Δρόμοι του νου και των λέξεων

Από το στόμα της κόρης μου τριών ετών... Μια φορά κι έναν καιρό, ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Είναι προφανές γιατί είναι το συντομότερο κι εξίσου προφανές γιατί είναι παραμύθι. Είναι η αθωότητα των παιδιών πηγή αλήθειας που εμείς οι μεγαλύτερη χάσαμε μες την πολύ "σοφία" μας που μας οδηγεί στον να ταυτίζουμε την αγάπη με την εξυπηρέτηση των αναγκών μας.

Κάποτε σου είπα θα 'θελα να είμαι η τελευταία σου αγάπη . Δεν ξέρω τι κατάλαβες αλλά δεν εννοούσα να μην αγαπήσεις ξανά μετά από μένα...

Αριστερά είχε δύο γεράνια και μια τριανταφυλλιά. Τα γεράνια φουντωμένα απολάμβαναν το ξεκίνημα της άνοιξης. "Άνοιξη" σκέφτηκε. "Γιορτάζει η φύση, ξαναγεννιέται". Το βλέμμα του έπεσε στην τριανταφυλλιά. Ένα σκούρο κόκκινο, σχεδόν μαύρο, μοναδικό κουρασμένο μπουμπούκι ψυχορραγούσε στο πλάι. "Εσύ γλυκιά μου είσαι σαν και μένα. Ευαίσθητη. Χρειάζεσαι φροντίδα κι αγάπη για να δώσεις τ' αρώματα σου το καλοκαίρι". Τα μάτια του γέμισαν νοσταλγία και θλίψη. Μετά κοίταξε πάλι την τριανταφυλλιά με συμπάθεια. "Σε παραμέλησα γλυκιά μου το χειμώνα και μου κρύωσες" της είπε καθώς έσκυψε να μυρίσει το μοναδικό τριαντάφυλλο που του πρόσφερε. Το άρωμά της ισχνό όμως μεθυστικό με μια υπόσχεση από τα παιδικά του χρόνια. Άρωμα ευτυχίας.  Θυμήθηκε τον κήπο της γιαγιάς στο χωριό. Αριστερά, μια μεγάλη πικροδάφνη με ροζ φουντωτά λουλούδια φώναζε "Αντέχω. Αντέχω τα πάντα. Το κρύο, την εγκατάλειψη, την καταπόνηση ακόμα και τη δίψα". Γυναίκα. ...

Πόσο φορτίο μπορεί να σηκώσει μονάχος του κανείς; Δεν ξέρω. Υπάρχει αγάπη; Ναι υπάρχει. Άρα δεν είσαι μόνος... Κι αν αγαπάω μόνο εγώ; Ναι τότε είσαι αφόρητα μόνος. Αλλά είναι έτσι; Δε ξέρω. Μόνο για μένα είμαι σίγουρος. Καλά δεν υπάρχουν ενδείξεις; Ναι υπάρχουν αλλά δεν είναι αποδείξεις και οι αγάπη θέλει αποδείξεις. Με μπερδεύεις. Μη νομίζεις. Κι εγώ μπερδεμένος αισθάνομαι. Τέλος πάντων. Και τι δείχνουν οι ενδείξεις; Αρκετά για να είναι αβάσταχτη η μοναξιά μου. Υποσχέσεις; Μόνο εγώ είμαι υπόσχεση. Όχι σχέση. Υπόσχεση. Τι σημαίνει αυτό; Όλο μαζί δεν ξέρω. Για μένα και τα δύο υποσχέσεις είναι. Όμως έχω βιώσει τα επιμέρους. Εμπειρίες μόνο έχω. Δηλαδή; Να, έχει να κάνει με τον άνθρωπο.  Άλλη τηρούν τις υποσχέσεις τους κι άλλοι λένε σιγά μην κάνουμε ότι λέμε. Ναι αλλά εσύ τι κάνεις; Εγώ δεν είμαι έτσι. Δε μπορώ. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό που λέω είναι, εκτός κι αν ο άλλος το αναιρέσει. Δηλαδή; Πως να τηρήσεις μια υπόσχεση αν ο άλλος δε θέλει αυτό που έχεις υπ...

Αχ βρε αγάπη μου πως τα κάναμε έτσι και χωριστήκαμε πριν τα όνειρα μας σμίξουνε τη νύχτα για πρώτη φορά.

"Και τι κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις;" "Εξαφανίζομαι. Παρατηρώ και εξαφανίζομαι." Τόπε και το έκανε, με συνέπεια ξανά. Πουφ! "Βλέπεις, όλα τα θυμάμαι..."

Όλος ο κόσμος σήμερα διαθέσιμος κι όμως εγώ δε βρίσκω ψυχή να ακουμπήσω τη ντροπή μου ψυχή να μιλήσει στην ψυχή μου. Όλος ο κόσμος διαθέσιμος κι εγώ εγκλωβισμένος γιατί έπραξα με την καρδιά και γι' άλλη μια φορά πληρώνω. Ματωμένα όνειρα που δε μπορούν να ευοδώσουν αφού η αγάπη δε μπορεί να ζει εκεί όπου την εκβιάζουν. Ματωμένα όνειρα που έγιναν εφιάλτες.

