Δρόμοι του νου και των λέξεων

Άνθρωποι που ζουν ανάμεσα στη θλιβερότητα και την υπεροχότητα χωρίς καμία εξοχότητα σήμερα μισό γεμάτοι  και αύριο μισό άδειοι  χωρίς αιτία ψάχνουν αφορμές για να αλλάξουν στα παλιά και μέχρι να πάρεις είδηση η ίδια ιστορία. Βαρέθηκα τα γκρι σας σε όλες τους τις αποχρώσεις θέλω φως, θέλω λευκό, γαλάζιο της θάλασσας  στου πλάτανου τον ίσκιο πράσινο και κόκκινο σαν αίμα φεγγάρι του Αυγούστου απ' της πηγής σου  τα κρυστάλλινα νερά να ξεδιψάσω. 

  Υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν να βρουν τις αδυναμίες σου για να τις μεγεθύνουν βιώνοντας μία μάλλον λανθάνουσα κατάσταση ευφορίας. Κάποτε βρέθηκα σε ένα χώρο όπου με δίδαξε ότι αν προσπαθείς να εστιάσεις και να μεγεθύνεις στα καλά των ανθρώπων τότε οι αδυναμίες τους γίνονται λιγότερες και όσες περισσέψουν ομορφότερες. Βέβαια κάποιοι θα κάνουν το παν για να αμυνθούν ακόμα και σε αυτές τις προθέσεις προβάλλοντας τις αδυναμίες σου τους πάνω σου ίσως από εθισμό προς την παραπάνω ευφορία, ίσως απλά γιατί δεν αγαπήθηκαν ποτέ και πέρασαν πολύ καιρό παρέα με τη δική τους άσχημη πλευρά αλλά και των άλλων με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν σε μια σκοτεινή πραγματικότητα που μόνο σκοπό έχει την τόνωση του εγωισμού τους προς την παραγωγή ευφορίας που θα προκύψει αν αποδείξουν ουσιαστικά στον εαυτό τους, με κάθε τρόπο, ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους. Και όταν αυτοπροσδιορίζεσαι από τους άλλους συνήθως είσαι σε συνεχή πόλεμο μαζί τους προκειμένου να νικήσεις με έπαθλο μια ενδεχόμενη αίσθηση υπ

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω την εικόνα σου με φόντο τα γαλάζια νερά ψάχνω να απλώσω το χάδι μου.

Εκεί που το κάτω αχείλι μουδιάζει από τη κάψα του καπνού και το μυαλό θολώνει η ομίχλη, εκεί αναζητώ τις σκέψεις που θα εκπαιδεύουν το μυαλό να μην ακούει άλλο η ψυχή τα λόγια της καρδιάς της ξελογιάστρας. Γιατί μεγάλωσα πια λεν δεν είμαι παιδί και της αγάπης τα τερτίπια είναι για χρόνια άλλα. Μα εγώ παιδί αισθάνομαι και υποφέρω αγάπη για να βρω να καταφέρω πως η αγάπη δίνει ζωή που λεν στα παραμύθια κι εγώ χρειάζομαι να τη δω στ' αλήθεια αλλά φαίνεται οι ιστορίες είναι για άλλες ηλικίες που πια ξεχάσανε να ζουν τα παραμύθια. Κι αν κάποιος έξω εκεί νιώθει πως τον έχω αγγίξει like να κάνει να με καλοκαρδίσει. (Έλεος πια, ζητιάνος της αγάπης έγινα! :) )

Κοίταξαν και οι δύο βαθυστόχαστα τις μπύρες στη μπάρα. Πήραν ταυτόχρονα τα ποτήρια και τα αδειάσανε μονορούφι χωρίς να τσουγκρίσουν. Ο Γιώργος έγνεψε στον μπάρμαν να φέρει άλλες δύο ξανθιές. Τα μπυράκια ήρθαν ήπιαν μια γουλιά ο καθένας και συνέχισαν. - Λοιπόν; - Τι λοιπόν; - Και τι έγινε μετά; - Α, αυτό ήταν. - Τι; - Τελείωσε η ιστορία. - Βρε τον φουκαρά... - Ποιόν; - Αυτόν που δε ξέχασε. - Ναι. Κόλαση έγινε η ζωή του. - Κι ύστερα σου λένε πως η αγάπη είναι ωραίο πράγμα. - Έλα μου που συμβαίνει. - Την αφήνουμε φίλε. Δε συμβαίνει. Την αφήνουμε να συμβεί. Βλέπεις εμένα να μου συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Μόνο εσύ τη πατάς. - Μμμμ. Ξεχνάς εσύ στα νιάτα σου. - Στα νιάτα μου φίλε. Μεγάλωσα πια. - Εγώ πάλι όχι. Ούτε εσύ μεγάλωσες. Απλά κρύφτηκες. Κουράστηκες να πληγώνεσαι. Έβαλες μυαλό. Εγώ όχι και αυτό πληρώνω τώρα. - Ναι αλλά δεν είναι εγωισμοί και στην δική σου την περίπτωση. - ... - ... - Δεν είναι ακριβώς έτσι. - Πως είναι δηλαδή; - Εγώ δεν κάνω μούτρα βρε Γιώργο!

