Δρόμοι του νου και των λέξεων

Έχουμε μπει σ' ένα νέο κύκλο. Εκείνο απ' όπου ξεκινήσαμε υπάρχει, αλλά είναι διαφορετικό. Υπάρχει πάντα ο έρωτας λίγο πιο σπάνιος τώρα λιγότερο ερωτικός αλλά προ πάντων συνεπής... μαγνήτης. Ο έρωτας. Ο έρωτας είναι εκεί. Λίγο πιο ανώδυνος και ίσως στο τέλος γίνει πιο αγνός. Απαλλαγμένος από υποκρισίες καθαρός χωρίς αγάπη ξέγνοιαστος. Δεν έχει την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος. Δεν έχει την ίδια έγνοια μ' αυτή της αγάπης. Τα λόγια είναι λόγια κι όπως λέει ο τραγουδοποιός, τα λόγια κομμάτια.  Τα λόγια μπορούν να σκοτώσουν την αγάπη μαζί μ' αυτή όμως σκοτώνουν και τις οδύνες της. Ο έρωτας όμως υπάρχει. Ο έρωτας για το παιχνίδι, ο έρωτας για τις συνεχείς προκλήσεις, και προσκλήσεις σ' αυτόν. Το παιχνίδι... η ένταση. Πληγώνει όμως και σκοτώνει την αγάπη. Το μυαλό προκαλεί ξανά και μετά λίγο καιρό, οι άνθρωποι σμίγουν ξανά και υποτάσσονται στον έρωτα. Νομίζω ότι τελείωσα εδώ.

Ζεις όπως θες, κάνεις ότι θες, έτσι τουλάχιστον λες κι όμως όχι. Τα προσέχεις όλα, ακόμα και την τροφή σου, κι όμως πάλι ο εαυτός σου σε προδίδει. Πας να ζήσεις το πάθος να κάνεις το λάθος κι όμως πάλι ο εαυτός σου σε προδίδει. Λες να μάθεις, μα αν δεν πάθεις, αφού πάντα σε άλλους το ρίχνεις, πάλι ο εαυτός σου σε προδίδει. Κι ενώ τολμάς και ξέρεις... μπορείς ν' αλλάξεις, βολεύεσαι στη μάζα και... πάλι ο εαυτός σου σε προδίδει.  Ακόμα κι όταν προσέχεις την τροφή σου  πάντα ο εαυτός σου σε προδίδει. Κι εκεί που πέφτεις στα μάτια τα δικά σου  και πάλι - γαμώτο - ο εαυτός σου  σε προδίδει.  Για τι μέσα σου ξέρεις, σφάλματα δικά σου κι ακόμα κι αν, σε άλλους πάντα ακουμπήσεις  ο εαυτός σου σε προδίδει. Αφού το ξέρεις, δε σε βολεύει η βόλεψή σου αφού πάντα έτσι, ο εαυτός σου θα σε προδίδει. Όμως σαν το κάνεις αρκετά, στο τέλος θα πιστέψεις πως δεν είναι έτσι και θα πονάς... αφού και έτσι πάντα ο εαυτός σου

Να τη και πάλι η στιγμή  που μένεις μόνος στο χαρτί.  Οι λέξεις που βγαίνουν πονούν, βαθιά απ' την ψυχή σου αντηχούν.  Ψάχνεις τρόπο να πεις,  δεν είναι έτσι, μπορείς.  Προσκλήσεις στέλνεις να βρεις  καρδιές, αγάπη να μοιραστείς.  Μα φαίνεται η αγάπη στέρεψε, σαν ψέμα χάθηκε, έρεψε. Κι όταν και όλα σιωπούν, αλήθειες χαμένες θα βγουν.  Μα η αλήθεια είναι μόνο μία,  πως για την αγάπη χάθηκε και η Τροία. Που νόμισες λοιπόν ότι πας, έτσι αλόγιστα που τη ψυχή σου σκορπάς. Γιατί η αγάπη είναι πόνος και θλίψη,  αφού στο τέλος το εγώ θα την καλύψει.   Κι οι αλήθειες γίνηκαν ψέματα, και τα ψέματα αλήθειες.