Ποτέ σου δεν μ' αγάπησες και πάντα άλλους σκοπούς είχες. Ποτέ δεν ήμουν αυτός που ήθελες πλάνο; άλλο στο μυαλό σου είχες. Και σχέδια με την ζωή μου έκανες να σβήσουν τις δικές σου πίκρες. Ποτέ σου δεν μ' αγάπησες και λόγια ψεύτικα μου είπες. Που όμως εγώ τα πίστεψα και γέμισα ελπίδες.

Κάποτε κοιτούσα ουρανό και είδα συννεφάκι και η καρδιά μου σφίχτηκε μη μου πάθεις κάτι. Τώρα δε βλέπω ουρανό βλέπω μόνο καταιγίδα και η καρδιά μου ράγισε και χάθηκε κι η ελπίδα. Βλέπεις τα χρόνια πέρασαν κι αφήσανε σημάδια που όσο και αν προσπαθώ δε σβήνουνε με χάδια. Τώρα δε βλέπω ουρανό βλέπω μόνο καταιγίδα και η καρδιά μου ράγισε και χάθηκε κι η ελπίδα. Τα χρόνια όμως δε πέρασαν για σένανε μονάχα ίσως να μη μπορείς να δεις έχω κι εγώ σημάδια. Τώρα δε βλέπω ουρανό βλέπω μόνο καταιγίδα και η καρδιά μου ράγισε και χάθηκε κι η ελπίδα. Πίστευα πως γιάνουν οι πληγές μόνο με αγάπη μόνο που όσο προσπαθώ μοιάζει να ρίχνω αλάτι.

Τι κι αν εμείς μπορούμε να ήμαστε μαζί, πιστεύεις θ' αντέχαμε αφού σωθούν τα ξόρκια; Τι κι αν αλλάξουν όλα αφού πάλι τα νέα παλιά θα γίνουν; Τι κι αν μ' αγαπάς λες τώρα αφού τόσες μ' έχεις διώξει φορές; Τι κι αν υπάρχει άλλος τρόπος μα μη χαθούν ποτέ οι αλχημείες; Τι κι αν υπάρχει τόση μοναξιά αφού εγώ είμαι μαζί σου.  Τι κι αν μπορούσε να γίνει καλύτερα αφού αυτό μπορεί να το χαλάσει. Τι κι αν όμως ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο; Τι κι αν δε μάθουμε ποτέ αφού ποτέ σοφοί δε γινόμαστε; Τι κι αν ήμαστε και δεν το 'χουμε αποδείξει ακόμα;

Κάποτε χάθηκε μια ηλιαχτίδα εκεί ψηλά στο συναπάντημα με τη σελήνη. Μαζί της πίστεψα πως χάθηκε κάθε ελπίδα, θαρρείς πως νύχτα έγινε και καταιγίδα. Και η νύχτα κράτησε πολλούς χειμώνες κι άσπρισα και ξέχασα πως μοιάζει η ηλιαχτίδα.

Υπάρχουν πράγματα που νιώθω που ούτε καν εγώ τολμώ να ξεστομίσω... Όχι ακόμα, όχι ακόμα...

Αγναντεύω το γαλάζιο και θυμάμαι, στα ίδια χρώματα έπεφτε το βλέμμα σου πατέρα...

Το μυαλό μου βουίζει πάλι φωνές, κουβέντες, οράματα της αγάπης ουρλιαχτά, δεν καταλαβαίνω. Σήμερα θέλεις το ένα πάντα ότι ήθελες ήταν σημαντικό για μένα. Όμως το θέλεις τώρα, κι αν μπορώ να στο δώσω αύριο με ποδοπατάς, δεν καταλαβαίνω. Παιχνίδια δύναμης; Στην αγάπη; Γιατί; Δεν καταλαβαίνω. Μπορεί να είναι έτσι η αγάπη; Δε γνωρίζω. Εγώ από λάθος ζω στα παραμύθια πιστεύω σε πράγματα που δεν υπάρχουν και έτσι είναι λογικό να μην καταλαβαίνω.

Αγάπη γίνεται μια συνεχείς διαπραγμάτευση παύει να είναι ξεχωριστή και συχνά παύει να είναι αγάπη. Η διαπραγμάτευση φθείρει όπως ο άνεμος τα βράχια. Αργά αλλά σταθερά.  Όμως ο άνθρωπος βράχος δεν είναι και  τέτοιους είδους αγάπες ερείπια αφήνουν και όχι μνημεία. Λόγοι για όλα υπάρχουν πάντα, αγάπη δεν υπάρχει αρκετή. Γιατί αγάπη είναι του άλλου το γιατί, όσοι δε το νιώσουν μένουνε μόνοι.

