Δρόμοι του νου και των λέξεων

Source Two roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim, Because it was grassy and wanted wear; Though as for that the passing there Had worn them really about the same, And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I kept the first for another day! Yet knowing how way leads on to way, I doubted if I should ever come back. I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I— I took the one less traveled by, And that has made all the difference. BY ROBERT FROST

Αλφάδι το μυαλό βουλιάζει μέσα σε χρώματα και ήχους που μοιάζουν από κόσμο αλλόκοτο να γεννούνται απότομα μέσα στη σιωπή να διηγούνται με λέξεις λατρευτές, λαχτάρα, λαγνεία, λοισμονιά, αλλά και λύπη, στις έβδομες και στις έκτες και πάντα μινόρε ακόμα και στις παύσεις, στα κόκκινα, στα κίτρινα, στη γαλήνη και στον ξέφρενο χωρό στο κέφι, στο σπαραγμό κι ακόμα και στο σκοτάδι.

Looking in, while walking the unknown, doesn't feel like coming home. Mother where are you, I am crying out alone, hurt and wounded, having lost the battle with the beast. How can I came back, there's so much to be done I haven't finished my flowers haven't blossomed yet.

Hello again, my dark friend, though I was in hope, that forgotten I was, seems we have to meet again.

When I was a kid, I didn't know a thing, about anything at all. Strangely enough, but as I grew, I found myself all alone. Everyone around me seems to know all leaving me in the ignorance of my own. So I started learning to improve, in hope I join them in the grove. While far away is where I go I started pretending that I know fearing not to be left alone. And since the little, I would learn would not be enough, I found it easier to play along. After time has passed away, I thought I mastered knowledge all the way. And now I'm proud to be among, all those who claim they own, the answer to the throne. What was the question?

Ο Διάλογος που επιλέξατε είναι προσωρινά μη διαθέσιμος. Παρακαλώ επιλέξτε τον Διάλογο 3 ή προσπαθείστε ξανά αργότερα. Πολύ αργότερα...

Baby, I'm gonna leave this town, I'm already gone. Living in this filth, not for me, no more. I'm gonna leave I'm telling you, I can't bear it anymore. Everything I loved, all I cared for seems to all have gone. Nothing to keep me hanging around no more. I'm telling you, baby, I am leaving, this ain't no joke. I'm gonna get so far, never to look back home.

Το έλεγαν πάντα οι γραφές, πως κάποτε κάποιος θα έρθει και θα γράψει ξανά. Νέες γραφές. Έτσι κι έγινε.  Cippus Perusinus Μια μέρα ξαφνικά,  νέα γραφή εμφανίστηκε  από το πουθενά. Κανείς δε ήξερε γιατί λαλούσε αφού γράμματα κανείς τους δε μιλούσε. Και να σου πάλι  απ' το πουθενά η γραφή, γράφει ξανά. Έτσι και σήμερα οι δρόμοι κόσμο γέμισαν και πηγαδάκια  και σούσουρο γινόταν  γιατί άκουσαν λέει  πως η γραφή  ελάλησε ξανά. Έλα μου όμως που οι καημένοι μέναν παραπονεμένοι κι η γραφή τους εγελούσε και τα μυστικά της εκρατούσε.

You twinkle like a little start, in the darkness of my heart. Feels like dancing in a swamp, far better as I was in a dump. Let there be light again. You party like an animal as if life itself gets minimal. Trading norms for experiences not being afraid to get bad. Let there be light again.

Watching you like a rising star shining bright wowing with blossoms all around you spring, like rain falls, colors of the rainbow at the edges of your eyebrows right above the spraying side of the two seashores, right where the wa ve blows. ...and all that, just a dream, I'll never leave, towards the end of pursuing a simulated balance for the life of the beloved dependents, choices I cannot regret the real treasures of my life... So it looks like, rich I am for it seems I have them available all but only I know that what I really have are just pieces of different puzzles and not one complete image to rest my eyes in peace.