Τελικά είχες δίκιο που για να δεις  ψηλά εμέ κοιτούσες. Μόνος λόγος ήταν πως σαν κατεβώ σ' αγκάλιασα και νόμισες...  πως επειδή με θώρησες θα με γελούσες. Κι όμως εγώ περίμενα κι ακόμα περιμένω εσένα να ωριμάσεις και ας αργοπεθαίνω. Αλλά εσύ  δεν άντεξες τα χρόνια να περάσεις να ξεπεράσεις το εγώ και δίπλα μου να φτάσεις. Παρόλα αυτά κατέβηκα στην αγκαλιά σου μπήκα κι εσύ εμέ ταπείνωσες για λίγους πόντους προίκα. Αλλά ομορφιά μου δε κατάλαβες πως έρχεται η ώρα  απ' τη βολή σου  για να βγεις κι αν θέλεις και επροχώρα. Όμως σιγά μη τη θυσιάσεις τη βόλεψη σου ήτοι άγαλμα πιότερα να 'σουν να στο παραμύθι. Μ' ακόμα και για τα μάρμαρα υπάρχει κάποιος χρόνος που αν το κατώφλι του διαβείς έρχεται ο πόνος. Και τότε μόνη νοιάζεσαι να δείξεις στον εαυτό σου πως εσύ ποτέ δε βόλεψες το το πάθος στον καημό σου. Όμως τα ψέματα  τελείωσαν κι αρχίσαν οι αλήθειες να τ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι. Δεν ήταν ίσως αυτό που έψαχνα. Δεν ήταν και δικό της το φταίξιμο. Δικό μου ήταν όλο. Φαινόταν ο σωστός άνθρωπος τη λάθος στιγμή. Στη ζωή μου ονειρεύτηκα περισσότερα. Είναι ίσως επειδή η ψυχή του ανθρώπου είναι αχόρταγη. Όμως κοντά της ο κόσμος μου έγινε καλύτερος.  Όχι αυτό που προσδοκούσα. Περισσότερο όμως από αυτό που είχα.  Μια αρχή προς μια κατεύθυνση που έδειχνε ότι μπορεί κάποτε να έφτανε στο όνειρο. Φαίνεται όμως μόνος μου σκεφτόμουνα έτσι και αυτό είναι ταξίδι που το κάνουν δύο.  Όμως καθώς πλησιάζει το ξημέρωμα, τα όνειρα γίνονται αναμνήσεις σαν τα παραμύθια που λένε οι γιαγιάδες. Όμως έτσι ούτε αυτοί ζήσανε καλά, ούτε και εμείς καλύτερα.

Εγώ καράβι είμαι και τρέχω να σωθώ στο κόλπο σου βαθιά λιμάνι για να βρω.  Μα σαν περάσει  η φουσκωθαλασσιά πάλι σε θάλασσες απέραντες θα ξανοιχτώ. Είμαι καράβι γέρικο ταξίδια φορτωμένο  ψάχνω λιμάνι απάγκιο για πάντοτε ν' αράξω.

Πως γίνεται  ενώ ξέρω  κάθε φορά  να πιστεύω άλλα,  όταν έχω δει  να ξανακοιτώ και άλλο τοπίο  να προσδοκώ. Κι αφού,  τα μάτια μου  δε φταίνε  κι εικόνες δεν αλλάζουν  τότε για όλα υπεύθυνη είναι  μόνο η καρδιά.  Αν όμως η καρδιά δεν αισθάνεται και δε πονάει η θλίψη που συνοστίζεται αρρώστια του μυαλού φαίνεται θα είναι.

Θαρρείς η αγάπη σβήνεται σαν τα μάτια δε βρεθούν οι ανάσες δε τα μπλέξουν κι αγκάλες δε γεννούν. Η αγάπη ταξιδεύει και όνειρα συνοδεύει στις αναμνήσεις  που έσμιξαν οι εραστές Και θα υπάρχει και στη σιωπή το ίδιο δυνατή όπως και τότε  που τέλειωνε μέσα σου.  Όμως σαν πόλεμο κινάς τα βόλια σου πληγώνουν κι αγάπη αιμορραγεί και κάποτε όλα τελειώνουν.