- Αφού ξέρεις πως είναι οι άνθρωποι βρε Γιώργο! - Ξέρω; - Εγωιστές! Μη κάνεις το χαζό! - Ααα! Ναι. Ξέρω. Λοιπόν; - Ε να, πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - ... - Με παρακολουθείς; - Ε; Ναι, ναι! Συνέχισε. - Όχι άμα βαριέσαι να μου το πεις! - Όχι βρε παιδάκι μου. Σκέπτομαι αυτά που μου λες. Συνέχισε. - Α! - Ου! Συνέχισε! - Λοιπόν... Τι έλεγα; Ε να είδες τι μου κάνεις τώρα; - Τι σου κάνω ρε φίλε; Μόνος σου τα κάνεις. Βρε μήπως έχει δίκιο και είσαι όντως παρανοϊκός; - Ε τώρα τι θέλεις; Να τσακωθούμε και μεταξύ μας; - Λοιπόν έλεγες... πείσμα στο πείσμα, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Αν ναι. Λοιπόν, κάποια στιγμή ενώ ο ένας συνέχισε να κάνει πείσματα... - Ναι; - Ο άλλος τον ξέχασε! - Τι; - Τον ξέχασε σου λέω. - Τι εννοείς; - Ε να, δε λέει ο λαός μάτια που δε βλέπονται... - Ναι... - Ε δε του μιλούσε για τόσο καιρό που τελικά τον ξέχασε. - Ας το καλό! - Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. - Σώθηκε δηλα

Κάθε δράση έχει αντίδραση γι αυτό σκέψου πριν δράσεις τι αντίδραση προσδοκείς να έχεις. Κάθε ερώτηση έχει απάντηση όμως όταν ρωτήσεις  να είσαι σίγουρος πως θες ν' ακούσεις. Αν δεν υπάρξει ερώτηση δεν υπάρχει απάντηση κι είναι καλύτερα έτσι γιατί κατά βάθος δε θες να ακούσεις. Αφού εξάλλου στον κόσμο σου υπάρχουν όλες, όλες οι απαντήσεις. Μόνο που δε ξέρεις ότι σ' αυτόν τον κόσμο το δικό μας αυτά που ξέρεις δεν δίνουν λύσεις. Κι ίσως από καιρό να έχεις καταλάβει πως πιότερο πρέπει να ακούς παρά να μιλάς. Ώστε πριν λαλήσεις να γνωρίσεις πως τα λόγια που φτάνουν στις καρδιές των άλλων όπως και στη δική σου καρδιά. Και αν δε ξέρεις τι μιλάς καρδιές θε να ματώνεις και κάποιες απ' αυτές δε θα αντέξουν, θα φύγουν, θα μείνεις μόνη. Έτσι λοιπόν, όταν το στόμα σου ξανά θ' ανοίξεις σκέψου πριν μιλήσεις πως μιας κι αλλού βρισκόσουνα καμιά συγνώμη να ζητήσεις.

Άνοιξη είναι θαρρώ που μπαίνουν μέσα σου ζόρικα τελώνια κι αλλάζεις κι επιτίθεσαι αυτούς που σ' αγαπούν πιότερο δε γνωρίζεις ψάχνεις λόγο και λόγο βρίσκεις κι ας μην υπάρχει εσύ νύχια οπλίζεις να βγάλεις το μάτι αυτού που με το βλέμμα του σε χάιδεψε στοργικά κι όταν τελέψεις κοιτάς το πρόσωπο το πληγιασμένο σαν τίποτα, τίποτα να έχει αλλάξει. Εκείνος σαστισμένος πιάνει τις πληγές να βρει τις αιτίες που το αίμα στάζει κοιτάζει στον καθρέφτη το τέρας να βρει έναν σακάτη αντικρίζει που το παραμορφωμένο πρόσωπο ο φόβος του απροσδόκιτου στα δύο σκίζει και σα θαρρέψει να σε θωρίσει τα δαιμόνια σου έχουν λακίσει κι εσύ δεν έχεις τίποτα καταλάβει, ούτε πόσο πόνο έχεις προξενήσει τόσο που ανοίγει το στόμα του μα  χάνεται η λαλιά στη διαδρομή απ' το μυαλό την καρδιά εξοστρακίζει και βγαίνει... μόνο σιωπή.

