Ξέρεις κάτι;

Ξέρεις κάτι;

Γι’ αυτό απομακρύνονται τα ζευγάρια και οι σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.

Αργά ή γρήγορα μια σχέση γίνεται παιχνίδι εξουσίας. Ποιος θα επικρατήσει. Να έχει το πάνω χέρι με την έννοια να φέρει τη σχέση στα μέτρα του, ενώ μέτρο δεν υπάρχει. Να αλλάξει τον άλλον.

Το τραγικότερο απ’ όλα είναι ότι ο μέσος τρόπος της επίτευξης του σκοπού είναι να υιοθετεί ο ένας τα ελαττώματα του άλλου. Να σου φερθώ, όπως δε μου αρέσει να μου φέρεσαι, όχι τόσο για να καταλάβεις, αλλά για την ηδονή της εκδίκησης. Πόσο διεστραμμένο μπορεί να είναι όλο αυτό; Από τη στιγμή που δει την οδύνη στα μάτια του άλλου, ένα κύμα δύναμης πλημμυρίζει τον εγκέφαλο με ένα κοκτέιλ από διάφορες ουσίες που προκαλούν ένα συναίσθημα Θέωσης και ο εθισμός ξεκινάει και επαναλαμβάνεται το σενάριο μέχρι που η σχέση κουρελιαστεί πέραν πάσης επιδιόρθωσης.

Τι κι αν γινόταν το ανάποδο; Αντί να προβάλει και να υιοθετεί ο ένας τα μειονεκτήματα του άλλου, να έκανε το ίδιο με τα πλεονεκτήματα;

Όμως όχι… Είναι η φύση μας τέτοια και έστω και ο ένας σε μία σχέση μπορεί να τα καταστρέψει όλα.

Είναι και που ο βαθύς αρνητισμός κερδίζει στα νούμερα αφού ζευγάρια μετά από ζευγάρια φρόντισαν να διδάξουν αυτή τη λογική με το παράδειγμά τους στα παιδιά τους.

Και να ξέρεις... Αυτός δεν είναι ο μοναδικός λόγος που οι σχέσεις είναι καταδικασμένες... Είναι μυριάδες άλλοι και η μάχη είναι χαμένη από την αρχή. Κοινή λογική θέλει. Δεν είναι στη φύση μας. Όμως αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Είναι όμως ο μόνος λόγος που αν από την αρχή κατανοήσουμε και προτιμήσουμε άλλη από την συμβατική εξέλιξη, προσφέρει μια ελπίδα ότι ίσως ένα λουλούδι μπορεί να ανθίσει στη μέση της ερήμου.