Στην κατακλείδα όλα είναι αγάπη.

Στην κατακλείδα όλα είναι αγάπη.

Όταν δεν υπάρχει αγάπη, ο άλλος δε μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί μαζί σου. Σε γράφει στα παλιά του παπούτσια κι από εδώ παν κι οι άλλοι που λέει κι ο λαός. Σα να σε παίρνει ασφαλιστική εταιρία Σαββάτο απόγευμα να σου πουλήσει ασφάλεια, μισή ώρα μετά που πλήρωσες το σουπερμάρκετ και σκέφτεσαι ότι δε βγαίνουν τα μισθά να πληρώσεις ΕΝΦΙΑ. Όπως λέει και ο Ζιλπμέρ Σηνουέ, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν μια φράση για αυτές τις περιπτώσεις. Λέγανε "Είσαι σαν το βούισμα της μύγας στα αφτιά μου". Μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η φράση όταν τη διάβασα! Βέβαια υπάρχουν οι εξαιρέσεις του κουτσομπόλη, του πικραμένου και ποιος ξέρει ποιανού άλλου που δε πάει ή δε θέλει να πάει το μυαλό μου. Μα την αλήθεια μου βαριέμαι και να σκεφτώ άλλο τέτοιο σινάφι.

Αλλά με κόβεις τέτοιο άνθρωπο; Τι να πω; Μπορεί και να είμαι και να μη το καταλαβαίνω. Σίγουρα δεν έχω πρόθεση. Αλλά η πραγματικότητα βαθειά μέσα μου είναι διαφορετική. Και γι αυτό είμαι σίγουρος. Μέσα μου μόνο αγάπη. Τουλάχιστον για κάποιους, για σένα... Οι υπόλοιποι σαν τις μύγες που βουίζουν στα αφτιά μου. Και είναι και χειμώνας.

Όμως και στην αγάπη υπάρχουν όρια. Η αγάπη δε πεθαίνει, όμως φυλακίζεται και σταματάει να εκφράζεται. Όταν η αγάπη γίνεται πολύ και επί μακράν επώδυνη. Και ίσως έτσι πρέπει να γίνει, ίσως και όχι. Είναι θέμα οπτικής γωνίας και όχι μόνο. Αλλά όταν γίνει αυτό, έγινε και δε χρειάζεται να γίνεται πιο επώδυνο. Ή μήπως δε μπορεί; Ίσως γιατί η αγάπη ασφυκτιά; Όμως τότε η οδύνη θα μεγαλώνει και η έκφραση ίσως σιωπήσει για πάντα. Όμως τόση σιωπή μόνο ο θάνατος φέρνει κι ίσως και η αγάπη να πεθαίνει τελικά...

Δε θα θελα αλλά δε χορεύω μόνος μου σ' αυτό το χορό. Λένε, "It takes two to tango..." και σαν γνήσιος σκεπτικιστής που είμαι εγώ αναγκάζομαι να συμπληρώσω "... ακόμα και στο Ζάλογγο." Οπότε να φοβάσαι τη μέρα που θα πάψεις να μ' αγαπάς... Τη μέρα που θα πεθάνω.