Το σούρουπο πριν το τέλος του χρόνου (Αν)

 Κάθομαι κι αγναντεύω

τα τελευταία χρώματα του σούρουπου

καθώς χαϊδεύουν πάνω απ' το πορτόνι

για να φτάσουν στο παραθύρι μου.

Τελευταίες ρανίδες φως 

καθώς η μέρα ξεψυχάει 

και η νύχτα την αποδιώχνει

μεγαλώνοντας τις σκιές.

Αργά ή γρήγορα

όλοι στα ίδια φτάνουμε

τι κι αν είναι μέρα ή χρόνια που περάσανε

το σκοτάδι τελικά εκμηδενίζει τις στιγμές.

Κι όταν κάποτε το λάδι μας τελειώνει

ο χρόνος θαρρείς γεμίζει με αυτά

που μπορούσαν να γίνουν αλλιώς

σαν αναζήτηση μια διαφορετικής ζωής.

Όμως φοβάμαι ότι το σούρουπο

δε συγκινείται από μετάνοιες

κι αν ζούσες διαφορετικά

πάλι στις ίδιες αγωνίες θα 'φτανες.

Κι αν είχα κάνει εκείνο,

αν αγαπούσα διαφορετικά

αν ταξίδευα περισσότερο

αν γελούσα πιο δυνατά

αν φοβόμουν λιγότερο;

Όμως ο χρόνος δε συγκινείται με αυτά

και η νυχτα θα σιμώσει

τα "αν" θα μείνουν γραφικά

κι ο κόσμος θα τελειώσει.

Είναι μόνο οι στιγμές που μετράνε

και υπάρχουν για όσα έγιναν.

Για όσα δε συνέβησαν,

υπάρχουν μόνο "αν".