Ατέλεια

Τα πενήντα χρόνια που πέρασαν του φαινόντουσαν αρκετά, μάλλον περισσότερο από αρκετά. Δεν είχε παράπονο. Η ζωή του είχε φερθεί αρκετά καλά. Του έδωσε την δυνατότητα να σπουδάσει, να ταξιδέψει, να ερωτευτεί, ακόμα και να κάνει παιδιά. Του έδωσε όλα τα εφόδια που μπορούσε να σκεφτεί για να ανακαλύψει το νόημά της. Κι όμως αυτός αισθανόταν ότι βρισκόταν στο σημείο όπου ξεκίνησε. Όχι μόνο οι γνώσεις και οι εμπειρίες του δεν τον βοήθησαν να ανακαλύψει την ουσία αλλά αντιθέτως του άφησαν την επίγνωση της ατελούς γνώσης. Αυτό η μαρτυρική αποκάλυψη έγινε αρκετά νωρίς στο ταξίδι του και έκτοτε το μόνο που αποκόμισε ήταν η γνώση της συνεπούς συνέχειας της.

Τελευταία είχε αρχίσει να παραιτείται. Τι νόημα έχει να βαδίζεις προς ακαθόριστη μάλιστα κατεύθυνση όταν γνωρίζεις ότι δε θα φτάσεις ποτέ πουθενά; Ακόμα χειρότερα, όταν γνωρίζεις ότι τελικά θα φτάσεις στο τίποτα. Δεν είναι το νόημα της ζωής άλυτο. Αντιθέτως είναι προφανές εκ της επιστήμης και της λογικής. Το μεγάλο μυστήριο συνδέεται με την μοναδικότητα ή διαφορετικότητα του ανθρώπου από τα άλλα είδη. Συγκεκριμένα, η δυνατότητα της συναισθηματικής αντίληψης και η συνείδηση όπου και υπό όποια προοπτική υπάρχει μέσα στον καθένα μας. Γιατί η συνειδητοποίηση της ύπαρξης και η ικανή συνοδευόμενη ευφυΐα δημιουργούν αναπάντητα αποτελέσματα μετουσιώνοντας τελικά το υπαρξιακό ερώτημα σχετικά με το νόημα της ζωής. Το πραγματικό ερώτημα είναι ποιο είναι το νόημα της ζωής του ανθρώπου. Σαν είδος αλλά και ειδικότερα για τον καθένα προσωπικά.

Τέλος, ακόμα κι αν αυτή η αναζήτηση είχε αποτέλεσμα, το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο, οπότε η γνώση αυτή, μόνο στην κυνικότητα του επίλογου θα προσέθετε και στην ουσία τίποτα. Γιατί από το τίποτα ξεκινάμε και εκεί καταλήγουμε. Τα υπόλοιπα είναι ευκολοχώνευτες επινοήσεις για τους αφελείς. Σκέφτηκε τον ναύαρχο που κοιτούσε το ρολόι του και σχολίαζε πως δε περνά η ώρα να πεθάνουμε.

Όμως τι ήξερε αυτός; Το μόνο που ήξερε ήταν ότι δε θα μάθαινε ποτέ. Σαράκι μέσα του που τον έτρωγε υποχθόνια διευρύνοντας το κενό μέχρι που θαρρείς δε θα έμενε τίποτα όμορφο στο τέλος να αποσπά την προσοχή του από το αναπόφευκτο.