβικού ανεκπλήρωτου πόθου.   Και ενώ ήξερες πως θα πονέσεις στο τέλος θες από περιέργεια, θες επειδής... εκείνο το σφίξιμο χαμηλά στην κοιλιά δημιουργούσε μια ανεξέλεγκτη προσμονή, ηδονή ακόμα χαμηλότερα και μπέρδευε τη σκέψη σου... Όμως η ζωή είναι στιγμές, και οι στιγμές είναι ζωή που αν δε τη ζεις περνά και χάνεται για πάντα.

Ψάχνω καιρό τώρα κάτι για να γράψω. Ακατανόητο για τους πολλούς μα εσύ θα καταλάβεις, πως είσαι βαθιά μέσα ριζωμένη στη ψυχή μου.

Ψάχνομαι για ξενύχτι έκφρασης σήμερα, αλλά εκείνοι που λαχταρώ με προδόσαν πάλι και χαθήκαν μέσα στα πέπλα της λήθης που απλόχερα προσφέρει η νύχτα σε αυτούς που δεν ξέρουν να ζουν κι όμως τα ξέρουν όλα.

Σε άφησα λίγο πριν ο μύθος μας γίνει νωθρή πραγματικότητα. Σε άφησα λίγο πριν το λιόγερμα της ζωής μου για να μην έρθει εκείνο το πρωινό που βάναυσα θα με χάσεις. Σ' άφησα λίγο πριν την αγάπη τη νικήσει ο έρωτας κι όταν κι αυτός χαθεί, μ' αφήσεις μόνο. Σ' άφησα γιατί φοβήθηκα για σένα, φοβήθηκα για μένα.

Πρόσωπο σκαμμένο, μαλλιά μαύρα, σκληρά και κατσαρά με γκρίζο στους κροτάφους. Τα μάτια του γυαλίζουν ανήσυχα, δυο λαμπερές αεικίνητες μαύρες κουκκίδες... Δε του ξεφεύγει τίποτα του πλωριού. Έτοιμος, σβέλτος, την κατάλληλη στιγμή θα τραβήξει τα μαντάρια της ψυχής σου για να δώσει άλλη μια παράταση στη ζωή σου, να ξαναμπεί στη ρότα. Είναι φίλος ο πλωριός. Τραβάει μπροστά στο πλήρωμα, παλεύει με τη θάλασσα νικάει τον αέρα κερδίζει τον αγώνα κι άλλος σηκώνει το κύπελο. Είναι ηγέτης ο πλωριός.

Υπομονή. Κάνε υπομονή και όλα θα αλλάξουν. Θα δεις! Αρκεί να αντέξεις. Και θα αντέξεις. Πάντα άντεχες. Και τώρα θα αντέξεις. Κάνε υπομονή, λίγο ακόμα.

- Γιατί μου φωνάζεις; - Για να μ' ακούσεις! - Ε τότε γιατί ψιθυρίζεις; ... Τι ζω ο άνθρωπος;!

Όσο πιστεύεις ότι στην άλλη όχθη υπάρχει θησαυρός δε θα είσαι ποτέ ευτυχισμένη στην δική σου όχθη. Στην πραγματικότητα οι όχθες είναι ίδιες. Αν όμως καταφέρεις να περάσεις το ποτάμι και από θαύμα βρεθείς απέναντι και δεις... Ίσως τότε να σου καρφωθεί η ιδέα ότι ο θησαυρός ήταν στη δική σου όχθη. Εκεί που ξέχασες να ψάξεις. ... Τελικά ποτέ δε θα είσαι ευτυχισμένη.

Αντρας λογάται όποιος μπορεί, πόνο πολύ ν' αντέξει... Να 'ναι η ψυχή στο στόμα ντου, και να μην λέει λέξεις. Άντρας λογάται όποιος μπορεί, να σκύψει το κεφάλι... Όντε πωλούν παληκαριές, τσ' εγωισμούς οι άλλοι.