Έκανα άλλη μια στάση στη ζωή μου, άθελά μου, γιατί έτσι έλαχε, κι ανέπλιστα μπορώ να πω, άρχισα να πιστεύω, σ' ένα αύριο δίχως σύννεφα, κάπως ν' αλφαδιάσω τη δική μου ζωή, μόνο και μόνο για να λεκιάσω, το υφάδι της δικής σου και πρωτού καταλάβω την αμαρτία που ποτέ δεν πίστεψα πως υπάρχει, έγινα κάτι ακόμα λιγότερο, βούισμα της μύγας στ' αφτιά σου, υπακούγοντας στα ελάχιστα αρχαίγονα της φυλής μου, απεγνωσμένα ψάχνοντας για ν' αποδείξω πως δεν ήμουν αυτό που πίστευα για μένα, δειλός να ζήσω για μένα, υπόδουλος στην τελευταία εξερεύνηση της ζωής, ψάχνοντας προφανώς να βρω την αλήθεια μες το ψέμα, που τόσο λαχταρούνε όλοι και πρώτιστα εγώ που αχόρταγος ρουφάω, αλλά αδυνατώ να προσφέρω, σ' ένα κόσμο που ελάχιστα καταλαβαίνω, όπως εσύ που μ' άφησες, λίγο κι αμεληταίο να ανασύρω το έλλειμά μου, αυτό για το οποίο ανησυχούσες πριν λίγο να κουβαλήσω τα κομμάτια μου, στο υπόλοιπο της θλιβερής ζωής μου, ανασύρωντας κάθε ξημέ

Θυμάμαι μια εποχή, που το πάθος   με ήθελε ένα με την άρνηση. Θυμάμαι τα κύτταρά μου ξεκολλούσαν από την σάρκα, στη σάρκα σου να μπούνε, και τώρα που μου λείπεις ταξιδεύω σε κβαντικά πεδία και πάλι μέσα σου ζωή δίνω να γεννηθούν τα όνειρά σου, κι ας μην είναι τελειωμένα.

Γυμνή να σε ονειρευτώ θέλω αφού δε μ' αφήνουν να σ' αγγιξω, σ' ένα όνειρο τόσο έντονο ώστε να νιώσω στην οσμή σου την αντάρα.

Την λάμψη του το πρόσωπό σου, την έκλεψε από τα μάτια σου, καθώς τα χρόνια πέρασαν με το τραγούδι στα χείλι σου τα μάτια σου περπάτησαν σε κάμποσα σκοτάδια, τα δάκρυα θαρρείς τα θόλωσαν για πάντα, για να μην είναι πια τα μάτια που εγνώρισα, αυτά που αγαπώ.

Την είδα να κάθεται στην πέτρα πάνω απ' το γυαλό, αγνάντι το μάτι της στο αέναω θαρρείς το μέλλον μελετούσε στον καιρό. Θυμάμαι όταν έπαιζε παιδί πάνω στην ίδια πέτρα πάνω απ' τ' άφρισμα δροσιά και νιάτα φάντζαν για πάντα. Την είδα σα το φάντασμα γύρω απ' την ίδια πέτρα με τ' ασπρα τα μαλάκια της και μια κατσαρή κορδέλα να ψάχνει τα χαμένα. Tώρα μόνο υπάρχει πάντα η ίδια πέτρα που έπαιζε κι αγνάντευε πάνω απ' το γαλάζιο κάποτε εκείνη η κοπέλα.

There are times I feel so empty when I look inside. I think of you only to realize I feel so sad, I still feel nothing. Then sorrow, and when I get closer, I see the darkness I so despise. Emptiness is a gift when having seen the abyss in your eyes, I fear the dark no more.

An old person, is all I see, when you stand in front of me. And since its all about sex, you once concluded, I saw no point no more. So here we are at peace though it seems there's more for you to fall the way you think of me. How sure you think, you even understand all you see? Never had second thoughts or doubted thee? Serioucly, How sure can you be? Am I so obvious you think? Or are you just enjoying falling into the pit pretending to be a vic in love with your own misery just because it makes me sick?

Σφάλισε το στόμα μου και έχω τόσα να σου πω, μα φοβάμαι πως, ακόμα και τη φωνή μου έχουν κλέψει, για να πάψω, να πάψω, να μιλώ και για την αγάπη μου να λέω... 

Σκέψεις... μεθυσμένες, κουρασμένες, αγαπημένες, παθιασμένες, φανταστικές, πονεμένες, αγανακτησμένες, ερωτευμένες, απεγνωσμένες, χορτασμένες, αποκρουστικές, απελπισμένες, διψασμένες, εξαργυρωμένες, χρεωμένες, ασύμμετρες, ξαφνικές και ξαφνιασμένες, δανεικές, φθηνές, καλές, κακές, απ' όλα έχει ο μπαχτσές, 365 μέχρι τώρα! Καλό καλοκαίρι!