 Κάθομαι κι αγναντεύω τα τελευταία χρώματα του σούρουπου καθώς χαϊδεύουν πάνω απ' το πορτόνι για να φτάσουν στο παραθύρι μου. Τελευταίες ρανίδες φως  καθώς η μέρα ξεψυχάει  και η νύχτα την αποδιώχνει μεγαλώνοντας τις σκιές. Αργά ή γρήγορα όλοι στα ίδια φτάνουμε τι κι αν είναι μέρα ή χρόνια που περάσανε το σκοτάδι τελικά εκμηδενίζει τις στιγμές. Κι όταν κάποτε το λάδι μας τελειώνει ο χρόνος θαρρείς γεμίζει με αυτά που μπορούσαν να γίνουν αλλιώς σαν αναζήτηση μια διαφορετικής ζωής. Όμως φοβάμαι ότι το σούρουπο δε συγκινείται από μετάνοιες κι αν ζούσες διαφορετικά πάλι στις ίδιες αγωνίες θα 'φτανες. Κι αν είχα κάνει εκείνο, αν αγαπούσα διαφορετικά αν ταξίδευα περισσότερο αν γελούσα πιο δυνατά αν φοβόμουν λιγότερο; Όμως ο χρόνος δε συγκινείται με αυτά και η νυχτα θα σιμώσει τα "αν" θα μείνουν γραφικά κι ο κόσμος θα τελειώσει. Είναι μόνο οι στιγμές που μετράνε και υπάρχουν για όσα έγιναν. Για ό...

Πειράζει να ρίξω ακόμα λίγο το επίπεδο; Συγνώμη προκαταβολικά! Έχω όμως ψαγμένη φωτογραφία. .. Ζεϊμπέκικο αρχοντικό για λαϊκούς τύπους πικροκαρδισμένους! Άλα! Θέλω να πέσω να χαθώ, σ' αγκάλες του Μορφέος, ποτέ να μην αναστηθώ να μη ξαναγαπήσω. Θέλω να πέσω να χαθώ, στης θάλασσας τα βάθη το κόσμο αυτό ν' απαρνηθώ δίχως άλλο δάκρυ. Θέλω να πέσω να χαθώ να μη γυρίσω πίσω τον άδικο το ντουνιά να μη τον ξαναζήσω. Άλα...! Θέλω να πέσω να χαθώ, σ' αγκάλες του Μορφέος, ποτέ να μην αναστηθώ να μη ξαναγαπήσω. --- Άντε γιατί πήξαμε στον Μπέκετ! Να καούν τα μπερεκέτια! Πια μπερεκέτια βρε μάστορα; Εδώ έχει πάρει φωτιά το τέτοιο μας... Τότε γιατί χορεύεις βρε; Γιατί πάω γυρεύοντας, όπως κι εσύ... Εσύ γιατί βαράς παλαμάκι; Ε; Γιατί έχω εγκλωβιστεί στον κύκλο... Ποιόν κύκλο βρε μάστορα; Αυτόν με την κιμωλία! Και τι σχέσει έχει αυτό; Δεν είναι Μπέκετ. (Αααα... Δεν πάω καλά!) Είχες δεν είχες πάλι... Γιατί όταν πονάει η κ...

You took the wind out of my sails!

Τα απλά περίπλοκα και τα εύκολα δύσκολα και οι άνθρωποι πονούν και οι καρδιές αιμορραγούν, καρδιά μου.

Ήταν και οι δύο πρωτοκλασάτοι πολεμιστές. Φονιάδες ολκής. Με τα χρόνια και την εμπειρία είχαν εξελίξει την τεχνική τους και τις τακτικές τους και τώρα γνώριζαν πως μόνο μεταξύ τους μπορούσαν να σκοτωθούν. Η σκέψη αυτή, χρόνια τους έκανε να αποφεύγουν να συναντηθούν στο πεδίο της μάχης. Τους γοήτευε όμως κιόλας. Εκείνη σκότωνε από μακριά. Κι εκείνος από ακόμα πιο πολύ, άλλα όταν το απαιτούσαν οι συνθήκες και από απόσταση ανάσας. Μελετούσαν ο ένας τον άλλον. Από μακριά. Διακριτικά. Κάποιες περιόδους σταματούσαν, αλλά πάντα ερχόταν ο χρόνος για να ψάξουν πάλι για τον άλλον. Κάποτε ήρθαν έτσι τα πράγματα που έπρεπε να αναμετρηθούν. Κάτι σαν κάλεσμα κι ας ήξεραν πως το αποτέλεσμα θα ήταν πιθανότατα ολέθριο ίσως και για τους δύο. Επένδυσαν χρόνο να μελετήσουν ο ένας τον άλλο και ο χρόνος περνούσε μέχρι που κάποια στιγμή εκείνος ένοιωσε το κάλεσμα. Έστησε το καρτέρι του ανάμεσα στα πεύκα που έβλεπαν στην παραλία που συνήθιζε να επισκέπτεται. Οι συνήθειες είναι λάθος...

Σιγά, σιγά χάνω την πίστη μου,                                            {Ο Τίτλος έχει σημασία} αλλά επειδή αισθάνομαι καλός άνθρωπος,                           {Ακόμα και τα σχόλια μπορεί να έχουν} μόνο σήμερα και όχι τόσο (είμαι και γαλίφης),                    {Τη σκέψη του καλαμαρά} αφού θα κάνω τάμα σε σας που με διαβάζετε, εκλιπαρώντας παράταση από ψηλά,                               ...