Ένας τσέλιγκας μου είπε κάποτε: Όταν ο βοσκός αφήνει το κοπάδι μόνο του, ο λύκος καρτεράει. Σοφά λόγια. Εκείνο που δεν ήξερα τότε είναι ότι ο τσέλιγκας ήταν λύκος.

Κι όμως μέσα στο σκοτάδι, εκεί που χάνεται η ελπίδα, εμφανίζονται άνθρωποι πεφωτισμένοι σαν αστεράκια ισχνά εκεί ψηλά στο μαύρο ουρανό. Πρόσωπο στενό, λιανό. Μέτωπο πλατύ κι αυλακωμένο. Ματιά καθαρή. Σε ζυγιάζει. Ψάχνει να βρει το καλό μέσα σου... Αυτό που εσύ έχεις χάσει. Σκέφτομαι καμιά φορά... Είναι η πραγματικότητα έτσι ή μήπως εγώ τα βλέπω όλα στραβά. Κι εσύ μου λες... Είναι η πραγματικότητα έτσι, αλλά κι εσύ τα βλέπεις στραβά.

Μια αδιόρατη, σχεδόν ανεξήγητη θλίψη άπλωσε το πέπλο της και τύλιξε τη νύχτα ξαφνικά.

Οι νεότεροι άνδρες έλκονται από μεγαλύτερες γυναίκες επειδή τους τραβάει το μυστήριο. Οι μεγαλύτεροι άνδρες έλκονται από τις ίδιες γιατί έχουν εξερευνήσει και γνωρίζουν τη γοητεία της εμπειρίας.

Έλα, μην κρύβεσαι άλλο. Βγες από τις σκιές. Το ξέρω κρυβώσουν, αλλά ήθελες να σε δω. Αρκεί να ήταν... Έτσι, κατά λάθος. Εσύ προσπάθησες, έκανες ότι ήταν δυνατόν... Αλλά η στιγμή τα έφερε έτσι. Όμως, μεταξύ μας, θ' απογοητευόσουν αν δε σε έβρισκα. Έτσι δεν είναι; Όμως τώρα που σε ανακάλυψα, σ' έχει πιάσει ταραχή, καθώς η λογική μπαίνει μπροστά. Γίνεσαι αμήχανη και κακιά, ψάχνεις να βρεις το φταίχτη. Κάποιος πρέπει να φταίει. Και καθώς μια υποψία ενοχής αστράφτει στην καρδία σου, Ακούς τη φωνή σου να λέει δυνατά: "Δε φταίω εγώ" και καθώς το μίσος γίνεται διάδοχος της, συνεχίζεις "Εσύ με βρήκες!". Περίεργο αυτό με την λογική. Εμφανίζεται  πάντα αφού ο παραλογισμός κινήσει. Παγώνει τις καταστάσεις κι αφήνει συναισθήματα και ιστορίες μισά. Μην ανησυχείς καρδιά μου, εγώ φταίω ησύχασε. Κι αν υπάρξει άλλη φορά, μη φοβάσαι, εγώ πάλι θα φταίω. Κι αργότερα να έρθει, κι αν δεν έρθει καθόλου η λογική, πάλι εγώ θα φταίω. Γιατί, θ

Αν φας ποτέ κατι τόσο πιπεράτο που να πάρουν φωτιά τα χείλη σου... Τότε μάτια μου να θυμηθείς πως μόνο το φιλί μου μπορεί να σου πάρει την κάψα.