Εσύ με λες αστέρι σου Που μοιάζει το ένα τ' άλλο Μ' εγώ σε λέω φεγγάρι μου Που δεν υπάρχει άλλο.  Χρήστος

Να και κάτι που εσύ δεν πιάνεις. Πως μπορώ να σ' αγαπώ κι ας ποθώ σε και δεν σ' έχω, που σημαίνει ο πόθος  που έχω εγώ για σένα δεν μπορεί να γίνει όπλο για μένα.  Κι ότι και να κάνεις θα είμαι εγώ εδώ για σένα με τρόπους απρόβλεπτους, κι αναπάντεχους τόσο, που μάλλον δεν αντέχεις, απλά και μόνο γιατί αγαπώ εσένα. Κι αν το θέλεις το χατήρι να μου κάνεις, μην ξεχάσεις ποτέ πως εγώ σ' αγαπώ, γιατί εσύ χάσεις. Κι όσο κι αν καμαρώνεις για τα χαμένα, θα 'μαι πάντα εγώ εκεί για σένα.

Θα φύγω. Που θα πας. Μακριά, όσο πιο μακριά μπορώ. Γιατί, σε κυνηγάει κανείς; Όχι. Τότε; Ε δε βλέπεις πως είναι τα πράγματα; Ναι βλέπω. Και δε φοβάσαι; Φοβάμαι. Ε τότε καταλαβαίνεις. Όχι. Τι εννοείς; Δεν έχω μάθει να φεύγω. Μ' αφού φοβάσαι. Ποιος σου είπε ότι όσοι μένουν δε φοβούνται; Τι κάνουν; Πολεμούν! Δε θέλω να πολεμήσω. Κανείς δε θέλει. Τότε; Πολεμάς έτσι κι αλλιώς. Κι αν όχι; Τότε είσαι καταδικασμένος. Γιατί; Γιατί θα φεύγεις πάντα. Δε θα στεριώσεις πουθενά... Γιατί; Θα είσαι πάντα κυνηγημένος από τον εαυτό σου. Λιποτάκτης. Και είναι κακό αυτό; Ίσως... Μεγαλώνοντας. Τι εννοείς; Γίνεσαι συλλέκτης μισών. Τι μισών; Μισές αναμνήσεις, μισά όνειρα, δουλείες, εμπειρίες, έρωτες και ανεκπλήρωτοι πόθοι. Α! Δεν είναι ωραίο αυτό! Το ξέρω. Σε όλους συμβαίνει. Είναι αλήθεια όμως. Συμβαίνει σε όλους είπες; Ναι, αλλά όχι πάντα ή για πάντα. Και πια είναι η λύση; Να μείνεις. Να πολεμήσεις. Μα φοβάμαι. Να νικήσεις! Κι αν δε τα καταφέρω; Κι αυτό σ

Θλίβομαι με τους ανθρώπους που περνούν μια ζωή μπροστά στον καθρέπτη της ζωής χωρίς ποτέ να διακρίνουν την ψυχή τους.

Είσαι γυναίκα πια! Δε μπορώ να σε χαϊδεύω άλλο. Εξάλλου δε το αντέχεις. Και αφού είναι έτσι... Άνοιξε τα φτερά σου. Κι εγώ που σ' αγαπώ, θα προσεύχομαι να πετάξεις. Shields off. Nothing else I can do. You have what you want. No pressure anymore.  Now, you can be free... At least free of me. Μay the sky be the limit, and your sales full of wind. Μόνο να μη φοβάσαι...   Ίσως η ευχή που θα 'θελα να δώσω στα παιδιά μου αν τώρα ήταν η ώρα τους. Ίσως και όχι. Εγώ θα φύγω τώρα. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχω πια. Είμαι βάρος. Βάρος που ξαλάφρωσε καταναγκαστικά.

 Αυτές τις μέρες, μπορεί να σώσεις εσύ κι εγώ εσένα. Εύκολα όμως μπορείς,  όπως κι εγώ, να με σκοτώσεις. Σε εμπιστεύομαι... Όμως πρόσεξε τι πας να κάνεις. Είναι οι καιροί σκοτεινοί τα πράγματα θολά κι αδιαφανή. Σε εμπιστεύομαι... Όμως πρόσεξε τι πας να κάνεις. Διάβασε, μην ακούς ότι να 'ναι. Είναι πολλά που δε κολλάνε,  κι ακόμα περισσότερα που δε λένε. Σκέψου, ψάξε. Κινδυνεύει ο ένας απ' τον άλλον, αλλά... Σε εμπιστεύομαι... Όμως πρόσεξε τι πας να κάνεις. Θουκυδίδης για τα δεινά των εμφυλίων, 3,82 σε μετάφραση Άγγελου Βλάχου: Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρείας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή, ενώ η τάση να εξετάζωνται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή