Δρόμοι του νου και των λέξεων

    Κι εκεί που το κύμα δρόσιζε άλλοτε τον βράχο, σε πρώτο-συνάντησα, ξεδίψασα με το φιλί σου, και θάρρεψα πως άνοιξη έγινε ο χειμώνας της ζωής μου. Κι ώσπου να ανοίξω τα μάτια χάιδεψα το φλογερό κορμί σου ζώντας όνειρο από εκείνα που χάνονται αξημέρωτα, μα σαν τα μάτια άνοιξα φθινόπωρο είχε γίνει και πάγος η ψυχή μου. Περίεργο  πλάσμα ο άνθρωπος κι εγώ μαζί του, γεμάτος αναμνήσεις φλογερές, γεύσεις και μυρωδιές, που χάθηκαν θαρρείς πως το κύμα τα πήρε όλα μαζί του.

 

- Μπαμπά! - Μμμμ... - Μπαμπά!! - Μμμμμμ... - Μπαμπά είπα! - Τι είναι μπουκίτσα μου; - Άντε σήκω! - Μα μου αρέσει εδώ στην αγκαλίτσα σου! - Όχι, σήκω! - Γιατί καρδούλα μου; - Έλα, φύγε. Πήγαινε στο γραφείο σου να δουλέψεις! - Δε θέλεις άλλο αγκαλίτσες; - Όχι. Να πας να τελειώσεις τη δουλειά σου! Έλα φύγε! - Δε μ' αγαπάς άλλο κουρκουμπινάκι μου; - Μα επειδή σ' αγαπάω μπαμπακούλι μου. - Τότε γιατί με διώχνεις; - Να πας να τελειώσεις τη δουλειά σου. Όλο φεύγεις! Δε μου αρέσει! Να πας και να την τελειώσεις όλη και μετά να γυρίσεις και να μη ξαναφύγεις πια. Να κάνουμε αγκαλίτσες για πάντα! - !!!

Ήσουν μικρή και ακατέργαστη όταν σε βρήκα. Σε έγιανα, σε γυάλισα μάτωσα να γίνεις πετράδι, για να πουλήσεις τη ζωή σου στον μεγαλύτερο πλειοδότη.

- Δε μου λες θα πιούμε μπύρες ή να αλλάξουμε τον τίτλο; - Ε καλά γιατί κολλάς σε λεπτομέρειες; - Δίκιο έχεις αλλά αφού ποτέ δεν πίνουμε μπύρες; - Ε ταυτίζεται περισσότερος κόσμος με τις μπύρες. - Λόγω κρίσης; - Ναι όλη στη μπύρα το έχουν ρίξει. - Πρώτη φορά αριστερά σου λέει μετά... - Ε εδώ που τα λέμε ποιο πολύ αριστεροφέρνει η μπύρα από το ουίσκι. - Υπάρχει και η βότκα. - Ναι αλλά η Ρωσία δεν είναι κομμουνιστική χώρα πια. - Ναι αλλά οι δική μας δε το ξέρουν. - Σωστό κι αυτό. - Γκουχ, γκουχ, συγνώμη που διακόπτω... - Φέρε δυο ουισκάκια; - Τι έτσι; - Όχι ρε φίλε. Φέρε και κανα μπινελίκι μαζί. - Δεν εννοούσα αυτό. - Τι εννοούσες ρε φίλε. Καλά ποιος είναι αυτός; - Έτσι μπράβο κι ανησύχισα. - Έλα ντε; Ποιος είσαι ρε φίλε; Και γιατί ανησύχησες; - Ε να, δέκα χρόνια έρχεστε εδώ, πάντα με ρωτάτε ποιος είμαι. - Σοβαρά; - Ναι. - Και; - Ε να σήμερα δε ρωτήσατε. - Δίκιο έχεις. Ποιος είσαι ρε φίλε; - Ε καλά θα με τρελάνετε; - Ε; - Ο σερβιτόρος είμαι!!! - Ε τότε γιατί

Κάτσε να πιούμε ένα τσιπουράκι. Ένα γεια ήρθα να πω κι έχω αργήσει. Πιάσε ένα τσιπουράκι για το γιατρό από μένα. Όχι δε γίνεται. Με περιμένει η γυναίκα μου. Κάτσε μωρέ να πούμε δυο κουβέντες! Άντε καλά. Αλλά ένα μόνο. Ένα ίσον κανένα. Μην αρχίζεις... Χα, χα. Φέρε σερβίτσιο για το γιατρό και φρέσκο πάγο. Εδώ τα λέγαμε με τον δάσκαλο. Για βάλτε με κι εμένα στο πνεύμα. Για έρωτες παλιούς και νέους. Βρε πως περνάνε τα χρόνια... Βέβαια. Εγώ σαν χτες θυμάμαι στο Newcastle Upon Tyne... Αρχίσαμε... Να μην πω; Βέβαια να πεις γιατρέ μου... Λοιπόν έλεγα... στο Upon Tyne... Ένα βράδυ καθώς σχολούσες από το νοσοκομείο... Το έχω ξαναπεί; Όχι αλλά κάπως έτσι δεν αρχίζει; Ναι! Που το ξέρεις; Βλέπω Gray's Anatomy. Χα χα, αστείο. Γελάσαμε. Θα πεις γιατρέ; Αν είναι να με πειράζεται; Α γιατρέ όλα κι όλα. Το τσίπουρο θέλει αλληλεπίδραση. Πως το πες αυτό δάσκαλε; Α να, δεν είναι να λέει ένας και οι άλλοι ν' ακούνε. Θα σωθεί ο μεζές! Α τώρα π

  Κοντά σου έμαθα στα παραμύθια να μη πιστεύω...

Κάθε που σε βλέπω σε θέλω, γιατί μου θυμίζεις πάντα πόσο ερωτευμένος είμαι...

Μέσα από σένα γνωρίζω εμένα και στις όχθες του μυαλού σου ταξιδεύω τα βάθη του νου σου αγναντεύω να βρω την ύπαρξή μου ψάχνω στη σκέψη σου αν ακόμα υπάρχω. Και ψάχνοντας και ψάχνοντας βρήκα μία τρύπα όπου όλα όσα σού λεγα ξέφευγαν παρά τρίχα. Είπα λοιπόν να φύγω κι αλλού να ψάξω ακόμα λίγο. Άκουσα κάπου στις γωνιές για τις ξένης το μυαλό ηχούν πενιές. Κι αφού μικρή είναι η ζωή πρέπει να είναι ωραία εκεί που τα χαμόγελα δεν είναι αλόγιστα μοιραία.

- Ρε φίλε από τότε που χειραφετήθηκαν οι γυναίκες το ίδιο σκηνικό. - Όπα όπα μεγάλε. Αυτό δεν είναι ένα θέμα, είναι πολλά. - Δίκιο έχεις. - Κάτσε να στα πω... - Για λέγε φιλαράκι... - Να βρε, αυτό που θέλουν και δε θέλουν αλλά τελικά θέλουν ίσως με τρελάνει. - Αφού ξέρεις ότι η γυναίκα θέλει το παραμύθι της. - Ότι το θέλει το θέλει. - Παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Παραμύθι ακόμα κι αν δε το πιστεύει κανείς. Ακόμα και αυτή! - Ναι αλλά εμένα δε μ' αρέσει. - Δε σ' αρέσει; Ωχ κατάλαβα. - Τι κατάλαβες για να έχουμε καλό ρώτημα; - Με την έτσι πάλι τραβιέσαι; - Γκουχ γκουχ! - Ποιος είσαι εσύ ρε φίλε; - Εμ... ο σερβιτόρος. Να σας φέρω κάτι; - Φέρε ένα ουίσκι. - Κάτσε ρε, Ιστορίες Μπύρας λέει από πάνω; - Ε; - Για κοίτα τον τίτλο. - Α. Καλά. Θύμισε μου πριν φύγουμε να το αλλάξω. - Και τι θα το κάνεις; - Ιστορίες Πείρας χα χα. - Α καλό. - Γκουχ γκουχ! - Άντε πάλι. Καν' τα δύο ρε φίλε και σβέλτα! Με πολλά παγάκια. - Μία ώρα να πάρει μια παραγγελία. Τς, τς, τς!