(Τηλέφωνο χτυπά) ... - Παρακαλώ; - Έλα βρε φιλαράκι (Όλοι γίναμε βορειοελλαδίτες ξαφνικά... στα λόγια)  - Ποιος είναι; - Ρε φιλαράκι δε με γνώρισες; (Τα νεύρα μου!!!)  - Όχι ρε φίλε, δεν είναι καλό το σήμα. - Εγώ έχω πέντε γραμμές εδώ, στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει καλό σήμα; - Σιγά μη τα βγάλουμε να τα μετρήσουμε! Θα μου πεις ποιος είσαι; - Χο, χο, χο. - ... (Θεέ μου δώσε μου δύναμη) - Πάντα οξύθυμος βλέπω - Αφού με ξέρεις γιατί παίζεις μαζί μου (ε ρε μαζόχες που υπάρχουν) - Χο, χο, χο.  - Κοίτα "φιλλλαράκι". Ένα πράγμα περιμένω να πεις. Εύκολο. Το όνομά σου. Απλό ε;. Ότι άλλο πεις στο έκλεισα. - Έλα βρε παρεξηγησιάρη! Ο Μηνάς είμαι. Από το Big Apple; - Από που; (Τι διάολο βότσαλο έχει στο στόμα του;) - Το Big Apple, the city that never sleeps? (Άχου και δε με νοιάζει που έλεγε και ο Σταυρίδης στα Κίτρινα Γάντια)  - Άχου και δε με νοιάζει (μου ξέφυγε... ή όχι) - Τι είπες; - Τίποτα. Από που είσαι είπαμε; - Απ' το New York β

Ξαφνικά χάθηκε κάθε ήχος. Έγινε εκκωφαντική σιωπή, αδιαπέραστη ακόμα και για το στόμα σου που μάταια ανοιγοκλείνει σκορπώντας απειλές. Αδιαπέραστη ησυχία σαν θάνατος, όμως εγώ ελευθερώθηκα κι ας πεις ότι θες αφού πια δεν υπάρχεις σε κατάπιε ο λεβιάθαν και σε τράβηξε μαζί του στα όρια της αβύσσου.

Υπέροχη ήσουν σα σε είδα το πρωί, υπέροχη όπως πάντα σε θυμάμαι. Δεν είχες καμία αλλαγή, σαν άγαλμα που άντεξε στο χρόνο. Είδα ένα άγαλμα το πρωί, στην άκρη του ματιού μου. Θαρρώ σαν άνθρωπος έμοιαζε και το χαιρέτησα. Αφού άγαλμα και άνθρωπος δεν παν μαζί, την πρώτη φορά το θαύμασα, τη δεύτερη το προσπέρασα. Γιατί την ομορφιά στην εξέληξη θα τη βρεις και λίγο πριν το θάνατο, ενώ στην ακινησία σχεδόν, ξαποστάσουν, αιώνια, περιστέρια.

Απ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν. Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου. Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με πολλές φορές που πήγαινα να πω. Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα — από εκεί μονάχα θα με νιώσουν. Aλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν. Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία — κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα βέβαια θα φανεί κ’ ελεύθερα θα κάμει. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Διαβάστε όλο το άρθρο

Κάθε που βραδιάζει, αφού το φως έχει πνιγεί, ψάχνω εσένα στο σκοτάδι. Όμως οι σκιές που έχεις κρυφτεί φόβο σπέρνουν στην ψυχή, αφού από παλιά φοβόμουν το σκοτάδι. Γιατί αφού ο ήλιος έχει δύσει πλάσματα αλλόκοτα ξυπνάνε κι εγώ αλλάζω, γίνομαι, υπόσχεση στο σκοτάδι. Συμβόλαιο πάθους, ανακούφιση και λίθη ότι έχεις ονειρευτεί , με τίμημα την ψυχή σου. Γι αυτό, κάθε που βραδιάζει μέχρι το πρωί, εγώ φοβάμαι το σκοτάδι.

Αν διψασμένος φτάσεις σε πηγή μα η πηγή σε αρνηθεί, όση κι έχεις αντοχή, άλλη πηγή θα βρεις να ξεδιψάσεις.

Τα χείλη σου με δίψασαν, τα μάτια σου, γαλάζιες τρικυμίες πλημμύρισαν τις αισθήσεις μου αφήνοντας βελόνες άπειρες να τρυπήσουν το κορμί μου καθώς αναμνήσεις ξύπνησαν παλιούς ανεκπλήρωτους πόθους στην αγκαλιά σου.