Ανοίγω το στόμα μου, μα λέξεις ν' αρθρώσω δε μπορώ. Τρεις μέρες πέρασαν θαρρώ από 'κείνες σου τις λέξεις κι ακόμα να καταλάβω δε μπορώ πως μπόρεσες και σκέφτηκες και είπες για μένα πάλι τόσα, γιατί είναι άδικο θαρρώ η αγάπη να αποδεκατίζεται με τόσα όσα. Κι όπου μετάνοια δεν υπάρχει ούτε και χώρος να παραμείνει ζωντανός του έρωτα ο σπόρος. 

Είδα ένα όνειρο, πως ήρθε η άνοιξη, πως κάθε στεναχώρια πάγωσε στο χειμώνα, πως ανθήσαν τα λουλούδια και το καλοκαίρι στη γωνιά χαμογελάει ξανά. Είδα ένα όνειρο, γιομάτο παιδικά τραγούδια, πως θλίψη δεν υπήρχε πια, πως μάζεψα τα μαύρα, ρούχα χειμερινά, και τα 'ριξα στο σκόρο που είχα στην καρδιά. Είδα ένα όνειρο, πως ζούσα στη πατρίδα όπως την ήξερα παλιά, πως μύριζα την αλμύρα, κι ότι πονούσε την καρδιά χάθηκε στη λησμονιά. Είδα ένα όνειρο και δεν ήθελε να ξυπνήσω πια.

Σήμερα πάλι το άγνωστο με τύλιξε  με πέπλο βαρύ στην άβυσσο με έριξε κι εγώ τι παλεύω ακόμα μια φορά δε γνωρίζω μόνο ένα, μόνος πάλι κι έχει κρύο πού που το πάπλωμα δε φτάνει να σκεπάσει σώμα μου ταλαίπωρο λύτρωση γυρεύεις εκεί που σε πονάει την αθανασία για να πετύχεις κυνηγάς το άπιαστο στο σκοτάδι παρέα με μια ελπίδα που έχει βαλθεί τα όνειρα που έμειναν να ξεθωριάσει πως φαίνεται άξιος δεν ήμουν για να ζήσω κι αφήνομαι, κουράστηκα, τον εφιάλτη να με πάει εκεί που είμαι ταγμένος να μη γνωρίζω παρά μόνο πως η αγάπη ζωντανεύει όταν εγώ απελπισμένος χάνομαι στο ψέμα που είναι αλήθεια της δύσκολης ζωής μου.

Κάπου εκεί που χάνονται οι άνθρωποι ή ταιριάζουν οι ψυχές ζει η αλήθεια. Υποσχέθηκα πως η αλήθεια θα υπάρχει στη ζωή μου. Δε μπορεί να υπάρχει μόνο το ψέμα. Κι αφού το ψέμα υπάρχει, όπως λέει κι ένας φίλος, το ψέμα είναι αλήθεια. Όμως για μένα, για σένα, δεν υπάρχει ψέμα. Ίσως δυστυχώς υπάρχει μόνο αλήθεια. Για μένα, για σένα, υπάρχει κάτι παραπάνω. Ίσως δυστυχώς μα δε μπορεί να γίνει αλλιώς. Εύκολα τα παραμύθια όμως μαζί μου ο δρόμος είναι δύσκολος και το στρατί στενό το χέρι μου αν αφήσεις ο δρόμος τελειωμός. Μη ξεχνάς, πως την αλήθεια τη λεπτομέρεια τη μετρά και οι αποκλείσεις εμπόδια βάζουν στις ατραπούς της ορθοέπειας Αυτούς που διάλεξες να ζήσουμε μαζί θα ζήσεις μόνη. Γι αυτό βρες τι μετρά για σένα πριν το δρομί τελέψει κι ο κόσμος μου χαθεί μέσα στο ψέμα.