Αρχή Ο πόνος με οδηγούσε από την αρχή σε αυτήν την ιστορία. Ο πόνος του αποχωρισμού, ο πόνος να είμαι μακριά σου. Κάθε που σ' αποχωριζόμουν, ένα κομμάτι από τη σάρκα μου έμενε πίσω. Ξεκολλούσε άγρια και βάναυσα από την μια μεριά του κορμιού μου κι εγώ έμενα πίσω με τις πληγές μου. Βουβό κλάμα μέσα στο σκοτάδι και σκέψεις που ηχογραφούσα στο μικρόφωνο ώσπου να φτάσω στη φυλακή μου να τις κάνω αράδες. Μέση Ο πόνος διπλασιάστηκε σα να τραβούσε από δυο μεριές. Πάνω στον ίδιο πόνο τραβούσε απ' την άλλη πλευρά του κορμιού μου το φευγιό σου. Έφευγες σα κυνηγημένη τη νύχτα, μιλώντας αλλοπρόσαλλα και ξεστομίζοντας κατάρες για την ίδια σου την αγάπη δολοφονώντας με κάθε τρόπο την ελπίδα. Και μετά ξάφνου, εμφανιζόσουν από το πουθενά γεμάτη γλύκα και παράπονο που δε καταλάβαινα. Και ξανά... Και ξανά... Πόνος. Τέλος Φωτιά έβαλες και κάηκε το όνειρο. Μαζί του κι εγώ. Μαζί του κι εμείς. Γυρνάς σε υγρά κι ανήλιαγα σοκάκια προσπαθώντας να αναγνωρίσεις ποιος έφταιξε. Σκορ

Ησυχία, κενό, νιώθεις σαν να άδειασε ξαφνικά ο κόσμος κι εσύ έμεινες μοναχή ψάχνοντας ένα τελευταίο ρομάντζο μέσα στη νύχτα ξανά. Στέλνεις τις αράδες σου ξανά προς αναζήτηση συντροφιάς να γεμίσει του μυαλό σου το κενό με εκείνα τα συναισθήματα  που τόσο έχουν λείψει από τον κόσμο. Κι εκεί, μέσα στο κενό  ακούγεται μια φωνή που μοιάζει να ψάχνει για να βρει το άλλο σου μισό κι εσύ στείνεις αφτί, κι ακούς ασυνάρτητη γλώσσα ξενική. Και το μυαλό μουδιάζει, η σκέψη αδειάζει και η ψυχή γεμίζει ασυμβατική απογοήτευση καθώς η φωνή χάνεται στο σκοτάδι της Βαβέλ.

Δεν υπάρχει εγώ.  Ούτε εσύ.  Όλα ένα είναι.  Άλλαξε οπτική γωνία.  Ξεκόλλα.  Λίγο παραδίπλα και θα δεις... Ένας ολόκληρος νέος κόσμος, ζούσε γύρω σου αγνοημένος.

Βροχή από ασήμι, έκαναν τη νύχτα τεράστιο πυροτέχνημα χαρά και γιορτή όταν σε γνώρισα να λικνίζεσαι στις σκιές ανάμεσα στις καλαμιές που αγνάντευαν τη θάλασσα.

Μάταια ψάχνεις να με βρεις, εγώ είμαι άνεμος και του καιρού ταξιδευτής είμαι ο λίβας της ερήμου και η τραμουντάνα του χιονιά κι αν δε παγώσει η ψυχή σου θα καεί το κορμί σου και θα χαθείς.

Περίεργη μοναξιά η νύχτα... σα φυλακή. Περίμενα άλλη μια τέτοια νύχτα όμως κάτι άλλαξε. Ροδάκινο, μοσχοβόλησε ροδάκινο κι ακούστηκε ο αχός μιας φωνής στην ερημιά. Θυμάσαι; Τέλειωνε ο χειμώνας πάνω απ' τη λίμνη κι εσύ με δάκρυα στα μάτια με πρωτοφίλισες κι ανάμνηση δώρο για το καλοκαίρι, ροδάκινο άρωμα οι χυμοί σου τ' άδειο μου κρεβάτι πότισαν. Ακόμα και η νύχτα, του μυαλού τα ταξίδια δε τα φυλακίζει... και το ροδάκινο καϊσι ήταν τελικά.