- Ξέρεις, δεν ερωτεύεσαι από επιλογή. - Όχι; - Όχι. Απλά συμβαίνει. - Έτσι; Ουρανοκατέβατα; - Ναι, ακόμα και όταν δε το θέλεις. - Δηλαδή εσύ είσαι αμέτοχος θεατής; - Όχι, αλλά καμιά φορά συμμετέχεις χωρίς       σκοπό ή με άλλο σκοπό αρχικά. - Και μετά; - Μετά χωρίς να καταλάβεις παρασύρεσαι. - Έτσι απλά. Γιατί εσένα σου έχει συμβεί αλλιώς; - Όχι ακριβώς. - Τότε; - Απλά... - Τι; - Δεν μου έχει συμβεί... - ...

Η αγάπη υπάρχει μέχρι το κρεβάτι. Μόλις σκαρφαλώσει εκεί, με τρόπο ανεξήγητο, εμφανίζεται το συμφέρον και η αγάπη γίνεται προϊόν συναλλαγής. Εκείνος που αγαπάει πιότερο, είναι πάντα ο χαμένος.

Στο δρόμο για την μαγεία ανακάλυψα την τρέλα, με κίνητρο την άνοιξη, βγήκα στο χειμώνα, γνωρίζοντας πως τη χαρά η λύπη την κατατρέχει, όπως το τέλος, καταπίνει την αρχή, φοβάμαι να εκτεθώ στην ομορφιά αφού η μαυρίλα έχει στίσει καρτέρι.

Τα πενήντα χρόνια που πέρασαν του φαινόντουσαν αρκετά, μάλλον περισσότερο από αρκετά. Δεν είχε παράπονο. Η ζωή του είχε φερθεί αρκετά καλά. Του έδωσε την δυνατότητα να σπουδάσει, να ταξιδέψει, να ερωτευτεί, ακόμα και να κάνει παιδιά. Του έδωσε όλα τα εφόδια που μπορούσε να σκεφτεί για να ανακαλύψει το νόημά της. Κι όμως αυτός αισθανόταν ότι βρισκόταν στο σημείο όπου ξεκίνησε. Όχι μόνο οι γνώσεις και οι εμπειρίες του δεν τον βοήθησαν να ανακαλύψει την ουσία αλλά αντιθέτως του άφησαν την επίγνωση της ατελούς γνώσης. Αυτό η μαρτυρική αποκάλυψη έγινε αρκετά νωρίς στο ταξίδι του και έκτοτε το μόνο που αποκόμισε ήταν η γνώση της συνεπούς συνέχειας της. Τελευταία είχε αρχίσει να παραιτείται. Τι νόημα έχει να βαδίζεις προς ακαθόριστη μάλιστα κατεύθυνση όταν γνωρίζεις ότι δε θα φτάσεις ποτέ πουθενά; Ακόμα χειρότερα, όταν γνωρίζεις ότι τελικά θα φτάσεις στο τίποτα. Δεν είναι το νόημα της ζωής άλυτο. Αντιθέτως είναι προφανές εκ της επιστήμης και της λογικής. Το μεγάλο μυστήριο συνδέεται

Έτσι ξαφνικά, η ανάμνηση πήρε μορφή και του έγνεψε χαρούμενα από την άκρη της οθόνης του...

Η γλάστρα στο μπαλκόνι, έριχνε στα σφαλιστά βλέφαρα τη σκιά της για να τα προστατεύσει από την ομορφιά που περίτεχνα έκρυβε πίσω της λίγο πιο πέρα από την μποκαμβίλια που κατρακυλούσε απ' το πλευρό της στη σμαραγδένια θάλασσα που έλειωνε στα σωθικά της τη βασιλεία των ουρανών. Έρχομαι...

Τις νύχτες που ψάχνω τα στρωσίδια δίπλα μου μάταια να βρω το κορμί σου, αργεί να ξημερώσει. Σα κηλίδες αίμα, σε κάτασπρο σεντόνι, στο μυαλό μου πίνακας η κάθε μας ανάμνηση. Σμήνος πουλιών σμιχτό από το κέντρο του απλώνεται και ξεθωριάζει στα άκρα. Τις νύχτες που αργεί να ξημερώσει, μάταια ψάχνω γι να βρω κλωνάρι αμυγδαλιάς στο τέλος του χειμώνα.

