O Δόκτορ (Διάλογος πάλι)

(Διαβάζεται με κλαυτή διάθεση της κηδείας, αυτή ακριβώς πριν το νευρικό γέλιο.)

- Ώστε παραιτείστε Δόκτορ;
- Ε, ναι.
- Έτσι απλά;
- Ε όχι ακριβώς!
- Δηλαδή;
- Ε να, έρχεται και αυτή η στιγμή...
- Της παραίτησης;
- Όχι βρε αδερφέ...
- Ε τι;
- Να ας πούμε πως τα "γιατί" που σε τρώνε τα απαντάς με ένα "έτσι".
- Μετά συγχωρήσεως Δόκτορ αλλά εμένα για παραίτηση μου κάνει όλο αυτό.
- Ωχ βρε αδερφέ. Κουράστηκα. Πρέπει να προχωρήσω παρακάτω.
- Που παρακάτω; Στην επόμενη παραίτηση;
- Γιατί το λες αυτό;
- Κοίτα πίσω σου;
- Που;
- Πίσω στην πορεία σου μέχρι τώρα.
- Τι να δω;
- Τις επιτυχίες σου.
- Ε ναι και;
- Πέτυχες όπου δεν παραιτήθηκες. Σωστά Δόκτορ;
- Χμ ναι σωστά. Ε και;
- Δες τώρα τις αποτυχίες σου.
- Γιατί;
- Για να δεις ότι όσα δεν πέτυχες είναι εκείνα από τα οποία παραιτήθηκες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
- Που το πας που το φέρνεις. Όχι δεν είναι έτσι ακριβώς.
- Ναι ξέρω Δόκτορ. Ποτέ δεν είναι.
- Τι εννοείς πάλι;
- Εννοώ ότι δεν λέω ότι δεν είχες δίκιο για όσες φορές παραιτήθηκες. Εξάλλου αυτό μόνο εσύ μπορεί να το ξέρεις αλλά και πάλι ούτε κι εσύ μπορεί να το γνωρίζεις.
- Οκ, τι εννοείς;
- Αυτό που σου λέω τόση ώρα.
- Μα τι μου λες;
- Παραιτήθηκες! Δίκιο άδικο, παραιτήθηκες! Το 'πιασες;
- Κάτι μου λες εσύ τόση ώρα αλλά δε το πιάνω.
- Έτσι φαίνεται. Κάποτε κάποιος μου είπε πως η ευτυχία βρίσκεται στη μύτη μας.
- Τι είναι πάλι τούτο;
- Ούτε εγώ το είχα καταλάβει τότε. Βλέπεις καμιά φορά, ενώ νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, στην πραγματικότητα δε βλέπουμε ούτε τη μύτη μας.
- Θέλεις να πεις ότι η ευτυχία βρίσκεται μπροστά μου αλλά δεν την βλέπω;
- Ναι
- Γιατί;
- Μα σου είπα!
- Τι;
- Παραιτήθηκες!
- Δε καταλαβαίνω.
- Κάνω ότι μπορώ να σε βοηθήσω. Εγώ δε θα σε εγκαταλείψω.f Έχω δικαιολογία για να το κάνω αλλά όχι.
- Δηλαδή;
- Δε παραιτούμε. Θα μείνω εδώ.
- Και τι θα κάνεις.
- Θα ελπίζω.
- Και από που αντλείς την ελπίδα σου;
- Δεν έχω παραιτηθεί από το να πιστεύω σε σένα.
- Μα νόμιζα ότι είναι μη αναστρέψιμο αυτό.
- Ναι μάλλον είναι.
- Ε τότε;
- Σου είπα δε παραιτούμε.
- Πιστεύεις σ' ένα θαύμα;
- Πιστεύω ότι αν υπάρχουν θαύματα, μόνο εσύ μπορείς να τα κάνεις.
- Πιστεύεις ότι μπορώ να κάνω θαύματα;
- Όχι. Το ελπίζω!
- Δε πας καλά!
- Μάλλον.
- Που βρίσκεις τη δύναμη;
- Μέχρι τώρα πίστευα στην αγάπη.
- Δε το πιστεύεις πια;
- Ας πούμε πως έχω τις αμφιβολίες μου.
- Δηλαδή;
- Μπορεί να είναι κάποιου είδους διαταραχή;
- Τι εννοείς;
- Όπως σου είπα όχι μόνο έχω δικαιολογίες αλλά και επιχειρήματα για να παραιτηθώ.
- Ναι.
- Αλλά δε παραιτούμε.
- Ναι...
- Εσύ στη θέση μου τι θα έκανες;
- Νομίζω θα παραιτούμουν. Αυτό είναι το λογικό δε νομίζεις;
- Σωστά.
- Άρα;
- Άρα εγώ πράττω το παράλογο.
- Ναι, μάλλον.
- Για αυτό σου μιλάω για διαταραχή. Ίσως ακόμα και διαστροφή.
- Τελικά είσαι περίπλοκη περίπτωση φίλε μου.
- Τελικά είμαι μάλλον.
- Που καταλήξαμε;
- Νομίζω ότι φυσιολογικό εννοούμε τελικά αυτό που κάνουν οι περισσότεροι. Κατ' επέκτασιν σωστό και λογικό.
- Ναι μάλλον.
- Δε πάει να πει ότι είναι όμως.
- Ναι. Αυτό εξηγεί και την ανόητη συμπεριφορά μας σαν είδος. Πόλεμοι, περιβάλλον, πείνα, κτλ.
- Πολύ σωστά.
- Δε σε προβληματίζει όμως Δόκτορ;
- Τι πράγμα;
- Πόσους έχεις κλείσει εκεί μέσα που θα έπρεπε να ήταν έξω;
- Ε;
- Ενώ ίσως υπό την δική τους οπτική γωνία εσύ θα έπρεπε να είσαι στη θέση τους;
- Ναι δεν είναι ακριβώς έτσι.
- Ας ήταν αυτοί υπεράριθμοι και θα σου έλεγα εγώ πως θα ήταν.
- Τώρα που το λες...
- Ήμαστε όλοι για δέσιμο Δόκτορ και ξέρεις γιατί;
- Γιατί;
- Γιατί παραιτούμαστε Δόκτορ! Ακόμα να το καταλάβεις;
- ...
- Προχωράμε μπροστά χωρίς να έχουμε τελειώσει με το πίσω. Χτίζουμε πάνω σε λειψά θεμέλια. Κουραζόμαστε εύκολα. Ήμαστε άνθρωποι...
- Ναι ήμαστε άνθρωποι!
- Θα μπορούσαμε να ήμαστε Θεοί Δόκτορ. Θεοί! Αλλά εσύ Δόκτορ, έπαιζες και κουράστηκες. Σε κούρασαν τα ίδια σου τα παιχνίδια. Δεν είναι παιχνίδι η ζωή Δόκτορ να παίζεις με την αγάπη.

- Μου κάνεις κήρυγμα τώρα; Πως τολμάς;
- Έχεις δίκιο δόκτωρ. Συμπάθα με. Ποιος είμαι εγώ άλλωστε.
- Ναι. Βέβαια. Ποιος είσαι εσύ; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
- Συγνώμη δόκτορ. Παραφέρθηκα.
- Όχι γιατί καπεταναίοι και μούτσοι γίναμε όλοι το ίδιο!
- Έχεις δίκιο δόκτορ. Εγώ δε ξέρω ποιος είμαι.
- Ποιος είσαι;
- Άμα ήξερα, θα ήμουν εδώ τώρα;
- Εχμ, ναι, σωστά. Βεβαίως, βεβαίως

(πάει τώρα δε βρίσκετε;)