Όλη η ζωή, μια αναμονή... Αναμονή να δεις τι θα γίνει στο τέλος. Όσο ο καιρός προχωρά το μόνο που βλέπεις είναι το τέλος. Κι όταν το τέλος φτάσει θα δεις ότι το άγνωστο που περίμενες... Κάπου εκεί έξω υπάρχει και  σου ψιθυρίζει ειρωνικά: "Περίμενε λίγο ακόμα". Όλη η ζωή, μια αναμονή χωρίς τέλος._

Έρχεται... Κάποτε έρχεται εκείνη η στιγμή που κάθεσαι απέναντι με τον εαυτό σου και καμιά φορά δεν μπορείς στα μάτια να κοιτάξεις. Είναι τότε που η δικαιολογίες πια δε μετρούν ενώ οι παραστάσεις γεμίζουν το κουρασμένο σου μυαλό και δεν αφήνουν ούτε τον ύπνο να σε λυτρώσει. Κρυψώνα δεν υπάρχει πουθενά και η ψυχή σου έχει παγώσει. Ο χρόνος όλα τα γιάνει μα οι ουλές μένουν κι αυτή τη φορά η πληγή ακούμπισε στο κόκαλο και το χάραξε. Ο χρόνος δε θα γιάνει αυτό το σημάδι.

Έζησα αρκετά για να γνωρίσω πράγματα, Αρκετά για να αντιληφθώ, Πόσα δε θα δω. Κι αυτό το τελευταίο, Κάνει την ζωή μου ανυπόφορη. Μερικά από αυτά είναι μπροστά μου, Αν απλώσω το χέρι μου θα σ' αγγίξω, Κι εσύ το ίδιο. Μα κανείς δεν τολμά. Από φόβο ότι είναι αδύνατο να ζήσουμε τη συνέχεια, Κι έτσι για να μη λείψει το άλλο στερούμαστε το ένα, και όλα μαζί. Γιατί; Έζησα αρκετά για να γνωρίσω πράγματα, Αρκετά για να αντιληφθώ, Πόσα δε θα δω. Κι αυτό το τελευταίο, Κάνει την ζωή μου ανυπόφορη. Δεν είναι κρίμα να μη ζούμε ούτε το ένα; Τι λογική υπάρχει στην εγκράτεια σε μια πεπερασμένη ζωή; Ποιος είναι αυτός που ορίζει το λάθος απ' το σωστό; Μήπως ζει τη ζωή τη δικιά σου; Έχει ρίσκο και πόνο να είσαι διαφορετικός, Όμως έχει και τόση ηδονή. Όπως και να 'χει όμως... Έζησα αρκετά για να γνωρίσω πράγματα, Αρκετά για να αντιληφθώ, Πόσα δε θα δω. Κι αυτό το τελευταίο, Κάνει την ζωή μου ανυπόφορη. Είχα ακουμπήσει μια ελπίδα πάνω σου, Μαγιάτικη ηλιαχτίδα,

"..και η σιωπή ταπείνωσε τους ουρανούς", Τόσο εκκωφαντική που τρύπησε το μυαλό μου. Το στόμα παραμορφώθηκε και μια κραυγή θάρρεψε μα τελικά δεν βγήκε ποτέ.

Αυτό το έντονα διερευνητικό βλέμμα σου που πιότερα κοιτάει τ' αχείλι μου λες και ξεδιψάει με τα λόγια που ξεστομίζω, Είναι αυτό, ίσως, που θα μου λείψει πρώτα και μετά η θλιβερή κατάληξη ενός ανεκπλήρωτου πάθους που δε θέλησε να ζήσει εξόριστο από μια πραγματικότητα που δεσμεύει τους περισσότερους απ' όσους την αποστρέφονται. Φυσικά αυτό είναι μόνο ένα σενάριο... ... και υπάρχουν πολλά.

Σήμερα έλεγα να κοιμηθώ νωρίς... Όμως ένα όνειρο έγινε κραυγή που χρειαζόταν αγκαλιά για να παρηγορηθεί κι έτσι ξέμεινα ξανά, στην παγωμένη μοναξιά της ξαγρύπνιας μου.

Τα είχα όλα στο μυαλό μου καθώς ταξίδευα να φτάσω... Που; Δε γνώριζα. Μόλις έφθασα στον προορισμό μου προσπάθησα να θυμηθώ χαμένο κίνητρο για να γράψω αλλά ικανό... Γλυκιά ανάμνηση πριν κοιμηθώ.