Έχασα τη φωνή σου και συνάμα κόπηκε και η δική μου λαλιά. Θαρρείς σε έχασα, σε κατάπιε το μαύρο σου σκοτάδι, μα εσύ κοιτάς τον καθρέπτη σου, μάταια ψάχνοντας να βρεις αυτό που κρυβόταν κάτω από τη μύτη σου. Μα όσο κι αν πυκνώνει το σκοτάδι, θα έρθει η ώρα που θα ξημερώσει κι εσύ μηχανικά, έχοντας απαλύψει μνήμη και συναίσθημα θα μπεις για άλλη μια φορά στη ρουτίνα σου, για να μπορέσεις να ζήσεις περιστασιακά, μεμονομένα τη ζωή να περνάει δίχως αναμνήσεις, στιγμιότυπα κι αναλαμπές πάνω στον καθρέπτη σου. Όμως και η μέρα τη σειρά της κάποτε θα δώσει πάλι στη νύχτα, μέρα που πέρασε, μόνο θαρρείς για να την καταπιεί, το μαύρο σου σκοτάδι κι εγώ έχασα τη φωνή σου και συνάμα κόπηκε και η δική μου λαλιά καθώς εσύ ακόμα, τον καθρέπτη σου κοιτάζεις.

I just can't stop thinking! It's a curse. All these voices, and the whispers in my head. I can't stop thinking. All this sorrow, the remorse and the doubt. The doubt, that's what the whispers are all about. And then comes anger, raging out until defeated by the fear. And then again, whispers of the doubt and I see your faces, start feeling brave again, for I must be, until you learn how to fly like I used to be. If only I could stop thinking for a while.

Salvador Dalí  - Metamorphosis of Narcissus, 1937 Κάποτε οι άνθρωποι πρέπει να ωριμάσουν. Να εξελιχθούν. Να μάθουν πως ότι αρχίζει όμορφα, όμορφα μπορεί και να τελειώσει. Φοβάμαι να έρθω να σε βρω, γιατί φοβάμαι. Όχι ότι η σχέση μας θα τελειώσει, αλλά την πίκρα που μπορεί να κρύβει, η τελευταία ανάμνηση της. Γιατί το βλέπω, πως μέσα σου βαθιά το ξέρεις, πως ακόμα κι εσύ διαφορετική πολύ είσαι από αυτό που θέλεις να δείχνεις. Ναρκισσισμός παντρεμένος με εμπάθεια πόνος για τη ψυχή μου, δηλητήριο για τη δική σου που θα ζήσεις τη γνώση της πράξη σου.

Hovering the universe within a mist of starlight I met a blue giant that was sad as its twin brother went dark, dark enough to absorb the immensity of blue in a gravity black dwarf that became the emptyness which gave birth to light for life to commence again within a noiseless bang. Let there be light! יְהִי אוֹר ‬ " Let there be light",   Genesis 1:3, Torah

Στη φουρτούνα πάνω σε συνάντησα, λίγο πριν την τελευταία μου ανάσα ένοιωσα το άγγιγμα σου, ανάταση, σαν ψυχή με πήρες μαζί σου στην επιφάνεια της ζωής σου και με έσωσες. Με πότισες, με τάισες, μου έδωσες όλους τους χυμούς σου και μετά με παράτησες λίγο πριν με αποκτήσεις, και πίσω εκεί που με μάζεψες κι ακόμα πιο βαθιά στην άβυσσο με άφησες. Μα εγώ μεταλλάχτηκα, ένα έγινα με το σκοτάδι και μοιράστηκα. Σε χίλια κομμάτια ταξίδεψα τη νύχτα και σαν σουρουπώνει γίνομαι οι σκιές που αγκαλιάζουν το κορμί σου.

‘Unable to perceive the shape of you,  I find you all around me.  Your presence fills my eyes with your love.  It humbles my heart, for you are everywhere.’ Guillermo Del Toro’s  “ The Shape of Water. ”

Το ποιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να χρειασθεί να κάνεις για ένα φίλο είναι, να τον συγχωρήσεις (αν χρειασθεί). Όμως για όλα υπάρχουν όρια. Μετά από αυτά, μόνο συνειδήσεις.

Οι άνθρωποι που κοιμούντε ήσυχα τη νύχτα είναι δυο λογιών: Εκείνοι που έχουν τη συνείδησή τους καθαρή και εκείνοι που δεν έχουν συνείδηση. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας νομίζουν ότι ανοίκουν σε αυτούς της πρώτης. Αυτά...